Misty Fields 2024: dag 1 Misty Fields 2024: dag 1

Mood Bored is de eerste band die we spotten zodra we het terrein oplopen – klein maar gezellig, zoals een goed festival betaamt. De drie vrienden leerden elkaar kennen op de Rockacademie in Tilburg, en sindsdien maken ze samen frisse, op plaat nog tamelijk zachtaardig klinkende indierock. Maar goed, dat is op plaat. Live tapt Mood Bored uit een ander vaatje, want wat begint als een nog vrij ingetogen set, groeit al snel uit tot een stevige muur van geluid. De band trapt het gaspedaal steeds verder in, met de zangeres als absolute blikvanger, al doet de gitarist ook zijn best door niet één maar twee snaren aan gort te rammen. De set schommelt tussen licht absurd en heerlijk ongecontroleerd, maar steeds met volle overtuiging en bakken enthousiasme gebracht. Tegen het einde van hun show wordt het helemaal een feest wanneer een of ander figuur (blijkbaar een theatermaker die hierna een show naast de tent gaat doen) met armen zo lang als stelten de tent binnenstapt. We gaan in ieder geval nog veel horen van deze band. Gelukkig maar, want Mood Bored heeft live alles in zich om je volstrekt van je sokken te blazen.

NewDad bracht met MADRA begin dit jaar een dromerige shoegaze-plaat uit die onze oren streelde met beeldschone liedjes. Maar vandaag loopt het in de live-setting wat minder gesmeerd. Vanaf de eerste noot zit het geluid niet helemaal lekker, en tot overmaat van ramp duiken er gaandeweg ook steeds meer technische mankementen op. Daardoor verliezen sterke songs als 'Sickly Sweet' plots hun impact, en dat is zonde. Alsof dat nog niet genoeg was, speelt de band op een vrijdag tijdens etenstijd, wat met vlagen een borrelsfeer oplevert. Het gebabbel overschaduwt hier en daar de muziek, en dat doet de band geen eer aan. Want wanneer NewDad er wél in slaagt om de boel strak te krijgen, hoor je hoe veel potentie deze Ieren in huis hebben. Dit is een band die je eigenlijk wil zien in een pikdonkere club, of tijdens een later, meer gefocust slot op een festival. Wij geven ze graag nog een herkansing.

De band van de Zweedse singer-songwriter Sarah Klang komt het podium op met de uitstraling van een stel vrienden dat zojuist een frontale botsing heeft overleefd. De energie? Laten we zeggen dat die nog wat op gang moet komen. Maar dan verschijnt Sarah zelf: flamboyant, met een grote sigaret nonchalant in de hand. Rokend begint ze aan het eerste nummer, en hoewel je je afvraagt of ze haar ademhaling nog wel onder controle heeft, blijkt het tegenovergestelde waar. Ze haalt uit alsof het niets is, en blaast rook uit tijdens de hoge noten, dat hebben we nog niet eerder gezien. Terwijl de rook langzaam wegtrekt, grijpt ze in haar decolleté en tovert er een blikje uit, waaruit ze iets tevoorschijn haalt en tussen haar tanden stopt. Een nicotinezakje misschien? We gokken maar wat. Hoe dan ook, Sarah Klang doet het op haar eigen manier: rokerig en met een flinke dosis attitude. Ohja, je zou de muziek haast vergeten. Haar rustige, melancholische nummers brengen niet de vonk die je zou hopen, en het concert komt dan ook nooit écht van de grond. Het publiek is drukker met elkaar dan met de muziek; het geroezemoes overstemt de nummers, en het applaus blijft schaars. Jammer, maar de nummers hebben ook simpelweg niet genoeg impact om de aandacht van het publiek te kunnen winnen. 

Water From Your Eyes, het eigenzinnige duo uit New York, weet op Misty Fields precies wat ze doen: lekker hun eigen ding. Sinds hun start in 2016 combineren ze chaos, rauwheid en catchy gitaarlijnen in een geluid dat geen enkel genre vast kan houden. Indiepop? Noiserock? Wie zal het zeggen. Hun muziek is ongrijpbaar, net als de set die ze vandaag spelen. Zangeres Rachel Brown mompelt wat in de microfoon en het geluid lijkt bij vlagen alle kanten op te gaan. Maar gek genoeg werkt het wel. De ongepolijste, rauwe aanpak past bij de uitstraling van de band. Ondanks de chaos voel je de spanning en energie die onder de oppervlakte borrelt. Naarmate de show vordert, worden de nummers ook steeds sterker. De grillige chaos maakt plaats voor hypnotiserende melodieën, en je hoort de kracht van hun songwriting naar voren komen. Water From Your Eyes weet het publiek langzaam maar zeker te grijpen en niet meer los te laten. Met hun ongebruikelijke mix van stijlen en geluiden geven ze Misty Fields precies wat het nodig heeft: frisse, rauwe energie. Een rommelige start, maar uiteindelijk weet dit duo de avond op een sterke manier in te luiden.

Het rock-‘n-roll-leven heeft zijn prijs, en bij Meatbodies betaalde frontman Chad Ubovich die na de release van Alice in 2017 met volle teugen. Na jaren op de baan en een flink dieet van stimulerende middelen, dreigde hij te bezwijken onder de klassieke valkuilen van het rockbestaan. Maar zoals we wel vaker zien, leidt persoonlijke chaos vaak tot de beste platen. Hun nieuwe album, Ocean Flora Tiger Bloom, is daar het levende bewijs van: een van de beste rockplaten van het jaar. Live vertaalt die muzikale heropstanding zich in pure chaos, en dat is in De Mist niet anders. Vanaf het eerste moment donderen de riffs de tent in, zo strak als het gelaat van Sylvie Meis. Het publiek krijgt geen seconde de kans om stil te staan, de tent gaat meteen in de hoogste versnelling. Hun geluid? Denk aan een mix van fuzz, garagerock en grunge, met hier en daar een psychedelisch randje. De invloeden van Smashing Pumpkins horen we hier en daar, zeker tijdens het uitgesponnen hoogtepunt 'Hole', een track die langzaam opbouwt tot een climax. Hier hoor je pas echt hoe getalenteerd en gedreven Meatbodies is. De band gooit alles in de strijd, en het resultaat is niets minder dan overdonderend.

De Amerikaanse synthpopband Nation of Language heeft op Best Kept Secret zijn beste Nederlandse show tot nu toe te neergezet. Na elk nummer barstte het applaus los alsof ze net het optreden van hun leven hadden gegeven. Een veelbelovende voorbode voor hun headlineshow op Misty Fields, waar ze een late spot toegewezen kregen. Het voelt ook echt als een headlineset: de band rond het getrouwde duo Ian Devaney (zang, gitaar) en Aidan Noell (synths) staat vol zelfvertrouwen op het podium. Hun glinsterende synthpop, die op z'n best doet denken aan New Order en Depeche Mode, lijkt op maat gemaakt voor dit soort avonden – grootse, meeslepende melodieën die de hele tent in vervoering brengen. Oh ja, we vergeten bijna derde wiel Alex MacKay op bas, die ervoor zorgt dat de band draait als een geoliede machine. Een drummer ontbreekt, wat sommigen als een gemis kunnen ervaren, maar eerlijk gezegd werkt het juist prima. Nummers als 'On Division St' en 'The Wall & I' voelen aan als klassiekers, en live komen ze minstens zo sterk uit de verf. Nation of Language levert hier een optreden af dat naadloos in elkaar zit, en laat zien dat ze klaar zijn voor grotere podia. De kans is groot dat we dit trio de komende jaren nog vaak – en waarschijnlijk steeds hoger – op festivalposters zullen zien prijken. En daar hoor je ons absoluut niet over klagen.