Geleen Calling presents The Festival Geleen Calling presents The Festival

Bij openingsacts is de opkomst doorgaans niet heel hoog en tot onze schrik zitten er nog maar twee mensen in het publiek wanneer wij het intieme Theater Karroessel binnenkomen. Daar komt gelukkig snel verandering in. Wanneer The Avery Fallon Band het openingsnummer ‘Meadow’ inzet, zit de zaal halfvol. Wat volgt, is een prettige mix van indie, pop en softrock. The Avery Fallon Band is in 2019 opgericht rondom de Sittardse singer-songwriter Elke Lamerichs en in 2021 kwam hun debuut-EP Out of the Blue uit. Van dit album speelt de band drie nummers, waaronder het dromerige ‘Don’t Know How’ en het swingende ‘Demon’. Naast recenter werk brengt de band ook een cover van Florence & The Machine ten gehore. De heldere, soms breekbare stem van Lamerichs past perfect bij hun speelse uitvoering van ‘Girl With One Eye’. De zanginstallatie is niet optimaal, bij tijd en wijle klinkt er een valse uithaal en de spanning zakt soms wat in, maar al met al weet de spontane frontvrouw met haar band een prima sfeer te creëren. Wanneer ze na het einde van de show nog wat dollen met vertrekkend gitarist Iloy Vaessen, begeven we ons met een brede glimlach op ons gezicht naar de volgende act. (MV)

De Belgische punkband Maria Iskariot beleeft een topjaar. Hun debuut-EP EN/EN, die in april uitkwam, is alom geprezen en de band won dit jaar de prestigieuze Humo’s Rock Rally. Vorig jaar speelden ze in het voorprogramma van Hang Youth, dit jaar hebben ze op menig festival hun opwachting gemaakt. De bandnaam is een combinatie van maagd Maria en verrader Judas (van Iskariot). Er kan dan ook geen twijfel over bestaan: Maria Iskariot kiest voor tegenstrijdigheden, goed én kwaad. Hun Nederlandstalige punknummers brengen ze met zoveel energie dat het publiek volledig van de sokken geblazen wordt. De haast filosofische teksten zijn niet goed verstaanbaar: lieflijke strofes worden uitgeschreeuwd, keiharde boodschappen worden zoet verpakt de zaal in geslingerd. De dynamiek tussen zangeres-gitariste Helena Cazaerck, gitariste Loeke Vanhoutteghem en bassiste Amanda Barbossa levert een heerlijke, aanstekelijke chaos op, waarbij Cazaerck soms het publiek invliegt. Drummer Sybe Versluys laat het op de achtergrond rustig gebeuren. Van het strakke openingsnummer ‘Daarom’ – “Geef mij het onverwachte, ik geef je overdaad” tot aan de afsluiter ‘Lief Klein Kind’ – “Vermomd als wijsheid ram ik het in je strot” en alles daartussen: bid voor ons zondaars, maar laat Maria Iskariot in godsnaam nog lekker lang herrie maken. (MV)

De in Kameroen geboren en getogen Loveth Besamoh kwam als tiener naar Nederland. Die ingrijpende gebeurtenis en cultuurshock zorgden voor innerlijke worstelingen, waardoor hij zich vaak eenzaam voelde. In de muziek vond hij daar een uitlaatklep voor. Zijn stijl is een fascinerende mix van allerlei genres: van new wave, jazz en psychedelisch tot elektronica, reggae en postpunk. Moeiteloos buigt hij genres om tot een eigen geluid, dat de ene keer futuristisch klinkt en de andere keer een gevoel van wanhoop oproept. Eerder deze maand kwam zijn nieuwste EP uit, Weather Report, waarvan hij vandaag onder meer ‘Nameless’, ‘Fold’, ‘Signs’ en ‘Death Snapped’ ten gehore brengt. Van zijn vorige EP Circles uit 2022 speelt hij onder meer het stevige ‘Cool Livings’ en dromerige ‘HY’. De djembé, die hij in Kameroen al in de kerk speelde, ontbreekt uiteraard niet en de warme, donkere stem van Besamoh maakt de duisternis compleet. Ook wanneer hij niet zingt, tijdens de soms lange instrumentale delen, weet hij de aandacht naar zich toe te trekken. Besamoh zet met zijn band een overrompelende show neer, vol dynamiek en energie. Deze muzikale duizendpoot bezit een creatieve kracht die van begin tot einde de aandacht vasthoudt. Pas wanneer de laatste noten wegsterven, durven we weer uit te ademen. (MV)

Wanneer Ruben en Matthijs Pol het podium betreden, denken we heel even dat we de kleinzoons van David Bowie zien. De Ziggy Stardust-vibe verdwijnt al snel, wanneer de twintigers hun set beginnen. De excentrieke broers, strak in de lak, hebben al een indrukwekkende modellencarrière achter de rug en maken ook nog eens steengoede muziek. Ze brengen onvervalste new wave in een vertrouwd jasje, old new wave dus. We wanen ons onmiddellijk in de jaren tachtig van de vorige eeuw en krijgen flashbacks naar bands als Depeche Mode en Japan. Vorig jaar bracht Pol hun titelloze debuut-EP uit, met daarop de nummers ‘L’amour Fait Mal’ en ‘Boys Are’, een aanklacht tegen toxic masculinity. Halverwege de set speelt Pol ‘Malpaso man’ van de Britse band Visage, een van hun grootste inspiratiebronnen. Het nummer past naadloos in de set met eigen werk. Steady en intrigerend, met opzwepende synths: Pol smaakt absoluut naar meer. (MV)

De postpunkband THAMES – spreek op z’n Engels uit als thems – brengt onversneden maatschappijkritiek in een ruige jas. De leden leerden elkaar kennen op het Conservatorium van Amsterdam en zijn beïnvloed door bands als IDLES, Fontaines D.C. en The Cure. In mei kwam de EP Lessons for the Patriarchy uit, met daarop stuk voor stuk juweeltjes met een stevige boodschap verpakt in stoere muziek. Fuck the patriarchy sijpelt uit alle poriën en dat zullen we weten ook! Met tomeloze energie en een betoverend charisma weet frontman Merlyn Baartman het publiek met gemak voor zich te winnen. Aanklachten tegen seksisme, racisme en toxische mannelijkheid zijn verwerkt in dansbare, opzwepende nummers. De band knalt. Op adem komen lukt alleen als er even een gitaar gestemd moet worden. Met de opmerking “I haven’t seen you dance yet” splijt Baartman het publiek in tweeën, als Mozes de zee, waardoor er ruimte ontstaat voor een moshpit. Van begin tot einde is dit een show om je vingers bij af te likken. Superlatieven schieten tekort. THAMES heeft er vanavond in ieder geval één fan bijgekregen. (MV)