Bruis Maastricht: dag 3 Bruis Maastricht: dag 3

Alsof we al een hele marathon hebben gelopen, zo voelt het wanneer we bezweet de kleine zaal betreden om (jawel hoor) Marathon te zien. De temperatuur ligt boven de 30 graden wanneer frontman/gitarist Kay Koopmans in zijn sportbroek en Deftones t-shirt aftrapt met ‘Mosquitos & Flies’. Muggen zullen er vanavond zeker zijn met dit warme weer. “I want them dead!” zingt hij fel, bijgestaan door zijn band waar bassiste Nina Lijzenga op haar zessnarige bas de andere hoofdrol pakt. De stemming zit er gelijk goed in op deze snikhete zondag. De band trapt vanaf de eerste minuut vol op het gaspedaal om het pas drie kwartier later los te laten tijdens de apotheose van de sterke single ‘Mind’. Daartussenin spelen de Amsterdamse postpunkers zowat alle nummers van hun EP, maar laten ze ons ook kennismaken met een aantal nieuwe nummers die prima worden ontvangen door het enthousiaste publiek. De shoegaze sound lijkt ook steeds beter te zijn uitgewerkt sinds de band is aangevuld met nog twee gitaristen. Marathon speelt vandaag weer met ingetogen passie en kan als geen ander de dreigende sfeer in een nummer als ‘Tired’ laten exploderen. Dit is postpunk die zich wel weet te onderscheiden. Wij kunnen in ieder geval niet anders dan hopen dat de band snel een volledig album gaat uitbrengen.

Voor ons de grote onbekende vandaag, maar dat maakt dit festival juist zo leuk. Zeker als we de kleine zaal binnenlopen en op het podium een bont gezelschap aantreffen, waarbij zangeres Lydia Gammill gelijk in het oog springt als een geflipte look-a-like van Drew Barrymore met haar grijze blouse, stropdas en rode eyeliner. De ene keer kijkt ze je aan alsof ze je wil vermoorden, de andere keer tovert ze een lieflijke glimlach tevoorschijn. Nee, dit is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Ook de muziek van deze artpunkers voelt in het begin van het optreden wat onbehaaglijk aan en we kunnen nog niet goed inschatten welke kant het opgaat. Het klinkt ergens als een melodieloze versie van The B-52’s waarbij Lydia haar gesproken teksten op ons afvuurt als een venijnige Anne Clark. Het minimalistische geheel wordt bij elkaar gehouden door de gortdroge en repetitieve baslijnen van Tine Hill, die ons in een soort trance wiegt zonder dat onze aandacht wordt afgeleid. Daar zorgt de percussionist wel voor, die een hele bak met rommel voor zich heeft staan waar je op kan slaan (inclusief spaarvarken, hondenspeeltjes en een mini-speelgoedtamboerijn). Haar tweede stem klinkt daarbij angstaanjagend laag door het gebruik van een effectpedaal. Het onbehaaglijke gevoel is grotendeels verdwenen wanneer de band afsluit met een knallende versie van ‘Mine’ waarbij de roadie van de band door de band zelf wordt uitgenodigd om het publiek in te duiken. En zoals de roadie door het publiek op handen wordt gedragen, zo omarmen wij uiteindelijk toch deze vreemde eend in de bijt. 

Dit Antwerpse zooitje ongeregeld heeft al menig podium in lichterlaaie gezet. Vandaag staan ze in de grote zaal waar zanger Sietse Willems met zwarte zonnebril op onze hersens laat wegsmelten in een steeds warmer wordende Muziekgieterij. Het rode pulserende hart op de achterzijde van het podium helpt ons in ieder geval onze hartslag onder controle te houden. Althans voor korte tijd. Want waar het publiek in eerste instantie – waarschijnlijk bevangen door de hitte – nog wat lauwtjes reageert gaat de hartslag vooraan het podium snel omhoog. Na het inzetten van het titelnummer ‘Decent Sex’ gaan alle bekende remmen los. Dit nummer wordt trouwens voorafgegaan door een heel nieuw nummer ‘Happiness Suits You’ dat op 25 september aanstaande zal worden uitgebracht. Natuurlijk wordt ook het inmiddels tot belpopklassiek geworden ‘Naïef’ niet vergeten. Sietse beweegt zich als een jonge Kurt Cobain onrustig over het podium, waarbij hij regelmatig op het randje van datzelfde podium balanceert. Dat er dan wel eens wat misgaat en hij een geluidskabel raakt is te verwachten. Jammer genoeg maakt dit ook een einde aan de moshpit die net goed op gang kwam. Gelukkig vangt drummer Simon de Geus dit op door hard te blijven doorkletsen op zijn drumstel. En alsof de moshpit nooit heeft stilgestaan wordt nog een laatste stoot adrenaline de zaal ingepompt met  ‘No One Is Innocent’, I Want It All’ en ‘Screwdrivers’. Gelukkig gooit Sietse op het einde zijn gitaar alleen in de lucht en niet kapot zoals Cobain dat vaak deed. Meltheads stelt nooit teleur. De band staat garant voor een onvervalste portie rauwe energie die elk publiek in extase weet te brengen, zelfs met de broeiende warmte van vandaag.

Als er één band is die deze laatste Bruis editie geen introductie behoeft dan is het wel Mudhoney. Althans zeker niet voor de 50-plussers onder ons, die overduidelijk in meerderheid aanwezig zijn tijdens het optreden van deze Amerikaanse band die vaak wordt aangeduid als één van de wegbereiders van de grunge. De ironie wil dat veel van de populairste grungebands uit de jaren ’90 letterlijk zijn uitgestorven omdat de zangers vaak op jonge leeftijd het leven lieten, maar de grondleggers (lees: Mudhoney) die onverstoorbaar hun dingen bleven doen in de underground scene, nog altijd actief zijn. Vandaag maken de jonge zestigers voor de eerste keer in 36 jaren hun opwachting in Maastricht om als laatste band in de grote zaal de gordijnen voor Bruis definitief te sluiten. Zanger Mark Arm is door de jaren heen wat grijzer geworden, maar zijn stem heeft nog altijd niet aan kracht ingeboet. Dat geldt eigenlijk voor de hele band die, zonder dat we het in de gaten hebben, toch wel zorgt voor een opwindende energie vooraan het podium. En als je als band al zo lang bestaat kun je putten uit een aantal klassiekers die vanavond in Maastricht allen de revue passeren: ‘Sweet Young Thing (Ain’t Sweet No More)’, ‘Suck You Dry’, ‘You Got It’ en ‘Touch Me I’m Sick’. Bij het horen van deze nummers snappen we gelijk waar Nirvana destijds de mosterd vandaan heeft gehaald: overstuurde gitaren, gemene fuzz gitaarakkoorden en hypnotiserende gitaarriffs. “One of the perks of being in a band is you get socks” zegt Mark na afloop van het optreden, tilt zijn broekspijpen omhoog en laat de witte sokken van de Muziekgieterij zien. Een bruisend optreden van een veteranenformatie die het spel nog altijd goed weet te spelen en muzikaal niks aan kwaliteit heeft verloren. Hoewel de typische ‘schijt aan de wereld houding’ – wat de grungemuziek zo kenmerkte – nauwelijks nog zichtbaar is bij de heren. Helaas heeft het Bruis festival vandaag wel zijn laatste wedstrijd gespeeld. Mudhoney zorgt er in ieder geval voor dat de mensen van de organisatie met opgeheven hoofd het veld kunnen verlaten.