Maar in hoeverre is ENJAKU YOYO ‘echt Japans’? Jun mengt zich voor het eerst in het gesprek. Binnen het duo is zij muzikaal verantwoordelijk voor de zang, synths, piano, samplers en “DJ stuff”, zoals ze het zelf uitdrukt. “Mijn teksten zijn deels in het Engels, maar ook deels in het Japans. Dat vinden we belangrijk en dat zullen we ook blijven doen. Het is onze identiteit. En het maakt onze muziek ook spannender, vinden wij. Maar ook sommige instrumenten zijn typisch Japans, zoals de shamisen en de koto.” Geheel terecht begint Jun daarna over de songstructuur, die voor ons, Westerse luisteraars, soms ingewikkeld klinkt. ”Dat is hij ook”, lacht Jun. “Het is allemaal wat ingewikkelder dan de muziek hier, denk ik. Japanse popmuziek komt veel voort uit de anime. Dat zijn die Japanse teken- en animatiefilms.” Zo was hun openingsthema van de populaire mecha anime ‘Macross Delta’ een hit in Japan. “Anime gaat altijd over ongewone, grootse zaken, zoals het universum of oorlogen. Daar liggen de roots voor onze muziek, met daarbij soms dus ook de wat ingewikkelde structuur.” Jun formuleert duidelijk, in goed Engels. “We horen vaak dat onze muziek klinkt als animate music. Het is niet zo glad. En we gebruiken inderdaad soms wat weirde dingen, zoals de dynamiek in onze songs.” Het klopt dat er heel veel gebeurt in een song van Enjaku Yoyo. Met veel en vaak verrassende wendingen. Zoals in ‘Yoyo’, de titelsong van hun EP Yoyo (2024). Waar in de brug naar het laatste refrein alles heel rustig wordt, haast reflectief. Je hoort de shamisen, de vocals komen er langzaam bij… En dan hakt het tweede dance deel er extra hard in. “Haha, ja, je kunt het vreemd vinden, maar het werkt, voor ons.”
ENJAKU YOYO is dus enerzijds Japans. Het heeft Japanse elementen en is gestoeld op de Japanse muziektraditie. Anderzijds is hun muziekstijl juist de reden geweest om hun geboorteland te verlaten. Koko: “Onze muziek is te apart voor de Japanners zelf. Ze houden toch meer van wat gladdere popmuziek. Agencies en producers raadden ons zelfs aan om onze stijl wat aan te passen aan de Japanse smaak, meer populair dus. Jun kan soms wel poppy klinken, maar mijn gitaarstijl is daar echt niet voor gemaakt.” En die is simpelweg uniek te noemen: Koko slaat het ritme op de snaren, terwijl hij met zijn andere hand al tokkelend de melodie speelt. “En dat ik ga ook niet veranderen, hoor. Gelukkig waarderen ze het wel in Nederland.”
Als dit verhaal een Oosters sprookje zou zijn, dan was Koko’s gitaarspel de aanleiding voor een reis. ‘Hij voelde zich niet begrepen in het land waar hij was geboren en zocht nu een plek waar zijn muziek wel zou worden gewaardeerd. Samen met zijn vriendin Jun pakte hij de kaart van de wereld en samen gingen ze op zoek. Op zoek naar het land waar hun muzikale dromen zouden uitkomen…’ Nu is ENJAKU YOYO geen sprookje. Maar de werkelijkheid ligt niet ver naast dit verhaal. “We hebben echt goed nagedacht waar we naar toe zouden gaan. Amerika zou voor ons gevoel toch te dicht tegen Japan aanliggen. Het moest ergens in Europa worden. En omdat we toch al wat meer met EDM wilden doen, Electronic Dance Music, kwamen we al snel uit bij Nederland. Hoe meer we hoorden over jullie land, hoe meer we dachten dat het een goede match zou worden.”