Grunge revival met Peuk: melodieus en ongecontroleerd Grunge revival met Peuk: melodieus en ongecontroleerd

In een wereld vol prikkels en drukte brengt cowboy Blue Gene rust met zijn oprechte countryklanken. Zijn warme stem en doordachte teksten geven een moderne draai aan de klassieke countrysound, terwijl hij de luisteraar terugvoert naar eenvoudigere tijden. Zijn muziek ademt de sfeer van gezellige saloons, waar verhalen worden verteld en muziek verbindt. Dit vind je als je Blue Gene in je zoekmachine intypt. Hoe mooi is het dan als het live ook echt zo klinkt? De opkomstmuziek is van Willie Nelson. Het nummer ‘Crazy’ vat meteen het hele optreden samen. Met de nodige zelfspot en humor speelt Blue Gene zijn authentieke countrysongs, en hij neemt ons mee in zijn wereld van alcohol, belastingontduiking en het kwaad dat social media heet. Gene vertelt zijn levensverhaal en schuwt zelfs de Spaanse taal niet bij een nummer dat hij op de wc heeft geschreven op zijn oude werkplek. Nu treedt hij op en kan hij gratis pinten drinken. Binnenkort verschijnt zijn eerste album en gaat hij op tour met een volledige band. Een sympathieke Belgische cowboy met het hart op de juiste plek en een fijne stem voor de donkere uurtjes in de kroeg.

Het debuutalbum van Peuk (simpelweg genaamd Peuk) barstte van ruwe energie en ongecontroleerde agressie met krachtige, punkachtige nummers. Ondanks het rauwe geluid blijven de nummers melodieus. Deze lijn trokken ze door naar hun tweede album Escape Somehow, want waarom zou je iets willen veranderen dat zo verdomd lekker klinkt? Vorig jaar stonden ze al op Bunkerpop, maar ook op grotere festivals zoals Pukkelpop en Rock Werchter. Vanavond zijn ze terug in Landgraaf om de mensen in de Oefenbunker een stomp in de maag te geven. Ook hier weer een opvallend opkomstmuziekje: ‘Limburg allein’ van Jo Erens schalt door de speakers als het trio het podium beklimt. Zonder al te veel poespas worden de eerste drie nummers op ons afgevuurd, waarbij vooral ‘Good Old Ways’ lekker in het gehoor ligt. Een eerste hoogtepunt in de set is ‘Lebanon’, een lang uitgesponnen nummer met een aanstekelijke melodie. Bij ‘Break Table’ gaat het smeulende restje van een sigaret in de benzine en ontvlamt het optreden in razend tempo; Nele geeft alles. ‘Cave Person’ is naar eigen zeggen hun ‘Smells Like Teen Spirit’. Het gitaarriedeltje blijft in je hoofd hangen, maar het nummer heeft een lekkere agressieve ondertoon. “Why do you care? No one cares.” Met deze boodschap wordt het laatste deel van de set ingezet. Met ‘Bokkenpaleis’ en ‘Rudy’ wordt het een heel fijn einde. Als toegift worden we nog getrakteerd op ‘Erase Me’, waarbij Nele eerst alleen en kwetsbaar op het podium staat, maar gedurende het nummer komen de twee heren erbij en wordt er toegewerkt naar een eclectisch einde. Tot volgend jaar op Bunkerpop? De eigen uitnodiging valt hopelijk in vruchtbare aarde.