Fenomeen Fish neemt ons mee op een trip down memory lane Fenomeen Fish neemt ons mee op een trip down memory lane

Fish is bezig met zijn afscheidstournee: Road to the Isles Tour. Het optreden vanavond is het tweede in een imposante rij van dik dertig optredens op het Europese vasteland in anderhalve maand tijd. In februari en maart 2025 volgen nog vijftien optredens in het Verenigd Koninkrijk en dan valt het doek definitief. Met een carrière van ruim vier decennia en maar liefst vijftien albums – vier met Marillion en elf soloalbums – kan de Schotse singer-songwriter met recht een icoon genoemd worden. Gekleed in een geruite pantalon en een zwart t-shirt, waarin zijn manboobs mooi uitkomen, en ondersteund door muzikale vrienden met wie hij al eerder gewerkt heeft, neemt Fish ons mee door zijn omvangrijke oeuvre.

Het openingsnummer ‘Vigil’ zet meteen de toon voor de avond. “Listen to me, just hear me out, if I could have your attention” is een oproep waar niet iedereen gehoor aan geeft. Achter in de zaal wordt volop door de muziek heen gepraat, en dat blijft zo gedurende het hele optreden dat zo’n tweeëneenhalf uur duurt. Hoewel bij sommige nummers zijn warme timbre weet te overtuigen, is duidelijk dat zijn stem niet meer is wat het ooit was. Het klinkt allemaal nogal broos. Een fenomeen als Fish wil je uiteraard niet hard afrekenen op afgenomen zangkwaliteit en het publiek vergeeft hem dan ook elke valse uithaal.

Er valt genoeg te genieten. Met de opmerking “I’ve never realized in how many fucked up relationships I’ve been” zet Fish het lekkere ‘A Feast of Consequences’ in. Ook ‘Just Good Friends’, een duet met de loepzuivere achtergrondzangeres Elisabeth Troy Antwi, is bijzonder prettig. De nummers ‘Blind to the Beautiful’, dat Fish introduceert als protestlied tegen klimaatverandering, en ‘Tilted Cross’, een aanklacht tegen oorlog, zijn allebei ráák. Dat Fish een poëtisch talent heeft voor tekstschrijven, blijkt ook uit nummers als ‘Family Business’ en ‘Cliché’.

Bij ‘Plague of Ghosts’ halverwege de set zakt de energie in de zaal wat in: het nummer bestaat uit zes delen en duurt maar liefst een half uur. Er lijkt geen eind aan te komen. Maar het is hem allemaal vergeven wanneer hij tegen het einde van de avond oude hits uit zijn Marilliontijd ten gehore brengt. De monsterhit ‘Kayleigh’ wordt door iedereen woord voor woord meegezongen, inclusief de hoge uithalen die Fish zelf vakkundig vermijdt. Ook het weergaloos mooie ‘Lavender’, een nummer dat in Nederland gek genoeg geen hit werd, is een van de hoogtepunten van de avond.

Fish gaat met pensioen, en dat is misschien maar goed ook. Zijn nalatenschap blijft gelukkig bestaan en daar kunnen we nog lang van genieten.