Fan voor een dag: Clouseau Fan voor een dag: Clouseau

Als kind klonk Clouseau regelmatig uit de speakers thuis. Vooral ‘Domino’ – een nummer waar ik inmiddels allergisch voor ben – werd grijsgedraaid. Maar voor één avond laat ik die jeugdtrauma’s achter me en probeer ik de band te zien door de ogen van een ware liefhebber. Voorbereiding is alles, dus ik zapte vooraf naar een recente aflevering van de talkshow van Eva Jinek, waar de broers Wauters te gast waren. Het gaat er onder andere over hoe er ooit bij een concert in Leeuwarden 98 mensen flauwvielen in 90 minuten. Nu, jaren later bij de tour ter ere van het 40-jarig bestaan van de band, verkopen ze maar liefst dertien keer het Sportpaleis in Antwerpen uit. Naast de broers zitten in de uitzending een paar diehard fans, waaronder iemand met een tattoo van de handtekening van Koen – eigenhandig gezet door de zanger zelf. Een andere fan brengt zelfs drie generaties mee naar hun concerten. Van jong tot oud, de liefde voor Clouseau kent geen leeftijd. Wat is dat toch, die onvoorwaardelijke liefde voor deze band?

De dag voor het optreden spreek ik af met Mieke. Het blijkt dat de Clouseau-fans overal zijn: in mijn zoektocht ontdekte ik dat collega Mieke een enorme liefhebber van de band is. Bij een kopje thee vertelt ze me over haar Clouseau-obsessie en waarschuwt me: tijdens het concert geen gepraat. Als ze eenmaal in de “Clouzone” is, is er geen afleiding mogelijk. Mijn missie? Zelf ook die “Clouzone” bereiken natuurlijk!

Maar wat maakt die Clouzone nu zo bijzonder? Volgens Mieke draait het allemaal om de emotie die de band weet over te brengen. De nummers raken vaak aan herkenbare thema’s zoals verliefdheid, een gebroken hart of het verlies van een dierbare. Maar live komt die emotie pas echt tot leven. “Koen weet met zijn stem een gevoel zo sterk over te brengen, dat het je recht in het hart raakt,” zegt ze. En zij kan het weten, want Mieke heeft de band inmiddels meer dan veertig keer live gezien. Van intieme dorpsoptredens tot megashows in het Sportpaleis en dit jaar nog o.a. tijdens De Vrienden van Amstel LIVE.

Haar liefde voor Clouseau gaat terug tot de basisschool, toen ze al meerdere keren per jaar naar hun concerten ging. Sterker nog, ze kwam daar zelfs haar leraar tegen, ook een grote fan. Als kind hield ze plakboeken bij, hing haar kamer vol posters en ja, ze was stiekem een beetje verliefd op Koen. Eén keer kreeg ze zelfs een kus van hem, toen ze na een optreden bij hun hotel stond te wachten. Vanavond verwacht ze geen zoen, maar haar focus ligt op iets anders: een van haar favoriete nummers, ‘Wil Niet Dat Je Weggaat’. Als doorgewinterde fan heeft ze de setlist natuurlijk online al gespot en weet ze dat dit nummer waarschijnlijk als toegift gespeeld wordt. Zelf ken ik dit nummer helemaal niet, maar ik heb gelukkig nog een dag om me voor te bereiden. Mieke zit al de hele week in de Clouzone, non-stop luisterend naar Clouseau. Ze stuurt me een playlist van de setlist en ik besluit met haar mee te gaan in de flow, hopend dat ik de magie ook ga voelen.

Op de dag zelf appt Mieke al: ze gaat toch al wat vroeger naar de Muziekgieterij, want we moeten natuurlijk wel verzekerd zijn van een goede plek. Een uur later: “Ik weet waar de artiestenuitgang is. Wil je met me wachten op de band na het concert?” Natuurlijk! Voor alles een eerste keer.

Rond 18:30 tref ik Mieke bij de Muziekgieterij. Ze zit er al even met haar vrienden, die dankzij haar enthousiasme ook liefhebbers zijn geworden van Clouseau. “Ik kon me nauwelijks concentreren op werk vandaag,” vertrouwt ze me toe, “ik ben al de hele dag hyped.” Een rij van fans strekt zich voor de zaal uit en groeit met de minuut. Mieke werpt af en toe een twijfelende blik – moeten we niet alvast aansluiten? Zodra de deuren openen, voegen we ons snel bij de rij, want achteraan sluiten is geen optie; goede plekken zijn essentieel. Helemaal vooraan staan lukt niet, want zodra de deuren opengaan, stormen de fanatiekelingen naar binnen. Wij vinden een mooie plek links van het podium. Voordat het grote moment aanbreekt, krijgen we eerst Rosann als voorprogramma. Deze Nederlandse deed mee aan "The Voice van Vlaanderen", waar Koen coach was. Ze vertelt vol enthousiasme over zijn begeleiding, maar het publiek is duidelijk maar voor één ding gekomen en praat luid door haar optreden heen.

Stipt om 21 uur begint dan eindelijk waar iedereen op heeft gewacht. De band betreedt het podium, maar Koen laat nog even op zich wachten. Met een langere intro van ‘Dansen’ warmen de muzikanten het publiek op. Opvallend is hoeveel mensen er op het podium staan: maar liefst negen man. Zodra Koen verschijnt, barst het gejuich los. Dansend en stralend komt hij het podium op en zijn energie en glimlach blijven er de hele show. Het publiek zingt vrolijk het refrein van ‘Dansen’ door, zelfs nadat de band stopt met spelen. “Het is de eerste keer op deze Nederlandse tour dat het publiek dit doet,” zegt Koen, zichtbaar onder de indruk. Al snel blijkt waarom: driekwart van de aanwezigen is Belg.

De set trapt stevig af met klassiekers als ‘Anne’ en ‘Nobelprijs’, en het publiek – inclusief Mieke – gaat volledig uit zijn dak. Er wordt gedanst, gesprongen en uit volle borst meegezongen. Zelf moet ik er nog even inkomen, maar wanneer ‘Passie’ gespeeld wordt, krijg zelfs ik kippenvel. Is het de muziek? Het publiek? Of misschien toch Koens charme? Waarschijnlijk een combinatie van alles. De volle sound van de band, versterkt door de vele muzikanten, geeft de nummers meer diepgang dan op de albums.

Koen heeft voortdurend oog voor het publiek. Hij deelt verhalen over de nummers, maakt grapjes en laat het publiek meeklappen, meezingen en zwaaien. Moeiteloos bespeelt hij het publiek en we zien vaak zijn karakteristieke dansje waarbij hij met zijn heupen staat te wiegen. Langzaamaan begin ik de fascinatie voor deze man wel te begrijpen. Hij is charismatisch, grappig, vriendelijk en, laten we wel wezen, hij ziet er voor een man van 57 (!) ook nog verdomde goed uit.

Maar laten we niet vergeten dat we hier vanavond vooral zijn om het door de ogen van Mieke te ervaren. Die staat intussen helemaal op te gaan in de muziek. Als haar vrienden iets tegen haar proberen te zeggen, geeft ze de mensen om haar heen een veelzeggende blik, waardoor ze direct weer stil zijn. En over stil gesproken, Koen deelt bij het gelijknamige nummer een persoonlijk verhaal over zijn scheiding. Zijn ex en hij zijn uit elkaar, de kinderen zijn bij mama en het is veel te stil in het grote huis. Een moment dat het publiek even stilvalt en ook bij mij is er weer kippenvel. Een liedje dat ik nog niet kende, maar dat erg binnenkomt door de emotie die erin zit. Vervolgens is het weer tijd voor meezingers als ‘Daar Gaat Ze’, ‘Ik, Jij, Hij Of Zij’ en ‘Laat Me Nu Toch Niet Alleen’. Dat laatste nummer brengt me terug naar mijn jeugd; ik was het helemaal vergeten, maar zing het moeiteloos woord voor woord mee.

Mieke glimlacht, glundert en geniet ondertussen en zij is zeker niet de enige. Het hele publiek is in de ban van de band en vooral van Koen natuurlijk. Zijn charisma en aantrekkingskracht overtuigen iedereen om mee te zingen en te klappen. ‘De Tegenpartij’ is het laatste nummer voordat de band begint aan de toegift en wat voor een nummer! Alle bandleden komen vooraan op het podium staan, er is een goede lichtshow en de mensen gaan nog meer uit hun dak. Een goede afsluiter voor het reguliere deel van de set.

Maar dan is het tijd voor de toegift en van Mieke weet ik dat het moment nu gaat komen: ‘Wil Niet Dat Je Weggaat’. Ze staat al ruim voordat de band weer terug het podium opkomt paraat met haar camera om te filmen. Het nummer begint mooi en gevoelig, maar halverwege merk ik dat de toetsenist wel een heel eigen draai aan het nummer geeft. Ik ben benieuwd wat Mieke ervan vindt, maar er is geen tijd om daarbij stil te staan, want de band sluit af met de hits ‘En dans’, ‘Domino’ en ‘Zij Is Van Mij’. Het publiek geeft zijn laatste beetje energie en de glimlach bij Mieke wordt alleen maar breder. Afsluiter van de avond is het rustige ‘Altijd Heb Ik Je Lief’. Koen maakt veelvuldig hartjes met zijn handen richting het publiek en vraagt aan het eind aan iedereen om ditzelfde te doen, wat leidt tot een mooie foto met de band samen.

En dan is het voorbij. Ik kijk naar Mieke, die helemaal straalt. “Praat nog maar even niet met me,” zegt ze, “ik moet even bijkomen”. Eigenlijk hoeft ze ook niks te zeggen, want haar gezicht spreekt boekdoelen. Bij mij is de glimlach minder breed dan bij Mieke, maar ook ik heb genoten vanavond, al is twee uur lang Clouseau wellicht net wat veel voor mij. Uiteindelijk vertelt Mieke dat ze het weer een fantastisch optreden vond, maar dat ze wel een beetje teleurgesteld was over haar favoriete nummer. Maar gelukkig mag dat de pret niet drukken, want de rest van de show maakte dat meer dan goed. Uiteindelijk slaan we het wachten bij de artiesteningang over – ook wij worden een dagje ouder. De Clouzone was prachtig, maar stiekem was ik toch blij om in de auto weer mijn metal playlist aan te zetten.