Wild Pink, BWANA en Otsamo doen Zero For Three eer aan Wild Pink, BWANA en Otsamo doen Zero For Three eer aan

De eerste groep die optreedt is Otsamo, een indiepopformatie rondom de Maasmechelse gitarist/songwriter Sascha Heims, waarbij hij ondersteund wordt door Tuur Gelhof (basgitaar), Wodan Onkelinx (toetsen) en Natan Goessens op drums. Recent heeft zich daar ook zangeres Chiqui Mellaerts bij aangesloten, maar die laatste is verhinderd en wordt vanavond eenmalig vervangen door Helga. In februari van dit jaar brachten ze hun eerste EP Bedtime Stories uit en dat was ook de vibe: jazzy luistermuziek voor het slapen gaan. Op zich goed gebracht en in een voor hun ideale setting in een stille, halflege zaal, want het is maar de vraag of hun muziek in een volle, ietwat rumoerige locatie, niet volledig ten onder zou gaan. Erg positief was de bijdrage van keyboardspeler Wodan, die het toch allemaal nog enigszins een apart soundje gaf.

Als tweede performer is daar BWANA, die op 30 januari jongstleden (één van de drie) winnaar(s) van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel werd. Oorspronkelijk was het een muzikaal project van de Oostendse Friedel Dufait, die als ‘one woman band’ fungeerde. Er is echter zowel visueel (de rode haren zijn blond tegenwoordig en de bril is verruild voor contactlenzen), als qua sound het een en ander gewijzigd. Het is nu een echte band, waarbij eerst Gilles Celis op gitaar en Arno De Ros op drums toetraden en later ook bassist Mushane werd toegevoegd. Dit geeft een fijn vol geluid, dat vooral ook doet denken aan landgenoten als The Haunted Youth. Het laatste nummer ‘Ohlin’ wijkt hier echter vanaf en lijkt ineens een heel andere stijl te zijn. Het wordt op een gegeven moment zelfs een soort rammelrock: de band gaat nog een keer helemaal los, een apart, maar fijn climactisch einde. Zeker een groep om voor de toekomst in de gaten te houden.

Over rammelrock gesproken: de hoofdact van de avond, Wild Pink, is daar ook niet vies van. Wild Pink is een indierockband uit New York City, die sinds 2015 aan de weg timmert. Hun muziek klinkt iets losser, minder strak in de pas – rommelig, maar niet op een slechte manier. Soms doet het met vlagen aan Neil Young denken, soms gaat het een beetje van de hak op de tak, waarbij het petje van zanger/gitarist John Ross hem ook nog doet lijken op Neil. De overige bandleden zijn Arden Yonkers (bas), Dan Keegan (drums) en Mike Brenner op pedal steel guitar en deels saxofoon. Mede door dat laatste instrument krijgt het geheel ook nog een Bruce Springsteen gevoel (al is Brenner geen Clarence Clemons).

Halverwege het optreden zijn er momenten waarin het verhaal meer centraal staat en de muziek soms helaas wat naar de achtergrond verdwijnt. Maar zodra het enige oudere nummer, ‘Lake Erie’, wordt ingezet, herpakt de band zich met een sound die sterk doet denken aan The War On Drugs, maar dan net met wat meer pit. Die extra pit valt vooral op bij afsluiter ‘Sprinter Brain’, een nummer dat gewoon heerlijk weg rockt. Wild Pink was vanavond met momenten heel goed, maar op andere momenten net wat minder. Net als bij de muziek van Neil Young eigenlijk.