ADE24: Into The Woods heeft zin in knallen en Careless Whisper ADE24: Into The Woods heeft zin in knallen en Careless Whisper

De avond is gevallen, er is nog twee uur festival te gaan en het publiek in de Bud x Rhino krijgt, na een set vol ghetto trap en rap de onvervalste saxofoonsolo van ‘Careless Whisper’ te horen. Minutenlang, zwierend boven de knallende beat. Alle handen gaan de lucht in en de tune wordt als in een voetbalstadion meegezongen. Heeft die MCR-T toch even de humor ingebracht. Het is ook waar de Duitser van houdt. Want jeweetwel, hij is die ‘Buurman Uit Berlijn’ van Joost. En ook niet slecht met socials. Velen willen een foto van ‘m nemen, maar dat is vrij lastig omdat alle rook die nog van het festivalseizoen over was deze tent in wordt geblazen. De persoon naast je is al compleet verdwenen. Maar weet je wat leuker is dan Instagrammen? Dansen. En luisteren. Naar de set die lekker donker en onrustig doordendert, die met een raveplaat doormidden wordt gebroken, waarna MCR-T ook gaat rappen. Dat gaat iets minder goed als hij de vocals van ‘Pogo’ van Digitalism op zich neemt, maar los daarvan maakt hij z’n naam als dj van het moment waar. Morgen host de Duitser nog zijn eigen avond. Een van de gasten daar: Paul Elstak.

Maar laten we teruggaan naar het vroege middaglicht, wanneer Into The Woods op gang komt. Het festival uit Amersfoort heeft alle verhuiswagens in de wijde omgeving laten uitrukken en het NDSM-terrein naar eigen hand ingericht met levensgrote robots, insecten, en fluorescerende bomen. Op een bar staat een groot reservoir, waardoor constant water op het dak dendert. Funny. Het festival komt ook altijd met iets nieuws, want loop de Vakwerk-tent binnen en je bent meteen onder de indruk van het podium dat is opgebouwd uit houten piano’s en orgels, opgevuld met planten. In deze tent wordt subtieler gedraaid, al is dat niet waar het publiek vandaag het meest massaal voor uittrekt. Maar als Philou Louzolo hier plaatsneemt vallen plek en dj volledig samen. Het daglicht schijnt door het gele dak en de Rotterdammer draait een liefdevolle, midtempo set waarbij hij de eerste is om goedlachs mee te zingen met een Afrikaanse deephouse-track. Als hij te midden van alle klavieren op de stage de pianoklanken van ‘Thandaza’ van zijn favo &ME (met Arabic Piano) laat horen, kan er helemaal een strik omheen.  

Oh yes, het terrein van de technotent is nu ook geopend. De Berlijnse Estella Boersma gaat meteen los met een harde, grimmige set. Ze schudt wild met haar hoofd, als de frontvrouw van een punkband. Er is meteen voldoende publiek: de knaldrang zit voelbaar in de aders van de festivalvrijdag en kan er helemaal uit. Blijven hangen voor Stranger is ook aan te raden, met zijn onrustige techno die constant zoekt naar een nieuwe knisper, handclap, of industriële klank. En dat allemaal op de voorwaarde dat het geweldig gedetailleerd klinkt.

De housetent heeft het een stuk zwaarder. Bij de New Yorkse Gabrielle Kwarteng staat het kwartvol. Bastienne staat hier nog vroeger op de dag, maar laat zich niet van de wijs brengen en is lekker aan het cherrypicken met een plaat als ‘Love Triangles’ van Bookworms. De oudgediende veteraan Marcel Dettmann staat wel genoteerd voor een house-set, maar zoekt gewoon de donkere randen op: zijn vele Berghain-uren zitten natuurlijk in zijn dna. Ondertussen moeten ook de dromers in de mooie Vakwerk-tent bediend worden. Trikk, die veel samenwerkt met Dixon & Âme, heeft hiervoor genoeg elektronica en underground house in huis, maar wie in deze regionen echt de diepe laag weet raken, is Mano Le Tough. De Ierse dj uit Zwitserland draait achter elkaar de oh zo mooie afrotechno-track ‘Kibe’ van Rancido, AfroTura, Bun Xapa en Idd Aziz en het pianogedreven ‘My Gloomy Head’ van Wighnomy Brothers. Voor even verdwijnt het festival en bestaat alleen nog deze betoverende muziek.

Tekst gaat door onder de foto.

Wie zin heeft in gekkigheid kan alle kanten op. Je geeft een kopstoot aan een boksbal van de kermis, een nutty professor van Kultlab leidt je een ruimteschip in, je verliest al je personal space in het Hutje Mutje, je knalt tegen een shufflepuck aan, of je betreedt de door het festival zelf gemaakte tanker (!) om het clubgevoel op te wekken.

De vrolijkheid regeert en daar heeft Into The Woods sterk op geanticipeerd. Daar staat Narciss, een Duitse dj wiens ster in een mum van tijd is gestegen. Of nee wacht, Narciss is juist down to earth gebleven: de dj-naam is gekozen omdat die in Berlijn te veel dj’s met superego’s zag en dacht: laat mij maar met beide benen op de grond staan. Dat is te zien. Dit is een dj met een vriendelijke kop en een gunfactor, iemand die overal good times meebrengt. De discoliefde van Job Jobse van een paar jaar geleden krijgt hier ook ruim baan. Kom er maar in met die Diana Ross-remix van ‘Upside Down’. En oh, liefdesbaby’s van house en italo krijgen helemaal een gouden krans. De dj smeert de Krystal Klear remix van Cormac’s ‘Heatcore’ volledig uit. De overgangen zijn allesbehalve geleidelijk: Narciss zet gewoon graag een nieuw liedje op. Soms iets te abrupt, maar de sfeer in de tent blijft even positief.

Een dag later heeft ook Narciss hun eigen event. De dj staat met Intercell in Levenslang. Wie weet zal Narciss soms achterom kijken en zich afvragen wat er het afgelopen jaar in hemelsnaam is gebeurd, zo snel als het allemaal gegaan. De tijd zit natuurlijk mee, gedirigeerd door Marlon Hoffstadt en de lol die hij uitstraalt. Op deze handjes-in-de-lucht-manier is ook Bad Boombox volledig opgetild. In deze tent trekt hij nog meer publiek dan Narciss en MCR-T. Het is nokkievol. Bad Boombox dendert de set binnen met een vrachtwagen zonder rem. Deze keer is de Bulgaars-Amerikaanse dj verschenen zonder iconische haarband om, maar met een hoedje op. Er zijn doordenderende Latin-klanken, Eurotechno die ook langs Berlijn voert, en er is veel percussie en Balkan. Je zou zeggen dat het een goed idee is om iets meer aan opbouw te doen, om wat ademruimte in te bouwen in de set. Maar kijk naar die overvolle tent, waar telkens in de lucht geslagen vuisten boven de dikke rook verschijnen, en het is duidelijk dat dit het epicentrum van de festivaldag is. Peak Into The Woods. Een festival waar tussen de fluorescerende kleuren ruim baan was voor uitzinnigheid.