We waaien letterlijk de Muziekgieterij binnen terwijl voorprogramma Vibrant AF zijn laatste nummer afwerkt. Met een elektrische gitaar overspoelt hij de al behoorlijk gevulde zaal met ambient soundscapes die menig wenkbrauw doen fronsen. Je ziet mensen denken: "Is dit eigenlijk wel muziek?" Wel ja, al klinkt het eerder als iets dat je zou verwachten op Le Guess Who? dan als voorprogramma voor een avondje dansen. Althans, dat is het gevoel dat sommige bezoekers vooraan - uitgerust met een flinke dosis dropshot - uitstralen terwijl ze zich klaarmaken voor de show van de Deense elektronicaheld Anders Trentemøller. Het is vanavond echter niet enkel dansen dat de klok slaat: openingsnummer 'I Give My Tears' trekt ons meteen mee een warm bad in, als een winteravond waarop de verwarming nét de juiste temperatuur raakt. Stel je voor: Beach House en Slowdive krijgen een liefdesbaby en gooien dat wonderkind recht de zaal in. Het is in werkelijkheid nog mooier dan het klinkt: zacht én hard, licht én donker, de perfecte balans tussen een zachte donsdeken en een storm buiten.
Eind november: de kerstboom staat in menig huis alweer, volwassen mensen zeuren over het verdwijnen van een racistische karikatuur en – niet geheel onbelangrijk – de eerste jaarlijstjes komen tevoorschijn. Trentemøller toont met zijn concert in de Muziekgieterij dat het nog veel te vroeg is om een definitieve balans op te maken over 2024, getuige het feit dat het wel degelijk een kandidaat is voor de beste show van het jaar.
Het beste voorbeeld daarvan? 'Nightfall'. Een magisch rustpunt middenin het dansgeweld dat inmiddels als een lawine over de zaal raast. Je voelt de muziek als een warme deken om je heen slaan, terwijl de visuals zorgen voor een extra laagje droomvoeding. Maastricht heeft dit jaar veel gehoord, maar weinig dat zo mooi de oren heeft gekust. Wat vooral opvalt: hoe divers Trentemøller uit de hoek komt zonder ooit vervelend of ongemakkelijk te worden. Eén moment sta je weg te dromen bij iets dat je doet denken aan Sigur Rós met een donkere inslag, het volgende moment laat hij zijn innerlijke Depeche Mode los op de synths. En alsof dat niet genoeg is, gooit hij er beats in die rechtstreeks uit de Soulwax-fabriek lijken te zijn gerold. Een rollercoaster? Nee, een zorgvuldig samengestelde trip die je niet wil dat stopt. En hoewel anderhalf uur voorbij flitst als een droom na een te korte nacht, trakteert Trentemøller ons aan het eind van de set nog op een fenomenaal drieluik. 'Vamp', 'Moan' (inclusief een geniale knipoog naar 'Lullaby' van The Cure) en de verbeten afsluiter 'Take Me Into Your Skin' zorgen voor een finale die ons nog lang zal bijblijven. Vooraan wordt er gedanst, gesprongen en – misschien nog wel het meest – bewonderd. Dit is geen gewone afsluiting, dit is een laatste kus op je voorhoofd voor het licht uitgaat.
Trentemøller zet met de laatste show van zijn tour een van de beste concerten van het jaar neer. Op zichzelf al een puike prestatie, maar wat het écht bijzonder maakt, is hoe hij moeiteloos je hoofd, hart én benen tegelijk inpakt. Dit was geen gewone show, dit was een masterclass muziek maken. En wij? Wij stonden erbij, keken ernaar, dansten en bedanken de muziekgoden voor deze avond.