Venlo omarmt de Donkere Dagen Venlo omarmt de Donkere Dagen

We beginnen met The Bony King of Nowhere. Eerder dit jaar wist The Bony King Venlo al te charmeren op het Zomerparkfeest. Het duurt niet lang of hij pakt ook Grenswerk helemaal in. Nummers als ‘Erase’ en ‘Everybody Knows’ vallen in de smaak. De al goed gevulde zaal geniet van de muzikaal gelaagde arrangementen en zeker ook van het akoestische spel. De tracks die hij mee heeft gaan over liefde, verlies en de zoektocht naar betekenis. Het is mooi, melancholisch en perfect voor de herfst. Favoriet ‘Silent Days’ brengt het publiek in beweging en hier en daar wordt voorzichtig mee gedanst. Niet alleen Bram Vanparys maar ook de rest van de band heeft het duidelijk naar zijn zin. De band is in topvorm en Bram is met recht de koning van intieme optredens.

Voor de volgende act moeten we even een ommetje maken. We trotseren de kou en lopen naar de St. Joriskerk. Wie denkt dat deze kerk is opgeknapt tot hip poppodium heeft het mis. We gaan naar binnen via piepende houten deuren en de typische kerkgeur van wierook komt ons tegemoet. We nemen plaats op de houten kerkbank en onderdrukken de neiging om onze handjes in elkaar te vouwen. We zijn hier niet voor een hoogmis, maar wel voor engelenzang: die van Celine Cairo. 

Celine Cairo staat hier solo met een akoestische gitaar. Normaal gesproken zou ze een hele band bij zich hebben, maar ze wil graag weten hoe haar nummers het doen in kleinere, intieme settings. Ze is blij dat ze dit prachtige plekje van het festival mag invullen. Je had hier ook geen betere artiest neer kunnen zetten. De akoestiek in de kerk zorgt voor een lichte galm en geeft de dromerige sound van Celine nog wat extra’s mee. Haar optreden is heel persoonlijk; bij enkele nummers geeft ze een toelichting over de inspiratiebron. Ze vertelt dat ze op het conservatorium zat, maar heel sterk wist dat ze eigenlijk haar eigen weg moest volgen. Ze stopte met de opleiding en tegelijkertijd eindigde haar relatie. In het najaar gingen haar vrienden terug naar het conservatorium en zij zat thuis. Ze wist even niet hoe ze die periode moest overbruggen en wilde de winter het liefst skippen. In die tijd schreef ze het prachtige 'Hibernate'. Niet alleen dit, maar eigenlijk al haar nummers komen ontzettend goed uit de verf. Het is de eerste keer dat we een kerk met tegenzin verlaten.

We lopen terug naar Grenswerk voor Marathon. Marathon is een energieke post-punkband uit Amsterdam, die een mix van shoegaze en rauwe punk combineert. De show start en ze vliegen erin met een gestrekt been. Helaas zijn er wat problemen met het geluid, waardoor na het eerste nummer een soundcheck plaatsvindt. Vooral de zanger is duidelijk geïrriteerd. Als alles weer op orde is, vraagt de drummer ietwat twijfelachtig: “Gaan we gewoon door?” Het publiek heeft er zin in en beantwoordt deze vraag door luid te joelen en te applaudisseren. Marathon heeft het begrepen, strekt de benen verder uit en gaat los. Vooral zanger Kay en bassiste Nina komen plaats tekort. Het scheelt niet veel of Nina raakt Kay met haar gitaar in zijn gezicht. De rust keert een beetje terug tijdens ‘Tired’ dat goed wordt ontvangen. De combi van shoegaze en rauwe punk zorgt voor flink wat tempowisselingen tijdens nummers, waardoor het geheel ontzettend boeiend blijft om naar te kijken en te luisteren. Klap op de vuurpijl: afsluiter 'Mind'. In april 2025 dropt Marathon een nieuw album. We verwachten dat ze tegen die tijd klaar zijn voor grotere podia en een drukke festivalzomer tegemoet gaan.

Na een adempauze gaan we door naar Whispering Sons. Ze openen met ‘Balm (after Violence)’ van het nieuwe album The Great Calm. Whispering Sons staat bekend om hun grootse, theatrale geluid, wat op het nieuwste album een hoogtepunt heeft bereikt. De onheilspellende sound en intense manier van zang zorgen ervoor dat we in een donkere sfeer worden gezogen. Tijdens het tweede nummer ‘Something Good’, eveneens van The Great Calm, komt de typische gitaarsound van Kobe Lijnen goed uit de verf. Het plaatje is compleet bij ‘Surface’: muzikaal is het superstrak en de dansmoves van Fenne Kuppens werken aanstekelijk. Nummers volgen elkaar snel op, waardoor we onder een fascinerende betovering staan. Helaas wordt er achter in de zaal veel gepraat, wat echt een spelbreker is. Dat is ook Fenne niet ontgaan. Ze kondigt aan dat ze wat rustigere nummers gaan spelen “dus voor degenen die de neiging hebben om iets te gaan roepen: niet nu”. Gelukkig neemt het publiek dit ter harte en wordt het stiller. Muzikaal steken de nieuwe nummers ontzettend goed in elkaar. Tijdens ‘Still, Disappearing' schakelt bassist Bert Vliegen moeiteloos over op een saxofoon. Mede door deze toevoeging en de intensiteit van Fenne lijkt het geheel op een nummer van Nick Cave. Naar het einde schakelt Whispering Sons een versnelling bij en gaat ook het publiek los op nummers als ‘Alone’ en slotstuk ‘Heat’. Whispering Sons is uniek in zijn soort en live blijft de band boeien. Met recht één van Belgisch grootste namen en de perfecte afsluiter (en soundtrack) voor de Donkere Dagen.