Son Mieux terug in 'Us sjoen Mestreech' Son Mieux terug in 'Us sjoen Mestreech'

De avond wordt geopend door de Nederlands-Surinaamse folkpop zangeres néomí. Ze vindt haar inspiratie in poëtische muziek van zangers als Bob Dylan en haar grote held Ben Howard. Dat is dan ook wat zij zelf wil creëren: korte gedichten vertaald naar haar muziek. Wanneer néomí vanavond haar mystieke klanken inzet, heeft het publiek nog weinig aandacht voor haar. Het publiek is wat ouder dan wij hadden verwacht en de algehele sfeer heeft iets weg van een 40+ bedrijfsfeest. Néomí's zuivere stem komt niet tot z'n recht in deze atmosfeer, wat zonde is. Want néomí brengt ons een prettige afwisseling aan elektronische klanken. Waar het ene nummer een wat steviger sound heeft en ons herinnert aan The Cure's 'A Forest', trekt het andere nummer ons in Keltische sferen en wanen we ons ook daadwerkelijk in een bos. Néomí probeert nog door interactie met het publiek de boel op te warmen, maar het mag niet veel baten, deze mensen staan klaar voor een discofeestje. Wij hopen haar binnenkort terug te zien op een plek waar zij meer tot haar recht komt.

Dan is eindelijk dat moment aangebroken waar deze sociale mensen op staan te wachten. Son Mieux opent met een flitsende lichtshow waarin Camiel met een zonnebril op in de spotlights verschijnt. Zo afgeleid het publiek nog was bij het voorprogramma, staan ze nu direct aan en klappen regelmatig mee. Camiel vliegt met zijn actieve energie en dansmoves over het podium, echter voelt dit een beetje aan als een one man show. Als 'Drive' wordt ingezet met Camiel op de bongo's, afgewisseld met tamboerijn en z'n jasje ook nog uitgaat, wordt dit beloond met luid applaus. Tussendoor gooit hij er wat oneliners uit, waarbij hij aangeeft dat hij blij is om weer terug in Maastricht te zijn. Het voelt allemaal iets te perfect, iets te standaard. 'Come back again' start met de prachtige vioolklanken van violist Maud en we zien een duet tussen de excentriek geklede bassist Timo en saxofonist Justin. De interactie tijdens deze show voelt wat ingestudeerd, echter worden er serieuze thema's aangekaart. Voorafgaand aan het nummer 'Heavy Water' doet Camiel een peiling in het publiek. Vragend wie er een goede dag had en dat er helaas ook mensen zijn met regelmatig slechte dagen. Hij draagt dit nummer op aan hun geluidstechnicus, die naar het schijnt, in een slechte periode zit.

De klanken van 'The Mustard Seed' geven ons het gevoel van een kerkelijke bijeenkomst, met Camiel als predikant in het midden. Er ontstaat een gevoel van saamhorigheid, van zaligheid, een feelgood nummer waarbij iedereen wordt opgeroepen om mee te klappen en opgaat in de sfeer. Wellicht voor Camiel even back to zijn roots, met zijn vader als voorganger bij de Remonstrantse kerk. Hierna verlaat de band het podium en blijft Camiel achter voor zijn akoestische solo van 'Feels'. Hij geeft aan dat het nummer nog altijd veel voor hem betekent, want hiermee is het avontuur ooit begonnen. Een nummer over zelfliefde en geaccepteerd worden in de maatschappij. Kort hierna komt de voltallige band weer het podium op, omgekleed in voornamelijk roze kledij. De sfeer wordt opgebouwd met elektronische beats en lichtflitsen en wanneer het publiek de eerste tonen van 'Multicolor' herkent, begint iedereen luid te juichen en verschijnen er overal mobiele telefoons om het optreden te filmen. Echter zijn er maar weinig mensen die meedansen of klappen, wat typerend is voor het publiek vanavond. Zij zijn nog steeds erg druk met socializen en tussendoor zwakt de aandacht voor de band regelmatig af. Gelukkig doet de frontlinie nog actief mee en werkt dit zo nu en dan toch aanstekelijk voor het overige publiek.

Als toegift wordt hun nieuwste release 'Tonight' ingezet en roept Camiel op aan iedereen om de zaklamp op je telefoon aan te doen. 'Tonight' gaat over hoe moeilijk het kan zijn in een relatie om aan elkaars zijde te blijven no matter what. Het sentiment wordt lekker ontvangen in de zaal, die inmiddels al wel een slokje op heeft. Wanneer hierna het laatste 'Haagse kwartiertje' wordt ingezet, bouwt de band nog een laatste feestje met 'Nothing' en als afsluiter 'Dancing at the Doors of Heaven'. Op het eerste gezicht voelt deze show als een groot feest. Het is perfect in elkaar gezet en daar zit misschien ook wel de crux. Alles is iets te perfect: de boodschap in de muziek en de interactie lijkt ngestudeerd. Het resulteert in een ietwat geforceerd discosfeertje met Jesus Christ Superstar Camiel als voorganger van het gezelschap. Al met al een hele solide show voor wie daar van houdt, maar waar opgeroepen wordt tot acceptatie van alles wat anders is, missen wij het imperfecte randje.