Het is duisternis wat de Glauque slaat Het is duisternis wat de Glauque slaat

Iets voor half negen lopen we Poppodium Volt binnen en tot onze verbazing is de zaal nog helemaal leeg. Enkel een barmedewerker en twee fotografen zijn aanwezig. "De band begint toch écht om half?" vragen we maar eens voorzichtig. Wel, iets later dan gepland en met uiteindelijk een man of dertig aanwezig, komen de Walen dan toch het podium op. Openend met 'Noir' maken ze meteen indruk. Een hypnotiserend dansnummer over dissociatie, om maar even duidelijk te maken dat het geen muziek is die bestemd is om oppervlakkig naar te luisteren. De zaal is ook direct mee: het is muisstil en het geluid is kraakhelder. Bij de hardere, naar industriële techno leunende stukken, danst het publiek uitzinnig.

Frontman Louis Lemage vuurt keiharde teksten op ons af waarbij we zijn pijn haast kunnen voelen. Met een enorme overgave, soms haast bezeten, brengt Lemage zijn nummers. Ooit moest de Belg zelfs bloed overgeven omdat hij iets té hard was gegaan tijdens een show, om maar aan te stippen hoeveel energie hij in zijn optredens legt. Die energie maakt veel indruk in Sittard, evenals de enorme uitbarstingen van de overige bandleden Lucas Lemage, Baptiste Lo Manto en Aadriejan Montens. De groep imponeert over het gehele spectrum: niet enkel tijdens de bombastische delen maar ook tijdens de nihilistische stukken blazen ze iedereen omver. Het is indrukwekkend om te zien hoe gemakkelijk de woorden uit Lemages mond rollen, grotendeels zonder effecten, gewoon hij en zijn microfoon. Waar bij andere rappers in dit genre vaak een warboel aan vervormers en backing vocals uit de kast worden gehaald, is dat vanavond nergens het geval. 

Het meeste indruk maakt 'Rance', een nummer dat diep onder onze huid kruipt en dat terwijl we amper iets kunnen verstaan van de Franse teksten. Een nummer dat gaat over het vaderschap en het feit dat Lemage geen kinderen wil. Maar het lied gaat dieper dan dat: ''Het gaat over álles wat me bang maakt'', geeft de frontman aan. We voelen ons bijna schuldig om deze groep voor zo weinig mensen aan het werk te zien. Schuldig naar de mensen die er niet zijn, want het voelt haast illegaal om zoiets indrukwekkends bijna privé te mogen meemaken. Na een klein uur kondigt Lemage de laatste single aan. Met 'Deuil' krijgen we gelukkig nog een tien minuten durend epos voorgeschoteld. Misschien wel het beste voorbeeld van een Glauque nummer: het begint ijzig met enkel synths en wordt vervolgens laag voor laag opgebouwd tot een prachtige explosie van geluid. Een geweldige afsluiting van een toch al zeer sterke show. Ondanks de afwisseling tussen de ijzige stiltes en het uitgelaten dansen in de zaal overheerst toch vooral ook de vraag: waar was iedereen? Deze groep verdient zoveel meer. Wij zinderen in ieder geval nog even na.