Dog Eat Dog mag rustig loslopen Dog Eat Dog mag rustig loslopen

De zeskoppige, piepjonge band Fixxerstuff uit Mons (België) gaat er met gestrekt been in en legt meteen een combinatie van hiphop en beatdown-hardcore op de planken. We verstaan helaas niks van de Franse teksten die de twee frontmannen rappen. Misschien dat daarom de vlam niet overslaat naar het publiek. De forse breakdowns en lage grunts die de Belgen eruit gooien zijn allicht ook iets te heavy voor de gemiddelde Dog Eat Dog luisteraar. Fixxerstuff krijgt dan ook weinig respons. Het is een schoolvoorbeeld van de ongeschreven regel: maak het voorprogramma niet zwaarder dan de hoofdact.

Het Britse Senser oogt iets rustiger en begint aan een heel gepolijste show. Het lijkt wel of de band in haar laagste versnelling speelt en niet probeert om door te schakelen, want Senser zoekt weinig interactie met het publiek. Zanger Heitham Al-Sayed gooit wat energie in zijn eigen performance, maar hij kan voor de vijf andere bandleden niet compenseren. Ondanks een gruwelijke fout waarin alle bandleden een nieuwe song verkeerd inzetten, hebben de Senser fans het toch naar hun zin. Het merendeel van de volle zaal zit echter als een labrador braaf te wachten op de hoofdact: Dog Eat Dog.

De hardcore-veteranen uit New Jersey weten al meer dan dertig jaar hoe ze een feestje moeten bouwen. Zanger John Connor en consorten hebben al duizenden party’s achter de rug en toch lukt het Dog Eat Dog nog steeds om de boel op stelten te zetten. De eerste honden worden losgelaten in de moshpit als de fan-favoriet ‘Pull My Finger’ relatief vroeg wordt ingezet. We verwachten dat Dog Eat Dog strak speelt - de heren spelen immers al honderd jaar samen - maar toch betrappen we de Yankees op flink wat slordigheden en schoonheidsfoutjes. De vaart wordt ook nog eens uit het concert gehaald omdat Connor net iets te vaak en te lang de tijd neemt om zijn zegje te doen.

Hoewel de muzikale kwaliteit dus niet top is, zit de sfeer er dubbel en dwars in. De bandleden zelf genieten zoals altijd met volle teugen van hun eigen harde muziek. Het enthousiasme van Connor en bassist Dave Neabore is aanstekelijk. Neabore staat zoals bij ieder Dog Eat Dog concert in de spotlight bij het nummer ‘Rocky’ en hij heeft ook nu weer tranen van geluk in zijn ogen staan. Dat is zeldzaam voor een oude rocker die al drie decennia lang ieder optreden hetzelfde nummer zingt, met dezelfde poppenkast eromheen. We zien veel bands live, maar weinig artiesten hebben zo’n grote glimlach op hun gezicht (het hele concert lang, alle concerten ooit) als de heren van Dog Eat Dog.

De band is gaan touren om het nieuwe album Free Radicals te promoten. Op het nummer ‘Never Give In’ na slaan de nieuwe songs niet echt aan. We hebben een dubbel gevoel omdat het uitgerekend vandaag precies dertig jaar geleden is dat het meesterwerk All Boro Kings werd gereleased. Diep van binnen zien we het als een gemiste kans dat deze plaat niet integraal wordt gespeeld, al heeft de band dat nagenoeg haar hele carrière al gedaan. Veel Dog Eat Dog releases zijn er namelijk niet. We nemen er genoegen mee.

Na de afsluiter ‘No Fronts’ is het feestje compleet en kijken de heren meer dan tevreden het publiek in. John Connor spreekt een aantal dankwoorden en nodigt iedereen in de zaal uit om te komen chillen bij de merch stand. Het voelt alsof we deze legendes persoonlijk kennen en dat maakt ons trots. Met een voldaan gevoel gaan we naar huis. Als Dog Eat Dog over een paar maanden opnieuw in Europa tourt, gaan we gewoon weer!