Caligula’s Horse neemt ons mee op een tijdreis Caligula’s Horse neemt ons mee op een tijdreis

Die eer valt vandaag te beurt aan Four Stroke Baron, een drietal uit de Verenigde Staten. Wat meteen opvalt is de zangstem van Kirk Witt. Hij maakt tijdens het gehele optreden gebruik van een talkbox om zijn stem te vervormen. Voor de geïnteresseerden: Bon Jovi gebruikte hetzelfde apparaatje bij de intro van ‘Livin’ On A Prayer’. De vervormde stem klinkt als een maniakale robot uit de jaren 80. Muzikaal is het allemaal solide, maar niet heel bijzonder. De reactie van het publiek is dan ook lauw. Live klinken de nummers allemaal een beetje hetzelfde, terwijl dat op plaat helemaal niet het geval is. De band blijft na vanavond vooral in de herinnering als de band van de zanger met de rare stem. Het hoogtepunt van deze show is het laatste nummer: 'Cyborg pt.3 (Because I’m God)’. In dit nummer komen de originaliteit en het talent wel bovendrijven.

Na een korte pauze betreden de drie heren van The Hirsch Effekt het podium voor het voorgerecht. Dit drietal uit Hannover bracht vorig jaar het nieuwe album Urian uit. De muziek is niet in een paar woorden te omschrijven. Het is een mengelmoes van zeer veel verschillende stijlen en zweeft ergens tussen jazz en extreme mathcore. Hetzelfde geldt voor de zang. Soms is deze heel lieflijk en af en toe word je compleet van je sokken geschreeuwd. Ondanks de diversiteit klopt het muzikale plaatje en slaat de vonk ook over in de zaal. Met elk nummer neemt het volume van het applaus toe. Nils Wittrock en Ilja John Lappin zijn vocaal zeer goed op elkaar ingespeeld en vinden de perfecte balans in de afwisselende nummers. Het is zeker geen makkelijke luistermuziek, maar als je je mee laat voeren in de intensiteit, dan kom je in een mooie trip terecht. De set eindigt met twee nummers van het debuutalbum 'Eskapist'. Met het epische 'Inukshuk' en het snelle, agressieve 'Lifnej' krijgt dit (te korte) optreden een vlammend einde. De band is duidelijk onder de indruk van de reactie van het publiek en ook van faciliteiten in de Muziekgieterij. Als het aan de band ligt, dan zouden ze er hun bed neer zetten en voor altijd blijven. “Can I live here please?” Dat gaat misschien wat ver, maar we hopen dat we deze band in de nabije toekomst nog eens mogen begroeten.

Het hoofdmenu komt vandaag “from down under”. Caligula’s Horse uit het Australische Brisbane is bezig met een korte Europese tour om hun nieuwe album Charcoal Grace voor te stellen. Zanger Jim Grey kondigt een muzikale tijdreis aan, waarbij alle albums van de band belicht zullen worden. Laten wij onze tijdreis beginnen in ver vervlogen tijden. De bandnaam verwijst naar Incitatus, het paard van de Romeinse keizer Caligula. Hij wordt door historici omschreven als een krankzinnige dictator en hij benoemde zijn paard tot consul in de senaat. Wat de link met de muziek is, dat is niet helemaal duidelijk, maar een beetje algemene kennis opdoen is natuurlijk nooit een slecht idee. 

De band zelf is opgericht in 2010 en de eerste nummers werden opgenomen in een krakkemikkige kelder en de zang werd opgenomen in de slaapkamer van gitarist Sam Vallen. De show start met twee nummers van het nieuwe album, waarbij ‘Golem’ er meteen bovenuit steekt met een aanstekelijke, meezingbare melodie. Dit nummer typeert ook het geluid van de band. Het is progressieve metal met spierballen, waarbij zeer melodieuze stukken worden afgewisseld met stevige riffs en zuivere zang, die perfect in het progplaatje past. In de zaal staan behoorlijk wat fans en elk nummer wordt dan ook luidkeels meegezongen en niemand staat stil. Tussen de nummers door worden anekdotes uit de historie van de band gedeeld, met een flinke portie zelfspot en droge humor. De band is zelf ook verrast dat er zoveel mensen zijn op komen dagen en dat geeft ze extra energie.

De tijdreis gaat verder langs de oudere albums, waarbij nummers als ‘Oceanrise’ en ‘Dream the Dead’ opvallen qua energie en afwisseling. Ondertussen druppelen achter in de zaal nog wat mensen binnen vanuit de grote zaal, waar het concert van de Jeugd van Tegenwoordig tot een einde is gekomen. De voornamelijk jonge mensen nemen snel een selfie of maken een filmpje, zodat ze thuis ook nog even kunnen laten zien dat ze bij een metalband zijn geweest. Caligula’s Horse eindigt de show met ‘The Stormchaser’, het beste nummer van het nieuwe album. De toegift wordt humoristisch ingeluid: “You surely didn’t expect we would come back”. Vervolgens wordt ‘Daughter of the mountain’ geserveerd als dessert en komt deze mooie avond tot een passend einde.