Jera on Air 2024: dag 4 Jera on Air 2024: dag 4

Jean Claude van Damme is er niks bij. De lompe karatekicks die vanaf de eerste seconde om onze oren vliegen komen uit het hart van de vroege vogels. Gelukkig is de tent leeg en krijgen de crowdkillers genoeg ruimte voor de commando’s van zanger Vincent Bennett. “If you wanna hit people, hit them!” Dat hoef je het publiek geen twee keer te zeggen. De lage, slome breakdowns en de diepe gutturals van Bennett zijn het ideale recept voor het losgooien van de spieren op deze vierde Jera-dag. Op een enkel muzikaal hoogstandje na laten de New Yorkers niet veel spannends zien. Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren vanaf.

Make Them Suffer levert de beste dosis metalcore van de dag en zet een show neer die tot in de puntjes klopt. Al snel blijkt de artistieke kwaliteit van deze band torenhoog te zijn. Alle leden van Make Them Suffer barsten van energie als zij over het podium razen. De band speelt als een vlijmscherp mes met twee totaal verschillende kanten: we horen extreem strakke breakdowns waarop zanger Sean Hermanis geweldig screamt; aan de andere kant van het lemmet klinkt een melodisch hoogstandje met prachtige clean vocals van zangeres Alex Reade. Make them Suffer creëert hiermee een perfecte afwisseling en heeft daardoor voor ieder wat wils. Het optreden van Make Them Suffer behoort zeker tot de top 10 van dit festival.

Death Before Dishonor uit Boston Massachusetts tekent voor ouderwetse hardcore. Skank-beats worden afgewisseld met midtempo kenmerkende hardcore riffs. De karakteristieke Zulu gitarist Braxton Marcellous kijkt in het begin vanaf de zijkant toe, maar heeft het zo naar zijn zin dat hij aansluit bij de vijftig fanatieke two-steppers recht voor het podium. Spectaculair is het overigens niet, wat de Amerikanen laten zien. Verre van zelfs. Geen enkel bandlid presteert iets unieks, nieuws of van uitzonderlijk hoge kwaliteit. DBD is een band voor de fans die houden van deze no-nonsense muziek en meer niet. Met een redelijk goed gevulde Buzzard stage mag DBD vroeg op de middag dan ook niet klagen.

Wie had verwacht dat deathcore van Nederlandse bodem zó goed kon zijn. De crowdkillers mogen bij Distant opnieuw aan de bak. De band deelt zelfs neon veiligheidshesjes uit met de tekst “Distant Moshpit Warrior”. Op de gruwelijk smerige vocals, ondersteund door de zeer strakke en snelle muziek, gaan de warriors er tegenaan. We staan versteld van wat zanger Alan Grnja laat horen: zuivere high screams afgewisseld met lage grunts die uit zijn tenen komen. De vegans in het publiek staan er met een dubbel gevoel, want de stem van Grnja klinkt tijdens de zoveelste interessante breakdown alsof een varken wordt geslacht. Het optreden wordt afgesloten met de bassist die zijn bas inlevert voor een vlammenwerper. Het is de perfecte kers op de taart van dit geweldige optreden.

Tsja. George Baker zou eigenlijk op zaterdag spelen, maar hij had zich vergist in de dag. Zijn geheugen is niet het enige dat nalaat. Want ondanks de goede sfeer in de propvolle Hawk-stage, heeft George Baker toch echt zijn beste tijd gehad. Wij, en de rest van het jonge publiek, zijn aanwezig om maar een glimp te werpen op de legend himself. George Baker hoort in het straatje meme-artiesten (samen met Orgel Joke) die op dit festival zijn geboekt. En van memes houdt het Jera publiek wel. We knijpen daarom een oogje dicht voor alle valse noten die Baker zingt (en dat zijn er veel). De crowdpleaser ‘Little Green Bag’ is de eerste dertig seconden leuk. Daarna speelt hij deze wereldberoemde Reservoir Dogs-soundtrack nog een keer, helaas, helemaal. Na afsluiter ‘Paloma Blanca’ zijn we blij dat wij hem live hebben mogen zien, maar nog blijer dat het voorbij is.

En dan het moment waarbij iedereen total apeshit gaat: Zulu. Vanaf seconde één ontstaat er een niet te beschrijven moshpit waarin alles gebeurt dat je kan bedenken en meer, inclusief ontelbare stagedives. Het is ons een raadsel hoe de band het voor elkaar krijgt. Zulu speelt hardcore songs van zo’n anderhalve minuut per stuk, totdat een nummer abrupt tot een einde komt. Frontman Anaiah Lei produceert in deze nummers een geluid waarvan je niet zou verwachten dat dit kleine mannetje dat in zich zou hebben. Na een aantal nummers moet hij – niet geheel onverwacht – op adem komen met een astma pompje. Deze piepjonge gasten staan voor drie kwartier op de timetable gepland, maar krijgen met moeite een krap half uurtje volgespeeld. Zulu is dus in een oogwenk voorbij. Of het goed was? Geen idee, we denken van wel. Het was in ieder geval memorabel. Zulu is een band waar je zelf bij moet zijn geweest om het mee te maken!

Datgene wat miste bij Death Before Dishonor, komt maximaal terug bij Lionheart. Op de Vulture-stage is de tent volgelopen voor deze West-Coast boeven die alles de kast trekken: een vette backdrop, een achtergrondkoor bestaande uit drie gasten met bivakmutsen, lege vaten waar rook uit komt, een vuurshow en zelfs een eigen fotograaf die een bivakmuts draagt. Is het too much? Een tikkeltje kinderachtig? We durven er geen uitspraak over te doen, want als de kerels van Lionheart tegenover de 3voor12 Limburg groep zouden staan, dan kan laatstgenoemde vijf minuten later in de ambulance worden afgevoerd. Lionheart speelt strak, hard en gevarieerd. Zelfs een Beastie Boys cover krijgt de hele tent mee. Na drie kwartier puur vermaak kunnen wij deze act trots afvinken!

Inmiddels is het flink afgekoeld. Op het koude, natte en donkere festivalterrein begint een post-metal/doom concert in de Buzzard stage waar je U tegen zegt. Totaal verschillend van de rest van de vierdaagse line-up (misschien past George Baker er zelfs beter bij), maar toch o zo goed: Amenra. De Belgen hebben zelf een beamer meegenomen om een zwart-witte treurfilm af te spelen tijdens hun sombere nachtmerrie muziek. Zanger Colin van Eeckhout krijst heel Ysselsteyn bij elkaar met zijn rug naar het publiek toe. We hopen dat de 32.000 soldaten op de militaire begraafplaats enkele kilometers verderop niet wakker worden, want Amenra maakt muziek waarvoor de doden opstaan. Ondanks de ijzersterke set, slaagt het optreden niet helemaal. Amenra komt beter tot zijn recht op een serieuzer doom-festival waar niet gelachen wordt. Jera draait namelijk om plezier, niet om dood en verderf.

Met halve verwachtingen trekken we naar de Eagle stage voor de laatste headliner: The Prodigy. Zou de band na het overlijden van de legende Keith Flint nog de moeite waard zijn? En is een dance-act de passende headliner na vier dagen hardcore, metalcore, deathcore en punk? Het antwoord op deze vragen: zeker weten! We worden meteen overdonderd als The Prodigy opent met hun bekendste, wereldwijde hit Breathe. Door het harde kenmerkende Prodigy geluid en een geweldige, memorabele lichtshow zit de sfeer er in de hele tent goed in. Zanger Maxim weet iedereen op te hypen en deze energie anderhalf uur lang vol te houden. Want zelfs als de laatste noten gespeeld worden staan bezoekers nog te dansen tot buiten de tent. De band heeft een kenmerkende sound en na vier volle dagen, waarin we alles langs hebben zien komen, is The Prodigy met hun dansbare muziek – een tikkeltje onverwachts – toch de perfecte afsluiter. Er wordt gedanst, gesprongen, gezongen, gelachen en iedereen die van tevoren twijfels had bij deze extra Jera-dag, is toch blij dat hij of zij gekomen is. The Prodigy overstijgt hun verwachtingen en maakt het festival compleet. Jera on Air 2024 is een editie voor in de boeken en we kunnen niet wachten tot volgend jaar!