Jera on Air 2024: dag 2 Jera on Air 2024: dag 2

Vier jonge gasten uit Den Bosch die op vrijdagochtend met een krentenbol en gitaar in de hand in de auto stappen, om vervolgens dag twee van Jera af te trappen. Je ziet het al helemaal voor je. Het is nog vroeg als punkband No Way de eerste klanken over het terrein laat schallen, waar de eerste bezoekers zich mengen met de diehards die op donderdag al van zich lieten horen. De bandnaam is overigens niet willekeurig gekozen: hij is afgeleid van het nummer ‘No Way’ van The Adolescents uit 1981. Dat niveau laat nog even op zich wachten. Het klinkt op sommige momenten wat onzeker, ondanks een enthousiast en grotendeels fris publiek. Onzekerheid die er als je goed luistert eigenlijk niet hoeft te zijn en hopelijk snel naar de achtergrond verdwijnt. Zodra dat gebeurt bij de jongens van No Way staat er nog een mooie toekomst op ze te wachten, ook op Jera.

Het punt waarop de zon op haar heetst is, is inmiddels voorbij als Scowl mag aantreden in de Buzzard. Maar dat punt had veel verder achter de talentvolle band uit de Verenigde Staten moeten liggen. Misschien verdienden zij ook wel een andere plek. Het staat bommetje vol wanneer Scowl het eerste nummer inzet en direct ook de eerste moshpit als een soort ongeduldig kind losbarst. Geuren die normaal onder de oppervlakte blijven, komen naar boven drijven als ook de eerste crowdsurfers zich over het publiek worstelen. De energie die voor dat alles nodig is komt rechtstreeks uit Scowl zelf. Vooral zangeres Kat Moss is in absolute topvorm op het podium. Het barst nog niet uit zijn voegen, maar een volgende keer moet Jera waarschijnlijk een groter podium voor de band reserveren.

Het is alweer van voor de coronapandemie: een optreden van Brutus op Jera. De Belgen brengen het voor hun zo kenmerkende geluid weer mee naar Ysselsteyn en dat herkent het publiek direct. Stonden ze in 2019 nog in de iets kleinere Vulture, hebben ze nu een plekje in de Eagle te pakken. Meer dan terecht, want Brutus laat zien gegroeid te zijn. Vocaal is het ijzersterk, terwijl je jezelf achter de oren krabt hoe iemand én drumt én zingt tegelijk en desondanks op zo’n niveau blijft. Een volle Eagle geniet zichtbaar. Het enige minpunt dat wij kunnen vinden, is dat het podium ietwat groot aanvoelt, vooral omdat Brutus een vrij statische houding aanneemt. Niet vreemd natuurlijk en het haalt gelukkig op geen moment de angel uit een sterke performance.

Niet alleen Jera on Air is jarig dit weekend, ook de Amerikanen van Suicidal Tendencies vieren een feestje: het gelijknamige debuutalbum is veertig jaar oud. Een feestje wordt het echter geen moment bij de band. Ze doen hun uiterste best, zeker. Maar de middelbare punkrockers weten niet te overtuigen. Er ontstaat een circlepit die nog sneller doodslaat dan een gemiddelde actiescene in een Michael Bay-film, en dat is het dan ook wel. Gelukkig lijken de mannen van Suicidal Tendencies zelf wel te genieten van hun veertigjarig jubileum.

Net als Brutus mag Hang Youth een stapje omhoog doen. Stonden ze in 2022 op Jera nog in de Buzzard, staan ze nu op vrijdagavond in de Vulture. Wat je verwacht te krijgen, krijg je bij de band uit Amsterdam: "Hoe duur is het bier hier?" en "Wie is er hier dakloos?" zijn de introducties tot de nummers ‘JE HAAT GEEN MAANDAG, JE HAAT KAPITALISME’ en ‘(GE)WOONBELEID’. Het activistische gedachtegoed dat de band probeert uit te dragen, krijgt op die manier vorm. Helaas laat het muzikaal voornamelijk in het begin te wensen over. 36 nummers lang constant goed blijven, ook al zijn ze kort, blijkt dan lastig. En nee, wij hebben het aantal nummers niet staan tellen. Zanger Abel van Gijlswijk zei het voor. Hang Youth sluit af met zijn bekendste plaat ‘BELASTINGDIENST’, waarbij twee jonge jongens uit het publiek de gitaar en drums mogen bespelen. Gecombineerd met de energie van de band die zo groot is als de opwekking van een nog nader te bouwen kerncentrale door een aanstaand rechts kabinet, is dat een meer dan prima afsluiting.

De opening met het sterke 'Hip To Be Scared' boezemt ons nog net geen angst in, maar oogt als een soort mix tussen films van Tim Burton en John Carpenter. Mannen in pak die regelrecht uit The Addams Family gelopen lijken te zijn, met op de achtergrond een gigantische torso die bij elk optreden groots staat opgesteld. Haast denk je dat het een slechte muzikale performance moet verbloemen, maar de doorgewinterde fan weet dat het juist bijdraagt aan het geheel. Muzikaal zit de dynamische metalcore van Ice Nine Kills namelijk ijzersterk in elkaar. Dit is misschien wel het beste dat de vrijdag van Jera te bieden heeft.

De Canadese punkrockband maakte vorig jaar bekend de handdoek in de ring te gooien en dus is het optreden in Ysselsteyn het laatste op een Nederlands festival. Eind oktober staan ze nog eenmaal in Nederland in de Brabanthallen in Den Bosch, waarvoor vrijdagochtend de tickets in de verkoop gingen. Het vraagteken dat boven het podium van de Eagle hangt: is het jammer óf juist wel prima dat Sum 41 ermee stopt? Die vraag is na enkele nummers door het publiek al beantwoord met ‘boeh’ en ‘ah’ als frontman Deryck Whibley er zelf over begint. En die ‘boeh’ en ‘ah’ zijn niet eens nodig als je een afgeladen Eagle uit zijn dak ziet en hoort gaan; nummer na nummer wordt meegezongen. Nieuw is het allerminst, maar dat mag dan ook niet de verwachting zijn. Het is simpel en precies waar een groot deel van het Jera-publiek naar uitkeek op vrijdag.

Amper 24 uur eerder namen twee niet nader te noemen landgenoten van de Amerikaanse band het tegen elkaar op in een debat dat de presidentsverkiezingen moest inluiden. Gelukkig zijn de mannen van Dropkick Murphys een stuk energieker, zelfbewuster en vocaal op een hoger niveau. Toch voelt het gek dat ze de boel mogen afsluiten terwijl het afzwaaiende Sum 41 een uurtje eerder op hetzelfde podium speelde in een volledig gevulde Eagle. Hier is dat absoluut niet het geval, al kan de band daar zelf weinig aan doen. Live is het namelijk nog steeds dik in orde. Ook de fan zal er niet over klagen, want er is meer dan voldoende ruimte om te bewegen op de Ierse folkpunk van Dropkick Murphys.