Jera on Air 2024: dag 1 Jera on Air 2024: dag 1

Een festivaldag openen kan soms een uitdaging zijn, maar de mannen van Knosis beginnen vol enthousiasme en zelfvertrouwen aan hun set. De Vulture is redelijk gevuld als zij hun experimentele metalcore op ons loslaten. Deze Japanse band timmert nog niet zo lang aan de weg, maar het is duidelijk dat we te maken hebben met ervaren muzikanten. Het begin van het optreden is sterk en vooral de intense screams van zanger Ryo Kinoshita vallen op. Knosis weet razendsnelle passages te combineren met pakkende refreinen en een flinke dosis elektronica, wat resulteert in dansbare metalcore met een vleugje dubstep. De variatie in hun nummers houdt het publiek geboeid, maar helaas nemen ze te veel pauzes tussen de nummers, waardoor de vaart eruit gaat. Halverwege de set wordt ‘Ten Ton Hammer’ van Machine Head gespeeld, maar dan in de versie van Japanse hardcore band Nanchaku. Hoewel het begin herkenbaar is, verliest het nummer al snel zijn samenhang en klinkt het chaotisch. Deze rommeligheid blijft de rest van de set hangen, vooral wanneer ze een ballad inzetten. Hier blijkt dat de clean vocals van Kinoshita niet zijn sterkste punt zijn. Jammer, want het begin van de set was veelbelovend.

De populariteit van de Amerikaanse deathcore band Shadow of Intent is onmiskenbaar, want de Eagle tent is al vroeg gevuld. Met het openingsnummer ‘Bloods in the Sands of Time’ zet de band meteen de toon: deathcore met een melodieuze twist, doordrenkt met invloeden uit black en death metal. In het begin staan de bandleden vrij statisch op het podium, met weinig interactie met het publiek of elkaar. Naarmate de set vordert, komt vooral zanger Ben Duerr meer los en zoekt hij vaker contact met de voorste rijen. Het publiek oogt aanvankelijk wat tam, wat te begrijpen is gezien de hitte in de tent. Toch komen de eerste crowdsurfers al snel op gang en stijgt de temperatuur nog verder. Een absoluut hoogtepunt van het optreden is ‘The Heretic Prevails’, waarin Shadow of Intent laat zien dat deathcore ook melodieus kan zijn. Duerr wisselt moeiteloos tussen diepe grunts en hoge screams, terwijl de lage bastonen de vloer en onze trommelvliezen doen trillen. De wall of death tijdens het laatste nummer bevestigt dat de energie van het publiek meer dan goed is. Shadow of Intent levert een krachtig optreden af, waarbij de band heeft bewezen dat zij binnen de deathcore uitblinken door de variatie en sterke melodieën in hun nummers.

In de Buzzard tent belooft het nog warmer te worden, want het is tijd voor Ploegendienst. Hun mix van hardcorepunk en thrashmetal met Nederlandse teksten slaat goed aan bij het Jera-publiek. Vanaf de eerste noten van opener ‘Rattekop’ zit de energie er bij zowel de band als het publiek meteen goed in. De tent staat bomvol en verandert direct in een gekkenhuis. Zanger Ray Fuego loopt druk heen en weer op het podium en kijkt haast dreigend het publiek in terwijl hij zijn teksten op ons afvuurt. Talloze stagedivers, crowdsurfers en een immense moshpit zorgen voor een energieke show. Af en toe komt een stagediver verkeerd terecht, met soms wat bloed tot gevolg, maar niemand laat zich daardoor afschrikken. Gewoon opstaan en weer verder springen op de energieke muziek! Fuego vraagt op een gegeven moment aan de bandleden: “Hoe vind jij de show gaan?” De gitarist steekt bescheiden een duimpje op, maar wij kunnen met zekerheid zeggen dat de show van Ploegendienst fantastisch goed gaat. Het publiek gaat volledig uit zijn dak en de band levert een explosieve performance af.

Klassieke muziek is misschien niet direct wat je zou verwachten bij een metalcore band, maar Imminence weet dit perfect te integreren in hun nummers. Zanger Eddie Berg wisselt zijn krachtige zang af met prachtige strijkarrangementen, wat de intensiteit van deze Scandinavische metalband alleen maar versterkt. Krachtige breakdowns, veel energie en mooie cleane zang worden naadloos gecombineerd met schitterende vioolklanken. Het is te merken dat de band de afgelopen tijd enorm gegroeid is: de tent is bomvol en het publiek zingt veel nummers woord voor woord mee. Klein kritiekpuntje: het is jammer dat de vioolklanken niet altijd live zijn. Op de momenten dat de zanger de viool wel live bespeelt, hoor je dat hij een zeer geoefend muzikant is. Het hoogtepunt van de set is de afsluiter ‘The Black’, waarbij melancholie prachtig samenkomt met metalcore. Imminence levert een indrukwekkend optreden af en is zonder twijfel een band waar we nog veel van gaan horen.

De legendarische punkband Bad Religion bestaat al meer dan 30 jaar, maar ondanks dat de heren een dagje ouder worden, is daar op het podium niets van te merken. Het is mooi om te zien hoe fans van het eerste uur net zo hard uit hun dak gaan als de jongere fans, al is die eerste groep vanavond wel in de meerderheid in de Vulture. Greg Graffin's stem klinkt nog altijd even helder en de samenzang van de band raakt nog altijd even diep. Verrassend of vernieuwend is het allemaal niet, maar met klassiekers als ‘Los Angeles is Burning’, ‘21st Century (Digital Boy)’ en natuurlijk ‘American Jesus’ hoeft dat ook helemaal niet. Bad Religion doet precies waar de band goed in is: een onvergetelijk punkfeestje neerzetten.

Het is al de hele dag duidelijk: vandaag mag Electric Callboy afsluiten. De Duitse band combineert metal met hardcore en techno en kan daarmee soms zeker op wat kritiek rekenen. Want metal en glitter, kan dat wel? Ons antwoord is een volmondige “ja”. Het is misschien ergens haast een gimmick, maar dan wel een goed geslaagde. De band begint zoals gewoonlijk met ‘Tekkno Train’ en het publiek gaat direct uit zijn dak. Tot ver achterin de tent wordt er gesprongen, gemosht en gedanst en er komen talloze crowdsurfers voorbij. ‘Spaceman’ komt al vrij vroeg in de set voorbij en wordt luidkeels meegezongen. Onder andere bij ‘Hypa Hypa’ wordt de temperatuur in de toch al warme tent flink opgedreven door pyro-effecten, die bij andere nummers dan weer worden afgewisseld met confetti. Af en toe voelt het een tikkeltje ingestudeerd, zeker als de fallusvormige piano op het podium komt en ‘Let it go’ en ‘I want it that way’ gecoverd worden. De interactie tussen frontmannen Nico en Kevin voelt op dat soort momenten een beetje cliché. Maar niemand die daarom maalt, want met ‘Pump it’, ‘Mindreader’ en natuurlijk ‘We got the moves’ geeft iedereen zijn laatste beetje energie. Zo eindigt deze eerste dag van Jera met een groot feest vol techno, glitter, en ja, toch ook genoeg metal!