Ouderwetse streetpunk explosie in de Muziekgieterij Ouderwetse streetpunk explosie in de Muziekgieterij

This Means War! heeft een angstaanjagende naam en een ruige, gewelddadige backdrop. De band bestaat echter uit vier nette heren die zin hebben in het feestje dat ze zelf gaan maken. This Means War! speelt naar eigen zeggen old school punk. We geven ze groot gelijk, maar we betrappen ze ook op wat vleugjes pop in de muzikale mix. De band speelt niet zo gewelddadig als zijn uitstraling, maar dat is ze vergeven. De leek zal weinig verschil horen tussen This Means War! en GBH, want de Belgen spelen strak, hard en vol passie en energie. This Means War! ging enkele jaren geleden al op tour met GBH en we weten waarom: de headliner sluit naadloos aan op dit puike voorprogramma.

De veteranen van GBH herhalen al sinds 1978 hetzelfde trucje: Alle nummers zijn snel, hard, duren 2 tot 3 minuten (niet langer) en de refreinen zijn door iedereen mee te zingen: vrijwel alle nummers hebben hetzelfde tempo en dezelfde structuur en opbouw. Dit is dé gouden formule en GBH is heer en meester in de uitvoering hiervan. De Britten spelen intensief en exploderend en alle songs worden lekker snel achter elkaar doorgepakt. De aansluitende goudgele formule voor ons als publiek is het wegtikken van de pretcilinders uit de tap van de kleine zaal.

De grootste GBH hit, 'Sick Boy', wordt al vrij snel de set ingebracht. De band speelt vervolgens de ene track van het iconische album ‘City Baby Attacked By Rats’ (1982) na de andere. Er zijn niet echt songs die eruit springen – alles klinkt hetzelfde – dus het is een anderhalf uur lang één groot punkfeest. Drummer Scott Preece en bassist Ross Lomas voeren eervol hun taak perfect uit. Gitarist en oprichter Colin Blyth laat daarentegen af en toe een steekje vallen. We durven echter niet te kritisch op hem te zijn. Blyth kom je namelijk liever niet tegen in een donker steegje, zullen we maar zeggen.

De setlist zit propvol maar gelukkig krijgen wij enkele momenten rust om even op adem te komen. De charmante zanger Collin Abrahall vertelt dan een leuke anekdote over de tour – ‘today we’ve been stopped by the police in Germany, because they thought we were football hooligans… and we are’ – of signeert hij lp’s op het podium die trouwe en gelukkige fans hebben meegenomen.

Voordat we het weten zitten er al eenentwintig nummers op en maken de oude Brummies zich gereed voor de encore. De knallende meezinger 'Time Bomb' wordt gevolgd door het enige nummer dat iets anders is dan de rest in de setlist. En ironisch genoeg is dit geen plaat van GBH zelf: 'Bomber' van Motörhead.  Het is de perfecte encore voor de punk-explosie in de Muziekgieterij die we niet snel zullen vergeten. GBH mag van ons nog jaren doorgaan op dezelfde manier, met dezelfde nummers, dezelfde klanken en hetzelfde plezier!