Napalm Death overweldigt de Muziekgieterij Napalm Death overweldigt de Muziekgieterij

Röt Stewart is de ideale band voor een illegaal huisfeest. Voordat de politie een einde komt maken aan de geluidsoverlast, heeft de band namelijk al haar laatste noten gespeeld. Korte nummers in een korte show zijn we gewend van hardcorepunkbands. Maar een heel concert dat binnen een kwartiertje is afgelopen, is ook voor ons nieuw. Binnen een flits zijn de Belgen stijlvol door hun chaotische set heen geraasd. Het wachten op de volgende band duurt daardoor drie kwartier en dat voelt als een eeuwigheid. Wij gunnen Röt Stewart, maar vooral onszelf, een iets langere show.

De band uit het nabijgelegen Riemst speelt death metal volgens het boekje: veel blastbeats, technisch uitdagend gitaarwerk en een zanger die niet kan stoppen met headbangen. Benny Ubachs, de reus met de microfoon, neemt de hele band overduidelijk op sleeptouw en doet er alles aan om de aandacht van het doorgewinterde publiek te krijgen. Het lukt hem aardig want de respons op het optreden van Slaughter the Giant is goed. Muzikaal gezien kan de band zich niet onderscheiden van talloze andere death metalbands. Maar Ubachs, die tussen het publiek enorm hard staat te headbangen, verdient een lintje voor het uitvoeren van zijn taak als frontman. Hij zorgt persoonlijk voor de uitstekende sfeer in de opgewarmde zaal. Het is de beurt aan Napalm Death!

Onderschat Napalm Death niet. De Britten zijn de grondleggers van het grindcore genre met hun eerste twee albums Scum (1987) en From Enslavement to Obliteration (1988). Ben je een leek en heb je geen idee wat grindcore is? Gooi je fiets van de trap, laat een bowlingbal op je tenen vallen en schreeuw zo hard als je kan, neem dit nachtmerrie-geluid op met een aardappel en mix het in een kapotte oude blender. Of Google eens op de bassist Shane Embury: deze versleten anti-held heeft de beste grindcore uitstraling die je kunt verzinnen.

Hoe gek (of ernstig) het ook klinkt, hier luisteren mensen wereldwijd naar. Aan dit internationale succes zit de volgende kanttekening: Napalm Death, misschien wel ’s werelds grootste grindcoreband, krijgt de kleine zaal van de Muziekgieterij na een indrukwekkende carrière van 43 jaar niet uitverkocht. De status van de band in de extreme metalscene is internationaal dan wel torenhoog, de extreme metalscene is helaas piepklein.

De minimale bekendheid mag de pret niet drukken. Deze heeft zelfs een bepaalde aantrekkingskracht. Napalm Death zet de toon met de opener ‘From Enslavement to Obliteration’ en laat hiermee meteen horen wat de rest van de avond in petto heeft: slordig uitgevoerde, knetterharde en snelle nummers, waarbij zanger Barney Greenway de longen uit zijn lijf schreeuwt terwijl hij karakteristiek over het podium ijsbeert. Als Greenway zingt lijkt het wel alsof hij ontsnapt is uit een gesticht en zijn eigen kop van zijn romp wil rukken. Deze kant van hem past heel goed bij de muur van gewelddadig geluid die uit de boxen komt. Het is een contrast met het andere gezicht van de frontman: heel rustig en kalm geeft hij ons politieke en culturele boodschappen mee tussen de nummers door.

Het is paradoxaal om te horen en zien dat de bandleden perfect op elkaar zijn ingespeeld om de totale chaos te creëren die klinkt als een zooitje ongeregeld. Zelfs de bekendste Napalm Death nummers zoals ‘Instinct of Survival’ en ‘Scum’ lijken niet op de albumversies. En ook dat is onderdeel van de aantrekkelijkheid van het niche grindcore genre. Napalm Death verzorgt een dik uur aan muzikale terreur die ons verbijsterd achterlaat. De band voert hun anti-muzikale show perfect uit. Dat het mooie Maastricht meer dan vier decennia na oprichting van Napalm Death nog een lesje zou krijgen in snoeiharde grindcore, terwijl Rieu minder dan een kilometer verderop een slaapverwekkende wals speelt, hadden de Britten waarschijnlijk zelf ook nooit gedacht.