Zomerparkfeest Venlo 2024 Zomerparkfeest Venlo 2024

De tweede dag van de Zomerparkfeesten trappen we af in de Zelt met Five Dollar Shake. Bijna ieder bandlid heeft voor de gelegenheid een item aangetrokken met een luipaardprint. Vooral de broek, glittertop en fantastische hakken van frontvrouw Lucinda Legaspi springen er uit. Er is helaas nog niet zo veel publiek in de tent; dat lijkt Five Dollar Shake niet te deren. Ze zijn hier om een show te geven en dat zullen ze doen ook. Ze trappen af met bluesrocknummers die extra veel body krijgen door de warme Hammond sound van toetsenist Bas van der Starre. Bas voorziet het ene nummer na het andere van enorm goede solo’s zonder dat het saai wordt. Waar we ook geen genoeg van krijgen: Lucinda. Eigenlijk wil je haar hebben als tante. Van haar mag je vast coole dingen doen waarvoor je ouders je nog te jong vinden. Ze maakt dankbaar gebruik van de catwalk waar ze het ene moment stampvoetend op naar voren loopt en dan weer terug zwiert. En dan hebben we het nog niet gehad over haar dijk van een stem. Die komt ieder nummer goed uit de verf, maar vooral op het emotionele, maar ook krachtige ‘I Can Do It Myself’ wordt duidelijk dat we hier te maken hebben met een powerhouse. (RV)

Voor de mainstage heeft zich een kleine menigte verzameld voor Bram Vanparys, oftewel The Bony King of Nowhere. In 2018 gooide Vanparys hoge ogen met zijn album Silent Days. Na zes jaar is er een langverwacht tweede album Everybody Knows. Van dat laatste album trapt hij af met ‘Are You Still Alive’. We betreden hierdoor meteen een koninkrijk waar een maatschappijkritische Bony King de scepter zwaait. ‘Are You Still Alive’ lijkt te gaan over ons imago op social media en hoe we de zaak graag mooier presenteren dan hij is. De lyrics zijn beladen, maar de sound dromerig en melodieus. Dat geldt voor bijna al het werk dat The Bony King deze middag heeft meegenomen. Later in de set glijdt er een wolk voor de zon. Het is de perfecte aanvulling op de plaat die dan wordt ingezet: ‘Get One Free’. Een nummer met een kritische noot over ons consumptiegedrag. Bram loopt heen en weer over het podium, knielt af en toe en kijkt zijn fans recht aan. Hij wil er zeker van zijn dat zijn boodschap overkomt. Soms moeten we de intensiteit even wegslikken, maar dat is alleen maar goed. (RV)

Van de ene Belgische act gaan we door naar de andere: Maria Iskariot. De band bestaat uit drie meiden en een drummer. Helaas staat de tent nog steeds niet vol, voorin is het zelfs ietwat leeg. Dat mensen misschien niet naar voren durven te komen is niet heel erg gek. De energie en het schreeuwende stemgeluid van Helena Cazaerck is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend. De punkrock en de Nederlandstalige teksten slaan ons om de oren in de goede zin van het woord. De lyrics zijn misschien niet altijd te verstaan, maar goeiendag, wat een strot! Hoe Helena dit doet zonder een berg keelsnoepjes is ons een raadsel. Tijdens ‘Ze Weet Wat Ze Wil’ krijgt haar stem even rust. Tussen de nummers door is vooral gitariste  Loeke Vanhoutteghem aan het woord. Het wordt warm in de tent en een stukje heter als Maria Iskariot een cover inzet van Gorki: ‘Dat Vind Ik Lekker’. Helena zwiert over de catwalk en duikt het publiek in. Ze probeert mensen mee te laten zingen, maar om net zoals Helena hijgend ‘Dat Vind Ik Lekker’ door de microfoon te zingen gaat voor sommigen wat ver. Helena houdt vol en een enkeling doet mee. Later in de set is er even was wat verwarring over de inzet van ‘Lief Klein Kind’. Het is het viertal vergeven, ze hebben urenlang in de file gestaan en waren hier bijna niet geweest. Dat er dan af en toe iets mis gaat, geef niet. Of, zoals de Belgen het zouden zeggen: “Soit”. (RV)

Als de avond valt, gaan we weer richting de Zelt voor Robin Kester. Robin wordt bijgestaan door een zeer goede band, waarbij vooral de gitarist en toetsenist er uit springen. Zij zijn medeverantwoordelijk voor de dromerige synthpop sound die Robin kenmerkt. Het samenspel met Robin komt goed naar voren tijdens ‘Fries And Ice Cream’, waarin Robin zelf ook de synth niet schuwt. Overigens schuwt ze eigenlijk niks: ze wisselt moeiteloos van de ene gitaar naar de andere, bedient met de toppen van haar glimmende knielaarzen de bijbehorende pedalen en voorziet de geluidstechnicus zo nu en dan van feedback. Deze zaken vallen op, maar leiden niet af van de muziek. Binnen enkele nummers zijn we mee in Robin’s wereld. Dit komt mede door haar hypnotiserende stem die veel weg heeft van die van Beth Gibbons. Tijdens ‘Leave Now’ willen we nergens heen behalve meer naar voren. Later volgt een nummer dat ze nog niet zo vaak live heeft gespeeld; het prachtige ‘Shape Memory’. Een nummer over haar struggles met ADHD en medicatiegebruik. Nog iets dat Robin niet schuwt: persoonlijke topics. (RV)

De band Dishwasher_ is een driekoppige formatie uit België, die het beste omschreven kan worden als een jazz-fusion band. Met een vijfsnarige basgitaar, een drumstel en een altsaxofoon die meer effectpedalen heeft dan menig gitarist, brengen zij kalme grooves naar Venlo. Hoewel het bijna lijkt op improvisatie, merkt het aandachtige oor dat dit drie kwartier aan meesterlijk muziekwerk is. Het zijn ware muzikanten. Weinig bands klinken live hetzelfde als op hun studio-opnamen, maar Dishwasher_ is daar zeker een van. Naast jazz en elektronische invloeden proeven we zelfs af en toe een vleugje ska. Het is de perfecte band om in het gras te zitten en de muziek volledig in je op te nemen. (CB)

Bumble B Boy is een band die geen gebrek heeft aan humor. Met hun gekke kostuums en een charismatische frontman maken ze er echt een show van. Dit is een band die zichzelf vooral niet te serieus neemt. We zouden het kunnen omschrijven als kids-entertainment dat punk is geworden. Het is alsof een basisschooldocent iets anders dan suiker in zijn koffie heeft gedaan. Aan de ene kant twijfelen we een beetje aan onze geloofwaardigheid als we deze act zouden aanraden, maar aan de andere kant is het gewoonweg een show die je niet snel vergeet. Muzikaal zit het als we goed luisteren ook goed in elkaar; deze jongens kunnen zeker muziek maken. Van pop tot punk, deze show blijft je bij. (CB)

De band Personal Trainer is een zevenkoppige indierockformatie die steeds meer aan populariteit wint. Ondanks hun groeiende naamsbekendheid, behouden ze nog steeds hetzelfde plezier en dezelfde energie als in hun beginjaren.Personal Trainer weet als geen ander een unieke mix van indiepop en rauwe rock te brengen, waardoor ze hun status als indiepoplegendes met een scherp randje waarmaken. Het veld stond bomvol, en vooraan zongen mensen de teksten woord voor woord mee. Of het nu om obscure nummers gaat of om de bekendere nummers, Personal Trainer levert precies wat we gehoopt hadden: een onvergetelijke en intense muzikale ervaring. (CB)

Texoprint is voor ons geen onbekende meer. Zo schreven we eerder dit jaar nog over hun optreden op het Nikspack Festival in Horst. Wanneer de band begint, staat het publiek nog bij de Mainstage naar Roxy Dekker te kijken, maar dat weerhoudt Texoprint er niet van om vol gas te geven. Dit is de eerste echte punkrock die we op de Zomerparkfeesten horen. Na drie dagen op het festival brengt koffie ons niet meer op gang, maar Texoprint weet ons wel wakker te schudden. Het is vandaag erg warm, maar de band laat zich niet tegenhouden. De gitaarversterker wordt door tot het uiterste gedreven. Ondertussen wordt het drukker in de tent. Je merkt dat sommige mensen spijt hebben dat ze geen oordoppen hebben meegenomen, want Texoprint blaast de Zeltstage omver. Een sterke show. (CB)

Deze vierkoppige garagerockband weet hoe je een feestje bouwt. De tent is al goed gevuld wanneer de heren van start gaan. Ze roepen het publiek op om naar voren te komen en zorgen ervoor dat niemand stil kan blijven staan. Als je op zoek bent naar een feest, dan is Wodan Boys de juiste keuze. Muzikaal staan ze als een huis, met gitaargeweld van de bovenste plank. De band geniet zichtbaar van hun optreden, en dat enthousiasme slaat over op het publiek. Deze band straalt showmanship uit en vormt de perfecte aanvulling op Texoprint. Mensen komen misschien voor de schaduw, maar blijven voor Wodan Boys. (CB)

Videocall biedt een frisse mix van post-punk en hardrock. Hoewel de groep nog maar net van start is gegaan - hun eerste optreden vond pas afgelopen januari plaats - straalt hun performance volwassenheid uit. Zelfs een kort oponthoud door problemen met het drumstel kon de heren niet deren; ze herpakten zich en leverden een set van een hoog niveau af. Het hoogtepunt van de avond was ongetwijfeld hun krachtige cover van Joy Division, waarop het publiek volledig losging. Met een debuut-EP in de maak, is dit zonder twijfel een band om in de gaten te houden. (CB)

Het staat bomvol tienermeisjes bij de Mainstage, want Meau gaat optreden. Nog voordat de show begint, worden er al zelfgemaakte borden omhooggehouden door fans die hopen op een moment op het podium om mee te zingen. Zodra Meau wordt aangekondigd, barst het publiek uit in oorverdovend gegil. Bekend om haar zachte, melancholische popballads, weet Meau het publiek moeiteloos in haar greep te houden. Elk nummer wordt luidkeels meegezongen, alsof het publiek ieder woord uit hun hoofd kent. Waar het veld de dagen ervoor al volstroomde voor optredens van onder andere Joost Klein en Personal Trainer, is de sfeer bij Meau opvallend anders. Hier wordt vooral gezongen en gefilmd, alsof iedereen een stukje van dit moment wil vastleggen. 

Een bijzonder moment tijdens de show is wanneer Meau, tot ieders verrassing, een stukje mondharmonica speelt in een nummer dat ze samen met de band Racoon heeft opgenomen. Het publiek lijkt even ademloos toe te kijken. Naar het einde van de set toe, mochten twee jonge fans hun droom waarmaken door een refrein mee te zingen op het podium. Een spannend moment, maar zonder twijfel een ervaring die deze twee dames nooit meer zullen vergeten. (CB)