Pelagic Fest: dag 1 Pelagic Fest: dag 1

De Parijse band Lost in Kiev bracht in 2022 het album Rupture uit, dat voortbouwt op de fundamenten van hun vorige plaat, Persona. Met hun kenmerkende instrumentale postrock creëren ze meeslepende soundscapes, waarin synths en subtiele elektronische elementen een extra laag diepte toevoegen. Deze zorgvuldig opgebouwde melodieën trekken je moeiteloos mee in hun muzikale wereld. Een van de meest opvallende aspecten van hun muziek is het gebruik van spoken word, dat vanavond vooral opviel tijdens het nummer ‘Mirrors’. Normaal gesproken versterken indringende videoprojecties de ervaring van hun liveshows, maar vandaag laten ze die achterwege. Hierdoor krijgt de muziek alle ruimte om voor zichzelf te spreken en worden we volledig ondergedompeld in hun dromerige verhalen. We hadden er stiekem al een beetje op gehoopt: bij het nummer ‘Prison of Mind’, een samenwerking met Loïc Rossetti van The Ocean, komt Loïc het podium op om dit nummer live samen uit te voeren. Misschien wel het hoogtepunt van de set! Het is duidelijk dat niet alleen het publiek geniet, maar ook de band zelf. De bandleden stralen onderling plezier uit, sluiten af en toe hun ogen om zich volledig te verliezen in de muziek. Wij kunnen niet anders dan hetzelfde doen. Een mooie start van dit festival! (AW)

Anders dan de bandnaam doet vermoeden hebben we hier te maken met een postrock band uit Zweden. Ze zijn als sinds 2007 actief en hebben dit jaar hun vijfde album getiteld All Things Shining uitgebracht. Jakob Hemström en Oskar Nilsson vormen de kern van de band. Hun sound kenmerkt zich door een stevige gitaar, soundscapes, tempowisselingen en dromerige zang. Vandaag wordt de show geopend met ‘This is not the end’ en dit nummer zet ook meteen de toon voor de rest van de set. Technisch is het allemaal heel sterk, maar de gitaren vloeien dusdanig in elkaar over dat het heldere geluid verloren gaat en het moeilijk is om de melodie echt te horen en te voelen. Daarnaast is de zang ook niet helemaal zuiver. Ondanks deze kritiekpunten weet Oh Hiroshima wel de aandacht vast te houden en worden de mensen vooraan in de zaal meegenomen door de sfeer. Het hoogtepunt van de set wordt al vroeg bereikt bij ‘Humane’, waarbij de viool en piano een belangrijke rol spelen en bij ‘Holding Rivers’, een prachtig opgebouwd en toegankelijk nummer met een stevig einde. Dat zijn de momenten waarop in het publiek voorzichtig mee bewogen wordt. Jammer dat de show verder heel braaf blijft. (BH)

Stefan de Graef kennen we al van zijn werk met Psychonaut, maar vandaag betreedt hij het podium met Hippotraktor, waar hij zowel zang als percussie voor zijn rekening neemt. De Mechelse band bracht eerder dit jaar hun tweede album Stasis uit, waarop hun geluid verder geëvolueerd is tot een verfijnde mix van progressieve post-metal, sludge en djent-riffs. Wat meteen opvalt is De Graef’s houding op het podium: hij staat zijdelings gericht naar zijn bandleden, in plaats van naar het publiek. Dit is inmiddels een herkenbaar handelsmerk van Hippotraktor geworden. Enerzijds is het jammer dat op deze manier zijn mimiek en expressie enigszins verloren gaan, maar anderzijds maakt de machtige schreeuw van De Graef ook zonder dat hij ons in de ogen kijkt veel indruk. De energie zit er vanaf de eerste tonen van opener ‘Renegade’ direct goed in, bij zowel de band als het publiek. De Graef wisselt zijn schreeuw moeiteloos af met clean vocals en in die rustigere stukken kunnen wij, tussen het headbangen door, even op adem komen. De frontman zoekt regelmatig het contact met het publiek op en bij afsluiter ‘Beacons’ staat De Graef eindelijk frontaal naar het publiek gericht, zijn armen wijd gespreid terwijl hij zijn krachtige stem nog één keer laat horen. Hippotraktor bewijst vandaag dat de band niet alleen op plaat, maar zeker ook live overtuigt. (AW)

Erik Nilsson en Jakob Berglund vormen de spil van de band, waarbij ze live flink uitpakken met gastartiesten om de eclectische postmetal sound vorm te kunnen geven. Het laatste studioalbum dateert alweer van 2019, waarna ze in 2021 wel nog een live album uitbrachten. De nieuwe single ‘The Pyre’ is een epische track van dik 18 minuten, waarbij alle aspecten van de muziek de revue passeren. Vandaag staat de band met zes man sterk op het podium. De twee synthesizers en de theremin zorgen voor de rode draad en daaromheen wordt er een muur van gitaren opgetrokken die de nummers extra kracht geven. Jakob Berglund pakt op sporadische momenten de rol als frontman, waarbij zijn zang heel fragiel is. Verder staat hij vooral achter zijn synthesizer en zorgt hij met wiskundige perfectie voor de ruggengraat van de nummers. De nummers klinken haast sacraal en de constante achtergrondgeluiden doen je denken aan een naderende zwerm bijen. Het geheel werkt hypnotiserend en dat zie je ook aan de bandleden. Zij nemen zichzelf mee in de muziek. Helaas gooit een technische storing bij het laatste nummer ‘These Depths Were Always Meant for Both of Us’ een beetje roet in het eten. We worden even uit onze hypnose gehaald, maar nadat het probleem verholpen is geeft de band nog één keer alles en mogen we concluderen dat dit één van de beste optredens van de dag is. (BH)

Glassing is een band die zich lastig in een hokje laat plaatsen. Op hun albums bewegen ze zich tussen harde postrock en atmosferische black metal, verweven met invloeden van sludge, shoegaze en hardcore. Dit jaar bracht de band uit Austin hun nieuwste album From the Other Side of the Mirror uit, waarop ze agressiever klinken dan ooit. Die intensere sound wordt vandaag volledig waargemaakt: de band speelt met een ongekende heftigheid, waarbij vooral drummer Cory Brim indruk maakt met zijn razendsnelle, black metal-achtige ritmes. Waar frontman Dustin Coffman op de albums in de rustigere stukken van nummers soms een ietwat zoetsappig stemgeluid lijkt te hebben, is daar live niks van te merken. We worden omvergeblazen door zijn intense screams en diepe grunts. Er zit veel afwisseling in de nummers, met veel hooks en nuances, waardoor het optreden van begin tot einde boeiend is. Het is indrukwekkend hoe de band, met slechts drie man sterk, zo’n muur van geluid kan produceren. Na afloop voelen we ons enigszins overdonderd door de intensiteit van Glassing. Dit is een band die je echt live moet meemaken om volledig te begrijpen! (AW)

Dit viertal uit Belfast heeft in de loop der jaren een eigen sound ontwikkeld, waarbij de postrock langzaam verdrongen is door mathrock. Hoekige, staccato ritmes bepalen de hoofdmoot van songs op het nieuwe album Megafauna, waarbij lang uitgesponnen melodieën zeker niet vermeden worden.De muziek klinkt poppy, speels en dansbaar, maar tegelijkertijd super eigenwijs en spannend. De band heeft een stevige live-reputatie opgebouwd sinds de start in 2005. Vandaag wordt het nieuwe album integraal gespeeld. De grote zaal is goed gevuld en de mannen hebben er zelf ook duidelijk zin in. Afgetrapt wordt met de jazzy intro en hoekige gitaarriedel van ‘North Coast Megafauna’, waarna het nummer al vrij snel ontvlamd. Elke keer als je denkt dat je in het ritme komt verandert de band van tempo en sound en word je op het verkeerde been gezet. De nummers worden perfect uitgevoerd en de band is op geen enkele valse noot te betrappen.Het ritme in de nummers wordt bepaald door het gitaarspel van Nial Kennedy, die het ook erg druk heeft met zijn grote kauwgum. Het gitaarspel oogt ietwat nonchalant hierdoor, maar technisch is het ijzersterk. Hoogtepunt in de set is het tweeluik van de nummers ‘Mother Belfast Pt.1 and 2’, waarbij vooral in het tweede deel alle registers open gaan zonder dat de band verzandt in een rij van geluid. Het geluid is kraakhelder en de energie van de band slaat over op voorste rijen in de zaal waar goed gedanst wordt. Prima optreden! (BH)

Het album Unmaker van het Deense LLNN is misschien wel een van de hardste albums van de laatste jaren. De band klinkt als een chaotische wervelwind, waarbij hun mix van sludge en hardcore wordt verrijkt met sci-fi elementen. Deze muziek sleept je mee in filmische soundscapes die je regelmatig uit je comfortzone halen. Live klinkt LLNN minstens net zo intens als op het album. Het duurt dan ook niet lang voordat een kleine moshpit ontstaat en zelfs een voorzichtige crowdsurfer zich waagt aan het publiek. De energie spat van het podium af en frontman Victor Kaas deelt zijn enthousiasme met ons door te vertellen dat dit het meest energieke publiek van hun hele tour is. Vaak staat hij op de rand van het podium, dichtbij het publiek, en vuurt zijn teksten intens op ons af. Muzikaal is het allemaal niet heel spannend en de fijne nuances van sci-fi elementen die op de albums nadrukkelijk naar voor komen horen we live nauwelijks. Het is vooral hard, bruut en energiek, maar dat werkt vanavond perfect in de Muziekgieterij. Een van de hoogtepunten van de set is ‘Interloper’, waar het publiek meezingt terwijl er weer een moshpit losbarst. Tijdens afsluiter ‘Obsidian’ duikt Kaas zelf het publiek in om te crowdsurfen, en hiermee laat LLNN ons achter, enigszins verdwaasd, maar zwaar onder de indruk van hun intense, hypnotiserende en krachtige set. (AW)

De headliner van de eerste dag stond al eerder in de Muziekgieterij en zij bliezen de aanwezigen toen omver met hun post-metal. Bandlid en producer Robin Staps is tevens ook de oprichter van Pelagic Records en The Ocean mag daarom als aanvoerder van alle bands op dit festival worden gezien. Berlijn is de standplaats van The Ocean en de mengelmoes van culturen is ook terug te horen in hun muziek. Elk nummer is een ontdekkingstocht, waarbij je op spannende plekken terechtkomt. Dat doen ze al sinds 2000 en inmiddels zijn er al negen albums. Deze show staat in het teken van het 10-jarig jubileum van het album Pelagial. Dit album wordt dan ook vandaag integraal gespeeld. Het album vormt ook meteen de soundtrack voor de bijbehorende film van Craig Murray, die op de muur achter de band wordt vertoond. Het conceptalbum neemt ons mee op een reis door de verschillende dieptezones van de oceaan. We starten deze dieptereis rustig dobberend op de oppervlakte van het water, maar als we verder de diepte in gezogen worden, worden de nummers steeds intenser. Zanger Loïc Rossetti is een uitstekende frontman, die zijn cleane zang moeiteloos afwisselt met intense screams. Bij ‘Bathypelagic I: Impasses’ worden we keihard mee de duisternis van de oceaan ingetrokken. Rossetti neemt zelf ook een duik in het publiek en laat daarmee ook weer zien dat het niet alleen om de muziek gaat, maar dat een optreden van deze band  een totale ervaring is. We eindigen deze reis met ‘Benthic: The Origin of Our Wishes’, waarbij de band volledig los gaat en we trage, sludge-achtige riffs om onze oren gemept krijgen. Zondag mag The Ocean Collective nog eens spelen als vervanger van Psychonaut en dat zal ook weer een hoogtepunt worden, net als de show van vandaag. (BH)