Bruis Maastricht: dag 1 Bruis Maastricht: dag 1

Er staat nog maar een handjevol mensen op het veld, wanneer Soft Boy het buitenpodium betreedt. Dat mag de pret voor deze Belgische formatie niet drukken, want het muzikale vijftal heeft er duidelijk zin in. Hun vrolijkheid werkt aanstekelijk. Soft Boy bestaat pas een paar jaar, maar heeft al drie albums uitgebracht. Hun meest recente album Always Hungry verscheen eerder dit jaar en bevat tien powerpopsongs, waarvan ze er vandaag zeven ten gehore brengen, naast enkele oudere nummers en een nieuwe song. Hun liedjes liggen lekker in het gehoor en de energie en het enthousiasme spatten van het podium af. De nummers hinten naar vervlogen tijden: beetje Beach Boys, beetje jaren zeventig Britpop, maar bovenal heel eigen en eigentijds. Vocaal, vooral meerstemmig, is de band heel sterk. Tegen het einde van de set klinkt er soms een valse noot en bij het voorlaatste nummer lijkt de band zich wat te vergalopperen in een te uptempo ritme, maar dat is ze ruimschoots vergeven. Hun plezier en de bevlogenheid maken alles goed. Nog niet eerder speelde de band buiten België. We hopen en verwachten nog veel van Soft Boy te horen. (MV)

Het geluid van Chartreuse uit Birmingham kan worden omschreven als ambient dark-pop, met daarin elementen van folk, soul en jazz. De band is opgericht in 2014 en bestaat uit Michael Wagstaff en Harriet Wilson (beiden zang/toetsen), Perry Lovering (bas/toetsen) en Rory Wagstaff (drums). De vier muzikanten hebben een hechte vriendschap. Rory en Michael zijn broers, Harriet en Perry zijn jeugdvrienden die elkaar in de loop der jaren zijn tegengekomen in eerdere muzikale projecten. Hun nummers zitten goed in elkaar en kennen een sterke opbouw, met crescendo’s die soms symfonisch overkomen. Daarbij is de zang van Michael en Harriet zeer krachtig, waarbij met name het kristalheldere, soms breekbare geluid van Harriet opvalt. Naast ouder werk brengt de vierkoppige formatie ook een aantal nieuwe nummers ten gehore. Het overduidelijk zeer muzikale en bezielde viertal lijkt de grote zaal echter niet werkelijk in beroering te brengen. Het komt allemaal wat eentonig over. Halverwege de set verzucht Harriet niet voor niets: “It’s a bit quiet here, that’s scary”. Dat levert een enkele reactie op, maar er gebeurt verder vrij weinig. En zo kabbelen we samen naar het verlossende einde toe. (MV)

De muzikale reis van Judy Blank begon in 2013 bij het tv-wedstrijd ‘De Beste Singer Songwriter van Nederland’, waar ze als tweede eindigde. De sound van de in Gorinchem geboren 29-jarige heeft zich het afgelopen decennium ontwikkeld van jazzy pianosongs naar meer gitaar en Americana, geïnspireerd door haar reizen in de VS. Inmiddels zit Judy Blank midden in een verhuizing naar Nashville. Haar optreden op Bruis is dan ook een van haar laatste optredens in Nederland. Met haar band speelt ze vanavond voornamelijk nieuw werk. Gevoelige, ingetogen nummers als ‘Fading Star’ zijn net zo raak als de meer uptempo songs zoals ‘Cosmic Kids’. Dat Judy Blank beschikt over een krachtige stem – kristalhelder met een klein heesje – blijkt ook tijdens de cover ‘The End of the World’, een liedje uit 1962 van Skeeter Davis. Judy Blank is niet alleen muzikaal sterk, haar spontaniteit, de authentieke wijze waarop ze het publiek meeneemt en haar onbevangen enthousiasme maken het plaatje compleet. Haar aanstekelijke vrolijkheid laat niemand onberoerd. In september geeft ze nog twee shows in Nederland, voordat ze gaat toeren in de VS. Mis het niet! (MV)

Postpunk psychedelica uit “Bella Italia”. Maar bella zal het vandaag niet worden in de kleine zaal van de Muziekgieterij wanneer zanger Nicolò J. Campana en consorten al vroeg het podium betreden. Vanaf de eerste minuut laat de band zien dat ze niet veel op hebben met de glamour uit hun stad Milaan. Nicolò brengt zichzelf in trance door als een bezetene achter de knoppen van de synths te draaien en onheilspellende donkere klanken de zaal in te gooien. Alsof hij het onweer bewust onze kant opstuurt. Tijd om te schuilen hebben we niet, want voordat we het in de gaten hebben barst het noodweer in alle hevigheid los. Er wordt een noise-sfeertje gecreëerd dat zich ergens bevindt tussen postpunk, emo hardcore en psychedelica. Zanger Nicolò rent over het podium alsof hij achterna wordt gezeten door demonen. Hij stampt en slaat in het rond op het ritme van de beukende drums en de voortstuwende bas. Het geheel heeft een bijna hypnotiserend effect, totdat de zanger zich als een stervende zwaan op het podium laat vallen, maar weer snel herrijst om nog één keer krachtig alle energie uit zijn bezwete lichaam te persen. Een vroeg hoogtepunt op deze avond. Wat ons betreft hadden ze wat later geprogrammeerd mogen worden, want deze band komt pas echt tot zijn recht wanneer de duisternis haar intrede doet. (GU)

De oren nog natrillend van het intense optreden van The Gluts begeven we ons snel naar de grote zaal. Daar laat de uit Chicago afkomstige band Deeper ons afkoelen en dagen de gitaristen elkaar uit met ijzige gitaarriffs, de ene nog mooier dan de andere. Zanger Nic Gohl klinkt als een kruising tussen Brandon Flowers en Robert Smith. De band heeft niet veel behoefte aan interactie met het publiek. Het spelplezier is niet echt van hun gezichten af te lezen, maar ze dragen dan ook de last mee van de zelfmoord van gitarist Michael Clawson in 2018. Deze gebeurtenis loopt als een rode draad door de thematiek van de nummers op de laatste twee albums. Nee, hier staan vier antihelden op het podium die vooral de muziek voor zich laten spreken. Dat doen ze in ieder geval op een voortreffelijke manier. Vooral de grimmige en hoekige songs van het album Auto-Pain kunnen rekenen op enthousiaste reacties van het publiek. We blijven ons wel afvragen wat deze band nu onderscheidt van de vele andere bands in het muzikale postpunk landschap, dat inmiddels toch aardig verzadigd lijkt te raken. (GU)

Oscar Browne is multi-instrumentalist en singer-songwriter met een betoverende stijl van zorgvuldige alternatieve folk. Hij is een van de aanjagers van het Londense folk-collectief Broadside Hacks, waarmee de afgelopen jaren een ware folk-revival is ontstaan in de stad waar jarenlang postpunk de scepter zwaaide. Vorig jaar verscheen zijn solodebuut-EP If Only, waarop folk naadloos samensmelt met de zachte synths van indierock. De Noord-Londenaar zingt verhalend, ingetogen en emotioneel. Vanavond brengt hij met zijn band een aantal nieuwe songs. Na het romantische ‘Highest Hill’, een rustige wals, volgt het uptempo ‘Any Day Now’, minder dromerig, maar even melancholisch. Bij ‘Keep an Eye Out’ waan je je ’s avonds laat bij een kampvuur en bij het midtempo ‘Come and Get Me’ hang je plots als een van de laatste bezoekers aan de bar van een kleine Engelse pub. De subtiele trompetpartijen dragen op weergaloze wijze bij aan die sfeer. De set wordt afgesloten met de eerste solosingle ‘Never Quite Right’ uit 2022. Het enigszins beatgedreven, voortkabbelende liedje laat het publiek in betovering achter. (MV)

Je wil als band niet spelen na een optreden van CARSICK, lazen we op een Engelse website. Ze geven je alles en laten niets over. Vol verwachting stonden we dan ook op de eerste rij in de kleine zaal om te zien of de show van deze indiepunkrockers uit Zuidwest-Engeland de reputatie zou waarmaken. CARSICK start nog wat rommelig in een halflege zaal, waar zanger Joe met zijn mic ligt te prutsen en ook de sound lijkt niet helemaal goed afgesteld. Maar dat euvel is gelukkig snel verholpen. Al gauw schakelen de vier jonge honden uit Salisbury bij ieder nummer een versnelling hoger. De zaal is inmiddels goed volgelopen en de eerste echte moshpit van de avond is een feit. De jongens hebben er zichtbaar plezier in en zetten ons een paar keer op het verkeerde been door bijvoorbeeld de eerste noten van ‘Smells Like Teen Spirit’ te spelen. Dit nummer coveren ze niet, maar wel Fugazi’s ‘Waiting Room’, wat een opmaat is voor nummers als ‘Anaconda Frank’ en ‘Is What It Is’, afkomstig van hun EP Drunken Hymns.  De energie spat er bij ieder nummer vanaf en we worden regelmatig getrakteerd op een bierdouche. De reputatie wordt wat ons betreft in ieder geval volledig waargemaakt. Een band om in de gaten te houden! (GU)

Nadat we weer vol adrenaline zijn gepompt bij Carsick sluiten we deze eerste Bruis dag af met een optreden van J. Bernardt. En om maar gelijk te ontkrachten dat je als band niet na Carsick wilt spelen, bewijst het alias van Jinte Deprez: hij trekt binnen de kortste keren de aandacht van het publiek in de grote zaal van de Muziekgieterij, dat nog in groten getale aanwezig is Gelukkig heeft Deprez van het moederschip (lees: Balthazar) de tijd en ruimte gekregen om zich te concentreren op zijn soloproject, dat heeft geleid tot het uitbrengen van zijn tweede album begin dit jaar. Vanaf het tweede nummer ‘Calm Down’ brengt hij het publiek in vervoering en wordt er langzaam meebewogen. Het nummer bevat exotische beats en een zwoele melodie, die ook de rest van de setlist kenmerken. Daardoor wordt het vanavond een heel dansbaar en sexy optreden en geeft J. Bernardt ons ook een zomers sfeertje mee in de donkere zaal. Wat opvalt is dat de bandleden allemaal op een extra verhoging staan op het podium. Misschien willen ze geen vieze voeten krijgen? Maar ook dit lijkt helemaal te passen bij de fancy uitstraling van de band met goede kledij en sexy looks. De quasinonchalante houding helpt zeker in dit geheel mee, maar de muziek daarentegen lijkt tot in detail te zijn uitgewerkt. J. Bernardt bewijst vanavond een alleskunner te zijn: een goede zanger, een instrumentalist en performer. Hoewel we soms de gelijkenis met Balthazar niet kunnen ontkennen, kleurt hij de muziek op zijn eigen manier en is hij voor ons de perfecte afsluiter van deze eerste Bruis festivaldag. (GU)