Booch? 2024: dag 1 Booch? 2024: dag 1

Gershwin’s Garden is een project dat ontstaan is door samenwerking van de Oefenbunker te Landgraaf en SMK Kerkrade. Het initiatief brengt jonge talentvolle muzikanten uit de regio samen in een groot poporkest. We starten het festival zodoende met popsongs, begeleid door een orkest met jonge musici, blazers en strijkers. We vragen ons al langer af wat het vraagteken nu precies inhoudt dat achter de festivalnaam gepositioneerd is. Het zal vast iets te maken met het verrassingselement dat het festival met zich meedraagt. Je weet namelijk nooit precies wat je gaat krijgen. En zo is het, ook meteen aan de start van het festival. Tijdens de set van Gershwin’s Garden worden we keer op keer verrast. Zo speelt het collectief een prachtige cover van 'Impossible' van Nothing But Thieves, en een ogenblik later brengen ze een heel ingetogen song. Muzikaal gaat het zogezegd alle kanten op. Bandleider Kars Grit verzorgt de arrangementen en we kunnen niet anders dan concluderen dat het – ondanks dat het pas de tweede show is van de groep – een buitengewoon leuke opening van het festival oplevert. (BR)

We trappen de dag af op de Talentstage met Search:Party, een vijfkoppige band die afkomstig is uit het zuiden van de provincie. En dat aftrappen gaat ze goed af: met rockmuziek die tegen indierock en postpunk aanligt, schudden ze de vroege middagbezoekers van het Booch?-festival wakker. De catchy nummers volgen elkaar snel op en de jonge gasten hebben een sympathieke podiumpresentatie, waardoor we de hele set geboeid blijven. Hoe langer de set duurt, hoe beter de muzikanten en de zanger erin komen, en tegen het einde van de set overtuigen ze ook de nieuwe binnenstromende bezoekers om meer naar voren te komen en mee te bewegen op de muziek. Hebben ze een sound die je gaat herkennen uit duizenden? Nee. Hebben we het naar onze zin gehad bij Search:Party? Ja, daar is geen twijfel over. We zijn benieuwd wat de toekomst brengt. (FG)

Kaya Imani betreedt de mainstage van Booch? onder de felle zon en voor een handjevol toeschouwers. Tijdens de set van Kaya kabbelen we voort op een rustig r&b-beekje. Eentje die weliswaar niet veel verandert langs de verschillende tracks, maar wel één waar een beetje r&b liefhebber prima op kan meedrijven. Haar stem ligt fijn in het gehoor en geeft de tracks net dat beetje extra dat ze nodig hebben, waardoor we niet helemaal wegzakken in de ietwat eentonige set. Richting het einde komt Jiri11 (de opener van de afgelopen editie van Pinkpop) op om samen met Kaya het nummer ‘Ben Met Je’ te performen, een lied van Jiri11 waar Imani op gefeatured is. Samen met haar eigen song ‘Cruise Control’ zijn dit voor ons de redders van haar optreden. (FG)

Je hebt van die bands die op een of andere manier perfect bij een festival passen. Deze week spraken we met programmeur Sander Bosch over de identiteit van Booch? Rebels, jong en verrassend waren drie woorden die hij gebruikte om het festival te beschrijven. Laat het Amsterdamse Parker Fans nu precies in dat kader passen. De dansbare indiepop vol groovy baslijnen en elektronische elementen doet het dan ook erg goed op het zonovergoten  festivalplein (maar de mensen zoeken nog vooral de schaduw op). Het drietal, met onder andere Kick Kluiving, die je kunt kennen van Teddy’s Hit en Personal Trainer, voelt ook dat er vandaag wat te halen valt. We zien de eerste heupjes wiegen op een nummer als ‘Bricks’ en even later zien we onder aanvoering van de drumcomputer en baslijnen ook de eerste echte dansjes van de dag. ‘’I used to bring the house down with this one!’’, zingt Kluiving in het hyperactieve ‘IUTBTHDWTO’ (ja, dat is een afkorting), en dat lukt gezien de omstandigheden best aardig. Kluiving, intussen kletsnat van het zweet én van het flesje bier dat hij over zichzelf heen heeft gemieterd, lijkt ook zichtbaar in zijn element. We weten dat het nog vroeg is, maar het moet raar lopen als dit niet de meest groovy set van het weekend is. (BR)

We komen heel even op adem bij The Carpenter & Company. Singer-songwriter Mike is samen met zijn medemuzikant Teun een rustig tussenstuk van het programma op Booch?. Met duidelijke invloeden van artiesten als Neil Young en John Mayer zet het duo een muzikaal goede set neer. Als we eerlijk zijn moeten we wel toegeven dat met het zonnetje op onze bol en een biertje in de hand we af en toe even wegdromen bij de poppy countrynummers, maar dat is ook waar de muziek van The Carpenter & Company zich perfect voor leent. Je zwiert automatisch een beetje mee van links naar rechts, schommelt op de goede gitaarsolo’s en de riffjes in de nummers voelen vertrouwd aan. De mondharmonica van Mike in het nummer ‘Day by Day’ geeft het nét weer wat unieks en is de kers op de country-taart. (FG)

GUNMOLL heeft pas twee singles op de streamingdiensten staan, maar toch mochten ze een tweetal maanden geleden al hun Pinkpop-debuut maken. GUNMOLL maakt vandaag op Booch? een veel betere indruk dan op het grootste festival van Limburg, waar ze een beetje tegenvielen. Dit festival blijkt (voorlopig) van het perfecte formaat voor GUNMOLL. Met een festivalterrein dat intussen aardig volgelopen is, vuren ze de ene na de andere rocksong op ons af. De frisse band blijft stevig overeind, terwijl de zangeres met haar aanstekelijke energie het publiek in een mum van tijd om haar vinger windt. Haar charisma werkt als een versgemixte cocktail: scherp, krachtig en met net genoeg subtiliteit. Gunmoll bewijst dat ze op het juiste festival helemaal in hun element zijn, en dat smaakt naar meer. (BR)

Soms pakt een slecht idee verrassend goed uit. Wat denk je hiervan: een groep getalenteerde muzikanten, met onder meer Jop Ostendorf (een geprezen muziekdocent) en leden van de metalband Endeavour besluiten allemaal iets te gaan doen wat ze niét kunnen. Zo wisselen de drummer en gitarist van instrument en iemand die niet (zo goed) kan zingen geef je de microfoon. Slecht plan? Dialectpunkband Zjwieg dacht er anders over, en gelukkig maar. Het vijftal – dat overigens onderling geen dialect spreekt – bracht eerder deze maand haar derde album uit. Met nummers over döner (ja, echt) en de onafhankelijkheid van Limburg teisteren ze met vlagen onze oren (fuck, wat is het soms vals), maar verwarmen ze ook veel harten. Muzikaal wankelt het bewust als een kaartenhuis gebouwd door een kleuter en toch klotst bij iedereen uiteindelijk het zweet over de rug tijdens het springen op prijsnummer ‘Andre Rieu’. Kunnen we dat lied trouwens omtoveren tot Limburgs volkslied? We verlaten na deze driedubbele espresso (mét wodka) de Talentstage in ieder geval oververhit en voldaan, want we hebben onze favoriete punkband van Limburg gevonden. (BR)

Na een potje moshen bij Zjwieg, is het nog niet gedaan met de zware metalen voor vandaag. Op de mainstage speelt VENUES, een posthardcore band afkomstig uit Stuttgart. De band heeft het podium gedeeld met onder andere Electric Callboy en Polaris. Op het eerste gezicht lijkt Heerlen er niet helemaal in te komen, er zijn geen moshpits, crowdsurfers en ook de zang lijkt soms niet helemaal zuiver. Gelukkig komt er na een tijdje luisteren wat meer sfeer in, mensen beginnen te bewegen en het contact met het publiek is goed. De frontvrouw, de centrale figuur in de band, lijkt haar stem steeds beter onder controle te krijgen en weet uiteindelijk de nuances van de emotie in de nummers over te brengen.
De zangeres maakt dan ook nog een ronde door het publiek, waarmee ze de mensen meesleept in hun performance. Ze doen het aardig op deze warme middag, maar weggeblazen worden we alleszins niet. (AvR)

We weten eigenlijk, vier jaar na debuutsingle ‘Warm Apple Pie’, nog altijd niet welke richting Daddy Unchained nu precies op wil. We maakten kennis met de band in hun hometown Maastricht, tijdens een corona-editie van Bruis festival. Daar maakte de nu-metalband (of is het gewoon een rockband?) veel indruk op ons. Hard en strak, maar nergens te gepolijst. In de jaren daarna zagen we de band nog een handvol keren aan het werk, met wisselende indrukken. Vandaag krijgt de band een mooie spot toebedeeld: een relatief late spot op de Talentstage en direct na hun set betreedt headliner Bad Nerves de planken. Het is dus aardig druk en voor het drietal is dit zodoende toch dé kans – met hun debuutalbum intussen op zak – om indruk te maken op veel mensen. En dat lukt aardig, ondanks de wel erg warme zon die vurig op hun keurige kostuums schijnt. De rauwe riffs en explosieve drums zorgen ervoor dat iedereen aan het einde van de set synchroon begint te headbangen. Een sterk optreden. (BR)

Vorig jaar presenteerde Booch? aan de bovenkant van het affiche met Brutus en S10 met name acts uit de Benelux als hoofdacts. Dit jaar is dat anders, mede door de aanwezigheid van de Britse powerpopband Bad Nerves. Het vijftal is al vaker vergeleken met The Strokes en Ramones en ze hebben dit jaar nog getourd met Royal Blood en Nothing But Thieves. Bad Nerves beleeft zodoende een allesbehalve slecht jaar, met onder andere Pukkelpop nog op het programma. Over een week of drie reizen ze door naar de Verenigde Staten, maar vanavond dus eerst een headlineset op Booch?. ‘Don’t Stop’ vormt het startsignaal voor een uur lang gas geven. In de vaart van een opgevoerde brommer volgen de nummers elkaar op en ondanks het verschroeiende tempo is Bad Nerves geen band waarmee je een verdwaalde bezoeker wegjaagt. Integendeel, de punksongs gaan er in als een versgebakken vlaai bij het Heerlense publiek. Neem ‘Baby Drummer', of ‘Antidote’, waarbij we mensen die de nummers waarschijnlijk nooit eerder hoorden al zien meeblèren bij het tweede refrein, inclusief moshpit(je).

Leuk detail: op de banners van het festival staat achter de bandnaam (USA) genoteerd. Uiteraard klopt dat niet, maar de band drijft er de spot mee en zegt de hele set dat ze uit het verre Amerika komen. Het is met vlagen sowieso een komische gig, want frontman Bobby Nerves kijkt zo nu en dan wat rond over het plein, dat naar zijn mening wat meer energie terug mag geven. Uiteindelijk komt die energie wel bovendrijven: bij 'Can't Be Mine' en 'Dreaming' gaat het vooraan aardig los, tot groot genoegen van de bandleden, die uiteindelijk allemaal met een smile van het podium stappen. (BR)

Het is tijd voor de laatste act op de Talentstage op deze zonnige zaterdag: IMP SYN. IMP SYN is een gelegenheidsformatie uit Parkstad die pas kortgeleden is gevormd, bestaande uit Jeffrey Hanssen en Sven Vek. Waar Jeffrey zorgt voor de muziek, die goed in elkaar zit, geeft Sven de tracks een poëtische lading, en wat voor één. Op het eerste oor klinken de teksten die hij voorleest op de elektronische, uptempo beats haast komisch, maar in het geheel is het poëtisch en met tijden zelfs briljant te noemen. Sven dicht over de maatschappij, het leven, en dropt verschillende hersenkrakers. Vanaf het nummer waar ze meermaals roepen ''Dans met mij'' merk je dat de mensen op de Bongerd in Heerlen ingepakt zijn door deze twee eigenzinnige muzikanten, en gaat het los. Door de (naar eigen zeggen) kafkaëske kwinkslagen die ze toevoegen zetten ze iets neer wat we nog niet vaak gehoord hebben. Het is dan ook met uitstek één van de uniekste én meest verrassende acts van deze dag. IMP SYN mag zichzelf dan wel een gelegenheidsformatie noemen, maar wij hopen dat de gelegenheid nog lang niet voorbij is. (FG)

De headliner van de zaterdag, Prins S. en de Geit, is voor velen geen onbekende naam. Na spraakmakende optredens op festivals als Pinkpop en Rock Werchter, is het tijd om de beestenboel los te laten in Heerlen. Terwijl de zon langzaam verdwijnt en de temperatuur begint te dalen, komt het publiek tot leven. De avondzon maakt plaats voor een helder maanlicht en vanaf minuut één begint iedereen te dansen op de aanstekelijke klanken van Prins S. en de Geit.

Het valt op dat ze vandaag met z’n tweetjes zijn afgereisd naar het Zuiden: de gitarist ontbreekt, maar dat drukt de sfeer allerminst. Wanneer de eerste akkoorden van hun hit 'Keiblij (Kinderboerderij)' door de lucht knallen, gaat het publiek als een kudde losgelaten schapen (of geiten) van links naar rechts mee in de extase. Ander hoogtepunt vormt 'Als Punk Geen Muziek Is': het hele plein springt op en neer alsof de grond onder hen een trampoline is geworden. Het is een bizarre, maar onweerstaanbare combinatie: poëtische, soms humoristische teksten verpakt in dansbare muziek. Met deze unieke mix weten ze moeiteloos hun rol als headliner van de zaterdag op Booch? waar te maken. (AvR)

Na Prins S. en de Geit is het publiek nog niet uitgedanst, gelukkig is daar de Poolse EARGASM GOD om het publiek nog warm te houden. Zijn set is net als de frisse avondbries die over het plein raast zeer welkom te noemen. Met beukende bassen die je tot in je kern kan voelen, brengt de Pool een mix van techno, early rave en hardstyle. De afsluiter van de dag weet nog voldoende energie in de menigte te blazen, want hoewel het inmiddels iets rustiger is op het plein, blijven de die-hards staan. De mensen die er nog staan (en dat zijn er heel wat) bewegen bij vlagen alsof ze de ochtend nooit gaan zien. Al met al, een heerlijke afsluiter van de zaterdag. We kunnen niet wachten om te zien wat de zondag voor ons in petto heeft! (AvR)