Absolutely Free Festival 2024: dag 2 Absolutely Free Festival 2024: dag 2

Een lintworm is natuurlijk een parasitaire darmbewoner, maar gelukkig is de Hasseltse band Lintworm een stuk aangenamer. Hoewel, aangenaam? Het is een allegaartje aan verschillende muzieksoorten: extreme metal, noise, powerviolence en dat allemaal met chaotische structuren in de korte nummers. Ook tekstueel gaat het alle kanten op: van demonische thema’s tot een oproep om je moeder naar de Furry conventie te sturen. Ondanks het vroege tijdstip heeft de band er duidelijk zin. Fenne Gerets loopt halverwege dreigend rond tussen het publiek en schreeuwt zijn teksten terwijl hij oog in oog met mensen uit het publiek staat. De gitarist doet vervolgens een gewaagde poging om te crowdsurfen in de slechts halfgevulde tent. Heel even dreigt de sfeer om te slaan als iemand agressief reageert op het geduw van een stel moshende jongens, maar gelukkig is dat moment snel weer voorbij. Als voorlaatste nummer speelt de band een verrassende cover van ‘Iris’ van The Goo Goo Dolls, die luidkeels wordt meegezongen. Het was een half uur gevuld met vette breakdowns en intense grunts en één ding is duidelijk: deze parasiet kruipt in elk geval onder je huid! (AW)

De Nederlandstalige punkrockband uit Vlaanderen timmert flink aan de weg. De drie dames en de heer van de band trokken onlangs veel aandacht door Humo’s Rock Rally te winnen. Dit is niet zomaar een wedstrijd waar talentvolle bands een podium krijgen; in België is dit een serieuze prijs en vele bekende bands gingen Maria Iskariot voor. En nu mag de zegetocht beginnen, waarbij dit festival een logische tussenstop is. De bandnaam herbergt het goede van Maria en het vileine van Judas Iskariot, wat je ook terughoort in de muziek. Soms is het lieflijk, soms vlammend en boos. Bij het eerste nummer slaat drummer Sybe Versluys meteen een snaredrum aan flarden, en na een korte vertraging wordt er dan toch echt afgetrapt. Het speelplezier spat van het viertal af, en in het publiek wordt er voorzichtig gedanst. Frontvrouw Helena Cazaerck is een genot om naar te kijken. Ze stuitert over het podium en leeft zich helemaal uit en bij ‘Tijm’ kijkt ze ons intens recht in de ogen en schreeuwt haar stembanden schor. Muzikaal rammelt en rommelt het, maar dat is precies zoals het hoort. Helaas is er een miscommunicatie over de tijdsduur van het optreden, waardoor ‘Lief Klein Kind’ en ‘Bedankt’ niet meer aan bod komen. Een abrupt einde aan een leuk optreden. (BH)

Het zal haast voelen als thuiskomen voor Michiel Ritzen en Nick Caers vanmiddag: vorig jaar speelde het tweetal ook al op AFF (op het kleinste podium) en afgelopen december werden ze bekroond tot een van de winnaars van het Belgische kansenparcours Sound Track. We zagen de heren dan ook al vaker aan het werk en we kunnen niet anders dan stellen dat Affaire een vreemde, maar heerlijke act blijft. Ook vandaag kruipt het tweetal met hun elektronische rock (met moddervette beats) heel langzaam onder eenieders huid en ze zullen ongetwijfeld een hoop harten hebben veroverd. Toch is het wachten tot de bom rond Affaire echt barst, want ondanks de sterke liveshows, heeft de band al langer dan een jaar geen nummer meer gelost. Het is mooi om Affaire hier zelfverzekerd (op een groter podium dan verleden jaar, volgend jaar mainstage?) aan het werk te zien. De mix van aanstekelijke synths en kronkelende gitaren blijft over de gehele lijn ongrijpbaar en mysterieus, al kan dat ook gezien worden als een valkuil. Soms dreigt het namelijk net iets te eentonig te worden, maar gelukkig is een verrassing bij Affaire nooit ver weg. Als het tweetal deze lijn weet door te trekken, is ook het grootste festival van Vlaams Limburg geen onhaalbare kaart. (BR)
 

Het Antwerps-Aarschotse WASTE stond dit jaar in de finale van Humo’s Rock Rally en is moeilijk in een hokje te plaatsen. We horen experimentele noise, keiharde punk, met af en toe zelfs een vleugje shoegaze, en dat alles met een duidelijke invloed van de jaren ’80. Denk aan pompende drums, gierende gitaarlijnen en intense zang en screams. De band is bezig met een uitgebreide tour en speelde dit jaar o.a. al op Rock Herk en zelfs in een Belgische gevangenis. Vandaag is de sfeer vast heel anders dan wanneer je speelt voor geïnterneerden, maar met hun energieke nummers laat de band zien waar ze voor staan. In ‘Urges’ horen we aan het begin invloeden van Arctic Monkeys, maar in het refrein barst de band dan weer los, zonder het dansbare ritme van de muziek uit het oog te verliezen. WASTE speelt vol zelfvertrouwen, alsof ze al jaren op het podium staan en vooral zanger Jef Jenaer valt op met zijn onvermoeibare energie. Jenaer zingt slotnummer ‘If I Had a Gun’ zittend op zijn knieën, terwijl hij met een soms haast duivels lachje en intense blik naar het publiek kijkt. WASTE vormt absoluut een van de hoogtepunten van de dag! (AW)

Dat postpunk tegenwoordig in allerlei soorten en maten komt, stipt het Gentse Lézard nog maar eens aan. Met een fijne mix tussen hoekige punk en dansbare disco zet het vijftal al vroeg een van de beste optredens van de dag neer. Want zonder dat de band veel materiaal op de streamingdiensten heeft staan, klinken veel nummers als enorme hits. Neem ‘Coltrane & XTC’ en ‘Magnifastique’, waarin de energieke zangeres Myrthe Marnef een hoofdrol opeist. Met vlagen wanen we ons collectief in Stop Making Sense van Talking Heads, dat is al een compliment waard. Overige complimenten kunnen we onder andere uitdelen aan bassist Andreas Duchi, want mán, wat voegt zijn spel een groove toe aan het geheel. Ja, dit is weer zo’n ruwe diamant van onze zuiderburen hoor. Dansbaar, dynamisch, maar bovenal steengoed. (BR)

Deze Amsterdamse band is misschien wel het best bewaarde postpunkgeheim van Nederland. Hun single ‘Tired’ zorgde voor enthousiasme bij muziekkenners. En terecht, want de band heeft alles in huis om in het genre naam te maken. De toegankelijke sound maakt dat de muziek goed in het gehoor ligt, maar de donkere onderlaag is duidelijk aanwezig. Het slepende gitaarwerk brengt je rechtstreeks terug naar de jaren tachtig. Het is de tweede keer dat de band op Belgische bodem speelt, dus er valt nog veel te winnen voor Marathon en dat is ook te merken aan de band. De opbouw van de show is ijzersterk en je voelt de spanning met de minuut stijgen. De band rondom zanger/gitarist Kay Koophuis zweept zichzelf ook op, met veel onderling contact en interactie met het publiek in de goed gevulde XPRMNT. Hoogtepunten van de show zijn ‘Fire’ en de knallende afsluiter ‘Mind’, waarbij de volumeknop nog een stukje verder wordt opengedraaid. We kunnen concluderen dat dit optreden tot de hoogtepunten van dit weekend behoort. (BH)

Dat AFF dit jaar een bodemloze snoeppot is voor de liefhebber van alternatieve muziek was al duidelijk. Zo niet, laat dan het optreden van Hubert Tuyishime, alias Porcelain Id, de belichaming zijn van al het moois dat dit festival te bieden heeft. Met diens debuutplaat Bibi:1, die eerder dit jaar uitkwam, verscheen de eigenzinnige artiest op de radar van muziekminnend Vlaanderen. Met een mix van.. ja wat eigenlijk? Het ene moment krijgen we een prachtige akoestische song voorgeschoteld, een ogenblik later trilt ons hele lijf van de elektronische bassen. We horen zoveel verschillende invloeden die resulteren in een geheel dat eigenlijk met helemaal niks of niemand te vergelijken valt, ook niet qua uitstraling. Want wat staat Tuyishime hier te shinen, ondanks de lichte spanning die wel merkbaar is zo nu en dan. De emotie van hen is zichtbaar in iedere beweging en hoorbaar in elke kreet. Die emotie spat in de vorm van plezier ook van de superstrakke band af (wat een ritme!). Zó oprecht. Jammer dat het publiek niet helemaal mee lijkt te zijn, want dat Porcelain Id een van de mooiste ontdekkingen van dit jaar is, staat vast. (BR)

Na het plotselinge uitvallen van Blue Bendy schakelde de organisatie snel en zorgde met Eosine voor een waardige vervanger. Het viertal uit Luik maakt shoegaze met dreampop invloeden, ergens tussen The Haunted Youth en Slowdive in. Geluk bij een ongeluk, want Eosine belandt op de perfecte spot: de XPRMNT stage, de meest duistere plek van het festival, lijkt regelrecht gemaakt voor de dromerige maar soms ook noisy klanken van de band. De band verzekert ons dat we vandaag een bijzonder optreden voorgeschotelt krijgen, want bassist Brieuc Verstraete kan er helaas niet bij zijn omdat het een last-minute show is. Het ogenschijnlijk schattige uiterlijk van zangeres Elena Lacroix, volledig gehuld in het wit, doet aan het begin vermoeden dat ons een brave dreampop-set te wachten staat, maar niets is minder waar. De geluidsbarrière wordt meermaals opgezocht door het vurige gitaarspel en ook qua zang verkent ze de grenzen, maar het blijft over de hele lijn loepzuiver. Voeg daar een resem wonderschone songs als 'Ciarán' aan toe en je hebt met stip een van de beste optredens van het festival te pakken. Het publiek geniet ook zichtbaar, en veelal met gesloten ogen, van de zowel dromerige als opwekkende klanken van het drietal, dat zichtbaar onder de indruk lijkt te zijn van de opkomst. Soms valt alles bijna met toeval op de juiste plek, een nominatie voor het shoegaze-optreden van het jaar. (BR)

De Luxemburgse indierockband Francis of Delirium hebben we leren kennen toen ze tijdens een van de lockdowns een bescheiden hitje hadden met ‘Quit Fucking Around’. De introspectieve teksten van zangeres Jana Bahrich geven de muziek een persoonlijk tintje. Soms wordt de groep gezien als de stem van generatie Z, een generatie die met momenten geteisterd wordt door gevoelens van angst en wanhoop door een onzekere toekomst. Deze emoties komen sterk naar voren in de muziek van Francis of Delirium: hoopvol en bitterzoet, maar dankzij de combinatie van folk, grunge en Jana's opvallende stem klinkt het nooit zoetsappig. ‘Blue Tuesday’ komt al vroeg in de set voorbij, maar het publiek reageert wat tam. Dat blijft helaas de hele set zo, totdat op het einde ‘Quit Fucking Around’ voorbijkomt en de energie van de band terecht alsnog overslaat op het publiek. (AW)

De mannen uit Glasgow vormden hun band tijdens de lockdown. Ze leerden elkaar kennen doordat ze in aanliggende flatgebouwen woonden, waar ook de eerste nummers werden geschreven. Een repetitieruimte was niet voorhanden, dus werd er een houten “doos” gebouwd in een schuur, die werd bedekt met dekbedden om de buren niet te storen. Het resultaat hiervan was de EP Take a Look at My Tongue, die in 2023 uitkwam. Het is geen typische postpunk, vooral door de afwisselende zang: soms melodieus en clean, soms manisch overstuur. Dit geldt ook voor de muziek, die zowel catchy als noisy is. Er valt vandaag weinig te lachen, want de set is statisch en gedisciplineerd gespeeld, met vrijwel geen interactie. ‘The Halfwit’ en ‘yeah, mud’ vormen de hoogtepunten van deze show, waarbij frontman Andreas Christodoulidis nauwelijks van zijn plek komt en zich vastklampt aan zijn microfoonstandaard. Alleen op het einde zien we even wat enthousiasme in het publiek. Het was zeker geen slecht optreden en muzikaal gezien was de set boeiend genoeg, maar op de een of andere manier voelden we vandaag geen klik. (BH)

Bram Vanparys, de singer-songwriter uit Gent, is al jaren bekend in de Belgische muziekscene en heeft ook in Nederland een flink aantal fans. We schreven al eerder over het overtuigende concert in Maastricht en nu klimmen we weer in de pen om The Bony King of Nowhere van een recensie te voorzien, deze keer als subheadliner op de mainstage van AFF. De vergelijking met Radiohead is al veelvuldig gemaakt en het is wel duidelijk waar Bram de mosterd vandaan haalt. Toch doen we hem tekort als we het hierbij zouden laten, want met zijn laatste plaat Everybody Knows heeft hij een ijzersterke troef in handen om vandaag het publiek voor zich te winnen. Het is een verademing om tussen al het postpunkgeweld een sereen en mooi optreden voorgeschoteld te krijgen. De Mainstage is bomvol en er wordt aandachtig geluisterd naar de mooie verhalen die The Bony King ons muzikaal vertelt. Het optreden wordt geopend met ‘Are You Still Alive’, het openingsnummer van het laatste album, waarvan we vandaag ook nog zeven andere nummers te horen krijgen. Tussendoor kunnen we genieten van ‘Silent Days’ en de show wordt afgesloten met het prachtige ‘Like Lovers Do’. Onder een terecht en luid applaus verlaat de band het podium en kroont The Bony King zich heel even tot de koning van de Belpop. (BH)

De vreemde eenden in de bijt zien we als afsluiter in de Greenhouse. De bandleden van Snapped Ankles zijn gekleed in camouflagepakken, waardoor ze op een soort wandelende struiken lijken, met lampjes als gloeiende ogen. Ze stammen dan ook rechtstreeks af van de bomen in het woud, zoals ze zelf aangeven. ‘Rhythm is our Business’ is de titel van een van de nummers die we vandaag horen en die titel vat de sound van de band goed samen. Opzwepende, superstrakke drums, herhalende ritmes uit de twee zelfgemaakte log-synthesizers en een zanger die als een soort sjamaan het publiek betovert. Het is vreemd en soms een beetje beangstigend, maar het gaat erin als zoete koek. Vooraan wordt er meteen gedanst en de muziek stuwt ons verder naar een onbekende wereld. De show is opgebouwd uit verschillende nummers, maar het klinkt allemaal als een lange, experimentele jamsessie. De bliepjes en blopjes vliegen ons om de oren, terwijl de ritmes maar blijven doordenderen. Het klimaat ligt deze band zeer aan het hart en er zijn dan ook constante verwijzingen naar de naastgelegen kolenmijn en het inleveren van lege batterijen bij de organisatie van het festival. Een boodschap gebracht met een vleugje humor en vooral een flinke dosis ritme en beats. Snapped Ankles is een beetje vreemd, maar wel lekker. (BH)

Voor de pandemie werden we omvergeblazen door het debuutalbum van The Murder Capital. Gelukkig bracht de Ierse band na de pandemie een minstens zo sterk nieuw album uit: Gigi’s Recovery. Op dit album klinkt de postpunk van de band anders dan op het eerste album, maar gelukkig ook nu weer rauw, met veel schurende vocalen, hypnotiserende gitaarlijnen en donkere, haast atmosferische elementen, die soms doen denken aan Radiohead. Wellicht heeft zanger James McGovern daarom vanavond gekozen voor een shirt van deze band. ‘More is Less’ is de opener van de set en de band zet direct de muzikale toon. Helaas oogt vooral McGovern ietwat verveeld. Met een grote zonnebril op loopt hij af en toe tussen de nummers door van het podium en rookt halverwege de set rustig een sigaret, terwijl hij arrogant de zaal in staart. Van enige interactie met het publiek is dan ook geen sprake en het gebrek aan energie bij de band slaat over op het publiek. Door de afwisseling van de snellere nummers van het eerste album en de rustigere, meer introspectieve nummers van het tweede album, raakt de vaart steeds verder uit het optreden, ondanks het feit dat de nummers op zich wel heel sterk zijn. Met name ‘Ethel’ klinkt live bijzonder overtuigend.

Richting het einde van de set gaat de zonnebril eindelijk af en straalt de band wat meer energie uit, wat meteen merkbaar is aan het publiek. Als vervolgens ‘Don’t Cling to Life’ wordt ingezet, laat The Murder Capital duidelijk zien waartoe ze in staat zijn. Aan het eind krijgt de band een Palestijnse vlag uit het publiek en samen met het publiek scanderen ze “Free Palestina”. Ze besluiten zelfs nog een toegift te spelen, speciaal voor de mensen in de Gazastrook. ‘On Twisted Ground’ is een emotionele afsluiter, maar het had wat ons betreft wel wat korter gekund. Een muzikaal sterke set, maar de band was tegen onze verwachting in niet altijd even enthousiast. (AW)