Festivaldag nummer twee. Het weer heeft er soms weinig zin in. Een aantal flinke regenbuien doen echter niets af aan het humeur van de festivalbezoeker. Muzikaal is er immers genoeg variatie. Kortom: Door met het feest. Dit is de zaterdag van Bospop 2019.

Cordovas opent zaterdag de tent en The Lachy Doley Group het hoofdpodium. Even op het gemakje wakker worden. Er zijn al flink wat bezoekers aanwezig die zich opmaken voor een dagje muziek luisteren, een pilsje of glaasje prik drinken, oude bekenden te treffen en soms zelfs nieuwe vrienden te maken.

De rust is over. Als de funkmetal grootheden Living Colour beginnen is er wat gerommel aan de geluidstafel tot het geluid in orde is. Dat zorgt ervoor dat het de eerste paar nummers rommelig klinkt. Jammer want vanaf de eerste seconde dendert frontman Corey Glover over het podium om ‘Middle Man’ het publiek in te rammen. Pure, rauwe energie vanaf het podium. ‘Love Rears Its Ugly Head’ wordt voorzien van de nodige freaky jazz elementen maar kan rekenen op veel bijval vanuit het zingende publiek. ‘Cult Of Personality’ en ‘Glamour Boys’ zijn de onvermijdelijke kneiters. Heerlijk! Zelfs Elvis’ ‘Hound Dog’ en ‘Should I Stay Or Should I Go’ van The Clash komen nog (deels) voorbij. Een prettige aanval op je trommelvliezen. En iedereen is in ieder geval goed wakker.

The Cat Empire zorgt met hun aanstekelijke mix van reggae, funk, pop en rock voor een lichte sonische cultuurshock op het veld. Eventje heel snel wennen lijkt het maar het publiek pakt het snel op en de eerste danspasjes worden gemaakt. De blazers op het podium toeteren vrolijk in de rondte en laaien de hoop op zomerse temperaturen meer en meer op. Dat zal het vandaag helaas niet geven. Maar dat iedereen een zorg zijn. De band zelf doet na het optreden via Twitter nog een shoutout naar een bezoeker die vooraan stond tijdens hun set: “Shoutout to the guy who was such a huge Flogging Molly fan that he stood up the front of our set, facing away from the stage, reading a book, lest he accidentally see a band that's not Flogging Molly while he's waiting for Flogging Molly's set.” Wie leest er nu niet graag een boek, voor aan het podium, tijdens een act?

Het Iers/Amerikaanse Flogging Molly sloopt elk festival met hun vrolijke mix van punkrock en folkpunk met Keltische invloeden. Figuurlijk slopen dan. En zo is Bospop vandaag aan de beurt. De band is immens populair in Nederland. Zo hebben zij de afgelopen jaren een vaste fanbase opgebouwd. Daar zullen er vast ook een aantal van op Bospop zijn, zeker als je de vele Flogging Molly shirts ziet gedurende de dag.  Terwijl de regen letterlijk met bakken uit de hemel valt wordt er enorm gefeest op het door een veelvoud aan regenjassen gekleurde veld. Frontman Dave King heeft de touwtjes stevig in handen als het gaat om het opzwepen van de menigte. Wat een tomeloze energie heeft die man. ‘Drunken Lullabies’ en ‘Devil's Dance Floor’ worden uiteraard gespeeld. Zelfs stukken van Queen’s ‘We Will Rock You’ en ‘Hush’ van Kula Shaker razen voorbij. Dampend en stampend eindigt de set met If I Ever ‘Leave This World Alive’ en ‘Seven Deadly Sins’ en is het weer even terug naar standje ‘normaal’.

Sharon Kovacs en band wandelen onder aanmoediging van het publiek naar de microfoon en het instrumentarium. Terug in de tent op Bospop. De eerste keer was in 2014 ten tijde van het verschijnen van de zeer indrukwekkende single ‘My Love’. In een keer was ze daar, de ietwat bedeesde verschijning met bijzondere bontmuts en met een gouden keel; een diepe warme en soulvolle stem.
Kovacs heeft een strakke ritmesectie, een aantal achtergrondzangeressen en blazers meegenomen. Rustig maar vastberaden wordt ‘I Better Run’ ingezet. En dan blijkt de tent het beste decor voor deze soms bombastisch, soms ingetogen nummers. De materiaalpech-duivel slaat ook toe bij Kovacs. Dat wordt echter vakkundig opgelost en doet dan ook niets af aan de kwaliteit van het optreden. Van beide studio albums worden nummers gespeeld waaronder ’He Talks That Shit’, ‘Diggin’ en natuurlijk ontbreekt het eerdere ‘My Love’ niet. Zo verrassend als in 2014 is het vandaag niet maar Kovacs weet wel weer een zeer goede indruk achter te laten.

Op naar Daryl Hall en John Oates. Wat een hits hebben deze mannen samen uitgebracht. Toch is de naam Hall & Oates niet bij iedereen bekend. Ook hier weer “Oh, zijn zij dat…” Yes, dat zijn zij. Bij de eerste tonen van ‘Maneater’ reageert het publiek enthousiast. Voor velen een ‘oude bekende’, voor sommigen een totaal nieuwe plaat. Maakt niet uit, de heren zijn er en het is tijd voor een rondje greatest hits. ‘Out Of Touch’, ‘I Can't Go for That (No Can Do)’ en ‘Rich Girl’ om er een paar te noemen. Hall & Oates spelen al ruim veertig jaar samen en dat je dan op elkaar ingespeeld raakt blijkt uit het overtuigende spel. Al is het ‘on stage’ geen visueel spektakel maar muzikaal gezien wel steengoed.

Skunk Anansie. Groot geworden in de nineties, net als een aantal andere bands op Bospop. Als het bombastische ‘Charlie Big Potatoe’ als eerste nummer de festivalweide in geschopt wordt maakt de band een statement: Wij zijn Skunk Anansie. En accepteer het maar. BAM! Het startschot voor een hele energieke set zonder na al die jaren aan kwaliteit in te boeten. De charismatische zangeres Skin is misschien klein van stuk maar mensen, wat een strot! Ook na ruim 25 jaar lijkt er weinig slijtage opgetreden te zijn en dat in de bandbreedte van venijnige uithalen tot tedere zang. Hits zijn er genoeg. ‘Brazen-Weep’ is “Dedicated to all of you!”, aldus Skin. Die gaat er graag in. Ook ‘This Means War’ en ‘Intellectualise My Blackness’ doen het goed. Ondertussen nog even crowdsurfen en zingen met en tussen het publiek. Skin doet het gewoon. Conclusie? Een van de hoogtepunten van zaterdag en zowel visueel als muzikaal een ijzersterk optreden.

Wat moet je überhaupt nog schrijven over John Fogerty. Nou, goed, voor degene die de naam niks zegt een korte introductie. In de zestiger jaren richt Fogerty Creedence Clearwater Revival, ook wel CCR genoemd, op. De band maakt een trits hits en dat levert een achttal gouden platen op. Na vier jaar valt CCR uit elkaar en begint de solocarrière van John Fogerty.

De beste man is de laatste jaren regelmatig op Bospop te zien geweest. Elke keer weer een belevenis. Het licht gaat uit en er wordt een korte film getoond met als titel ‘My 50 year trip’ en ook de naam van zijn toernee. Een trip down memory lane. 

De 74-jarige rocker heeft er ook vanavond veel zin in en naast de vele CCR hits worden er ook diverse covers gespeeld. Fogerty wijdt zelfs een medley aan een aantal artiesten die net als hij op het legendarische Woodstock-festival speelden in 1969 waaronder ‘Heard It Through the Grapevine’ (Gladys Knight & The Pips), ‘With a Little Help From My Friends’ (The Beatles, in de versie van Joe Cocker en ‘Dance To The Music’ (Sly & the Family Stone). 

Later in de set vallen een paar druppels regen en in tegenstelling tot een paar jaar geleden bleef het daarbij. ‘Have You Ever Seen the Rain’ krijgt daarom geen extra dimensie. Is ook niet nodig, luisteren gaat ook zonder regen. En na CCR’s ‘Bad Moon Rising’ en ‘Proud Mary’ in het laatste gedeelte van de set kan de muziekliefhebber tevreden terugblikken op een mooie dag met veel afwisseling in muziek. Op naar de zondag!