Hoewel Mt. Atlas met overtuiging het massaal aanwezige publiek in de ECI in Roermond een brute dosis Grunge, Hardcore en Stonerrock voorschotelt, is de prijsuitreiking door de jury tot op het laatste moment spannend. Want ook de eveneens uit Heerlen afkomstige band OLIVER ging vol overgave voor de winst. En – het zou een verrassing zijn geweest – ook het jonge, zeer getalenteerde OOST. uit Maastricht had deze avond aan ambities geen gebrek.

Enig bravoure is de band niet vreemd, dus achteraf zullen de vijf heren van Mt. Atlas aangeven dat alles volgens plan verliep. Eerlijk is eerlijk, onverstoord werd een rockshow gegeven die bol stond van de energie. Mt. Atlas is een vrij recente samensmelting van bands uit de Heerlense rockscene met als prominente blikvanger Sven Vek, die samen met drummer Wesley Ferfers, Pinkpop al eens opende met garageband The Ten Bells. Die samensmelting heeft geleid tot een aantrekkelijke mix van verschillende rockstijlen. In combinatie met de op de stem van Vek afgemeten zanglijnen resulteert dat in eigenzinnige nummers. Grootste troef is echter de energie die vanaf het podium de zaal in wordt geblazen. Tijdens het laatste nummer weet de band samen met enkele fanatieke fans daar nog een schepje bovenop te doen. Een extra derde scheurende gitaar wordt ingeplugd. We zien een achterwaartse salto vanaf het podium, we horen overstuurde zang en aanschouwen een bassist die de moshpit induikt. Zodra Mt. Atlas is uitgeraasd scanderen de uit Heerlen meegereisde fans: “we want more!” De rest van het publiek is overdonderd en moet even bijkomen.
 

Hoe anders is dat aan het begin van de avond als rapper Yila als eerste act het podium bestijgt. De raps van Yila, vol levenslessen rechtstreeks uit de Maastrichtse bloemkoolwijk De Heeg, zijn sterk en persoonlijk. In 2015 deed hij mee samen met kompaan BMB, deze editie rapt hij solo. Door voor de beats een 4-persoons DJ-crew, met onder meer Blanke Roy, mee te nemen, brengt hij zijn solo-optreden toch in familiesferen. Doelbewust haalt Yila de vaart uit de show door zijn crew bij zijn liefdevolle boodschap richting het publiek te betrekken. Ook neemt hij plaats in een speciaal meegebrachte okergele leunstoel om tussen zijn raps door op adem komen. “Of we ook van Jazz houden?” vraagt Yila. Het getuigt van lef en maakt het optreden aangenaam toegankelijk. Zoals Jan ‘Mr. Pinkpop’ Smeets later op de avond reflecteert: “Die rapper, die heeft wel wat.” 

Wie het optreden van Geoff Wyld ruim een jaar geleden in woonplaats Vaals zag en nu tijdens de finale in Roermond als tweede act aan het werk ziet, moet concluderen dat de band is gegroeid. Dit uit zich vooral in betere liedjes en beter spel. Want ondanks dat de beoogde visuals dienst weigeren, neemt dit jonge trio het publiek mee in een psychedelische trip vol verwijzingen naar inspiratiebronnen Tame Impala, Matt Corby en The Black Keys. Op kersverse single ‘Feeling it’ reageert het publiek opvallend enthousiast. En in het slotnummer ‘Made Man’ heeft de stem van frontman Leroy Huis zelfs iets weg van Caleb Followill van Kings of Leon. De band ontvangt uiteindelijk de aanmoedigingsprijs uit handen van de jury. Terecht, want de show was goed, maar tegelijkertijd kan de band zeker met deze aanmoediging onder de arm nog flinke stappen zetten.

Vierde act van de avond is OLIVER uit Heerlen. Het ambitieuze viertal maakt alternatieve pop met een donker randje. Denk aan zowel de melancholie als het grote gebaar in de muziek van Elbow of Coldplay. Blikvanger Kars Grit, zanger en toetsenist van de band, is overigens vooral zichzelf. Dat geldt ook voor de drie overige bandleden die zichtbaar genieten van hun spel. We horen vakkundig gearrangeerde nummers gespeeld door kwalitatief goede muzikanten. Een indrukwekkende hoeveelheid aan muzikaliteit en details is door de band verwerkt in de nummers. Maar echt spannend of indringend wordt het nooit, daarvoor is de show van OLIVER net iets te tam en is de muziek – terwijl het lastig is om het exact te duiden wat – net iets te excentriek om massaal omarmt worden.

Laatste act OOST. is een bijzonder project rond conservatoriumstudent Jop Ostendorf. Hij nam in twee dagen zes nummers zelfstandig in een studio op. Hij stuurde het resultaat naar het demopanel en werd geselecteerd voor Nu of Nooit. In allerijl creëerde hij een band om daadwerkelijk mee te doen. In Roermond speelt de band strak. Extra knap als je bedenkt dat de finale pas het derde optreden van de band is. De samenzang is loepzuiver. De presentatie is fris en energiek. Een show om trots op te zijn. De avond ook nog winnend afsluiten is een stap te ver. Daarvoor ontbreekt net die catchy hook of dat sterke refrein dat in je hoofd gaat zitten. Maar zoals Jan Smeets na afloop op het podium, terwijl hij zich versprak, suggereerde. OOIT. komt deze band er wel.