Nu of Nooit voorronde 1: Het spits afbijten is een dappere taak Nu of Nooit voorronde 1: Het spits afbijten is een dappere taak

In een redelijk goed gevulde zaal wordt het publiek – zorgvuldig voorzien van een 18+ bandje – door presentator Sander Ruijters klaar gestoomd voor een avondvullend muziekprogramma.

Indie rockband Geoff Wyld mag het spits afbijten. Het drietal, in 2016 opgericht in Vaals, begint haar thuiswedstrijd in het donker. Zodra zanger en bassist Leroy Huis, na een instrumentaal intro, zijn zanglijn inzet gaan de spotlights aan. Geoff Wyld speelt dromerige gitaarliedjes met fraaie koortjes en hier en daar een tikkeltje psychedelica. De band is het sterkst als het speelt met dynamiek. Zo worden fijne liedjes ‘Perfect High’ afgewisseld met stevig uitwaaierende rock. Zeker als de intensiteit toeneemt heeft Geoff Wyld iets weg van de Britse band Foals. Het middenstuk van de korte set waarbij de band een funky jam inzet en drummer Jacko Franzen opgewonden zingt “Show me what you got” valt helaas uit de toon. De stijlbreuk met voorgaande nummers is te groot waardoor een deel van het publiek haar concentratie kwijtraakt. Zonde, te meer Geoff Wyld weldegelijke sterk begint en eindigt. Een kwestie van nummers blijven schrijven en doorselecteren en dan komt het goed met Geoff Wyld.

Tweede band KORVO uit Stein is een stuk minder introvert. Zelfverzekerd en energiek zet het viertal een sterke rock set neer, waarin toegankelijke melodieën met interessante ritmes en breaks worden gecombineerd. Progressieve poprock noemen ze het zelf. De gespannen gezichten bij aanvang verraden de ambities van de band. Die focus betaalt zich echter uit, want de goed op elkaar ingespeelde bandleden krijgen interactie met het publiek en genieten uiteindelijk ook duidelijk van het moment zelf. Zangeres Celine van Veldhoven en bassist Jarno Senden trekken de meeste aandacht op het podium. Ze lijken al te oefenen voor het grote Pinkpop-podium want de band staat ver van elkaar af en sommige gebaren zijn wat theatraal voor de setting van vanavond. Denken we dat en ook de zwarte kraai met kaarsjes weg, dan resteert een onderhoudend optreden van een band met behoorlijk wat potentie.

Eerder op de avond wordt een jonge kerel met een leren jackje door een personeelslid vermaand zijn creepy ijshockeymasker af te doen. Het masker vormt een teaser voor de derde band van de avond: Black Label. Het Maastrichtse Black Label is een metal band met zo blijkt even later tevens toneelaspiraties. Om te beginnen is het knap hoe de band ondanks een technisch euvel toch snoeihard en strak van start gaat. De T-shirts van de bandleden bieden enige inzicht in de muzikale inspiratie. We zien een shirt van hardrocker Slash en math core band Dillinger Escape Plan en horen vervolgens eigenlijk alles daartussen in. Zangeres Janine Willms heeft een indrukwekkende strot waarmee ze met gemak uitkomt boven het gitaargeweld en een drummer die en passant zijn hi-hat mishandelt met zowel neerwaartse als opwaartse meppen. Halverwege het optreden wijzigt Black Label haar muzikale koers en volgen twee nummers die sterk leunen op blues rock. De band toont ook hier bedreven in te zijn, maar het is de vraag of het verstandig is tijdens een korte set als deze zodanig de muzikale breedte op te zoeken. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de overbodige act met twee figuranten die getooid met ijshockeymaskers en zwaard om onduidelijke redenen op het podium verschijnen. Beide zaken leiden af van het sterke merk dat Black Label zou kunnen zijn.

Band vier van de avond deed met een debuutalbum onder de arm in 2015 al eens mee aan Nu of Nooit. Met frisse energie en recent repertoire betreedt The Last Baron uit Geleen vanavond opnieuw het podium. The Last Baron klinkt als Foo Fighter en Editors, waarbij zanger en blikvanger Robbin Grouwels vooral door stem en gebaar associeert met Editors frontman Tom Smith. The Last Baron is een welkome gast, zoals het zelf zingt. Want net als eerder deze avond beschikt ook The Last Baron over de kwaliteit om nummers te schrijven die snel meegezongen kunnen worden. De onbekende nummers voelen vertrouwd aan. Hoewel het publiek wordt opgeroepen de heupen los te gooien, wil het optreden toch niet helemaal los komen. Zijn het de zenuwen vanwege een gemiste noot? Of het zeer abrupte einde als na een kort ‘Thank you’ de bandleden bijna van het podium rennen? Het is gissen.

Laatste band Stompin’ Grounds komt ook uit Geleen. Het trio maakt stevige blues vermengd met gypsy-swing, een heerlijke combinatie zo blijkt. Terwijl Jesse Deledda op aanstekelijke wijze nostalgische tunes bast en zingt, plaveit drummer Daan van de Ven ondertussen subtiel en dansbaar zijn ritmes. Gitarist Rick Stegeman kan vervolgens naar hartenlust zijn virtuositeit ten toon spreiden. Horen we daar de eerste improvisaties van de avond? Voor de hokjesmensen onder ons klinkt Stompin’ Grounds als Pokey LaFarge meets Triggerfinger. Vlinderstrik, klassiek schoeisel, bijpassende bretels aangevuld met een jaren vijftig TV klopt ook het plaatje. Wellicht kan nog iets meer de nadruk gelegd worden op de liedjes om zo beter de aandacht van het publiek vast te houden. Het optreden maakt in ieder geval nieuwsgierig naar het debuut dat door middel van crowdfunding deze herfst op vinyl verschijnt.

Als ook de laatste band haar visitekaartje heeft afgegeven is het wachten op de uitslag. Die uitslag laat nog enige tijd op zich wachten want de jury zal pas na alle zes voorrondes haar oordeel bekendmaken. Vanavond vallen wel nog ‘Hunchback Blues’ (beste nummer) van Stompin’ Grounds en bassist Jarno Senden (beste muzikant) van KORVO in de prijzen.

Het publiek zag tijdens een goed georganiseerde avond vijf bands met ieder een aantrekkelijke optreden. Vijf bands die daarbij wel eens onnodig grepen naar randzaken of kapriolen. Maar bovenal vijf bands die in korte tijd met slechts een handvol nummers zich in positieve zin wisten te onderscheiden. Ga daar maar eens aan staan.