Menigeen kent de hit ‘Kayleigh’ en die is toch al een flink aantal decennia oud. Dat was in de tijd dat Fish voorman was van het Britse ensemble. Steve Hogarth vulde later diens plaats in en sindsdien zijn er meer platen gemaakt in deze bezetting dan de oude. Platen die vooral goed worden ontvangen door de grote schare fans en media in de prog hoek. Dat er meer is dan alleen prog rock is duidelijk. En dat er geen Fish era nummers gespeeld worden vanavond is denk ik meer een kwestie van speeltijd dan van een gebrek aan klassiekers.
Nadat Fish afscheid nam van Marillion, of omgedraaid, zijn er vooral nummers geschreven die een minder prog rock karakter hebben. De veelal poëtisch getinte teksten van Hogarth spreken tot de verbeelding, de ingetogen muzikale omlijsting inclusief de opbouw tot vaak een bombastische climax geven de karakteristieke vorm van Marillion weer. Marillion is daarom vooral in staat om een verhaal tot leven te wekken. Daar heb je geen immense theatrale shows voor nodig. Een podium, wat mooie visuals en de muziek. Tel daarbij een muisstil publiek bij op en je hebt een avondprogramma wat je volledig kan absorberen in alle intensiteit. Kippenvelmomenten genoeg.
Het meest recente album Fuck Everyone And Run (F.E.A.R). wordt vanavond integraal gespeeld. Hogarth is vanavond zeer goed bij stem en vrolijk. Drummer Ian Mosley is een beetje weggestopt achter in de linkerhoek met niet al te veel licht, gitarist Steve Rothery comfortabel in zijn eigen hoekje, ook aan de linkerkant. Bassist Pete Trewavas stevig swingend aan de rechterkant met achter hem Mark Kelly, de meester van de piano en synthesizers. Een geoliede machine zonder over te komen als een herhaling van zetten.