De Limburgse band 'Dood' bijt de spits af met naar eigen zegge 'Psycho Black Metal'. Zodra een onheilspellende sample start, trilt de Oefenbunker op haar grondvesten en betreden de langharige mannen het podium. De zanger draagt een luguber masker en heeft bebloed verband om zijn bovenarm en hand. Het zijn voornamelijk de grunts van de zanger en de drum die je kunt onderscheiden. Doordat de gitaren een paar octaven naar beneden zijn gestemd, is het haast onmogelijk om een melodie te onderscheiden en voel je als toeschouwer enkel een muur van galmende en ronkende ruis over je heen komen. Ook de verlichting is aan de sfeer van de band aangepast. Door het gebruik van voornamelijk witte en koude kleurtonen, kun je voornamelijk een silhouet van de bandleden zien. Mijn ding is het zeker niet, maar een enkeling van het publiek waagt zich aan een headbang-moment en er is uiteraard applaus.
Na 3 jaar keert Ryanne van Dorst terug naar de Oefenbunker in Landgraaf. Toen verscheen ze nog als de act 'Elle Bandita' en bracht ze een ware cultuurshock teweeg bij het brave Limburgse publiek. Nu doet ze Landgraaf aan met haar nieuwe band Dool die onlangs het debuut album 'Here Now There Then' heeft uitgebracht.
Hierna is het tijd voor de hoofdact Dool, met Ryanne van Dorst. In de afgelopen paar jaar is Ryanne een soort van BN-er geworden dankzij haar deelname aan Expeditie Robinson, de gastrol van 'Champagne' in Rundfunk en haar eigen programma 'Geslacht' op BNN. Hierdoor is er duidelijk meer publiek op de band Dool afgekomen dan 3 jaar geleden. Toch is er qua act ook het een en ander veranderd. Voorheen was het 'Elle Bandita' die als een soort van anti-Diva de boel shockeerde en uiteindelijk toch voor zich wist te winnen door haar gevoelige en oprechte muzikale kant te tonen. Nu draait het veel meer om de muziek van de band zelf.
Dool opent met het nummer 'Vantablack' dat ook het eerste nummer van het album 'Here Now There Then' is en maar liefst tien minuten duurt. Ook live wordt hier geen enkele concessie aan gedaan en krijgt het publiek na een strakke en bombastische opbouw een climax met gitaarsolo's en alle toeters en bellen erop en eraan. Ook is het fijn dat Ryanne zelf een aardig potje gitaar speelt en hier helemaal mee uit haar dak gaat tijdens het instrumentale gedeelte.
Hiermee is de toon gezet: de band heeft er zin in, speelt snoeihard strak en alles staat als een huis. Als Jan Smeets 'moeite' heeft met het boeken van voldoende rock acts voor zijn festival, hoeft hij naar mijn mening niet verder te zoeken. Gedurende het optreden passeren alle nummers van het debuut-album de revue en zo is het op een gegeven moment de beurt aan 'Oweynagat' dat een van mijn persoonlijke favorieten is.
'Oweynagat' betekent zoiets als 'de grot van de katten' en wordt in de Middeleeuwen beschreven als 'de Ierse poort naar de Hel'. Het nummer heeft een haast episch outro dat bestaat uit een opbouwend samenspel tot climax tussen gitaren en viool. Ook live weet Dool dit indrukwekkend neer te zetten ondanks het ontbreken van de viool, die feilloos wordt opgevangen door Ryanne als derde gitaar. De afsluiter van de avond is 'The Alpha', het enige nummer dat ook al op 'Elle Bandita' te horen is, maar voor 'Dool' een iets ander en volwassener jasje heeft gekregen.
Het is mooi om te zien dat Ryanne ondanks haar bekendheid als band 'Dool' op het podium staat en niet meer als de anti-diva 'Elle Bandita' met begeleidingsband. Ook na afloop staat Ryanne gewoon zelf bij de merchandise-stand om met fans op de foto te gaan, handtekeningen uit te delen en een praatje te maken. Heerlijk nuchter en oprecht.