EP recensie Nem-Q: Fault Lines (Terranes) EP recensie Nem-Q: Fault Lines (Terranes)

Deze breuklijn komt ook terug in het artwork van beide EP’s en het album. Op de eerste EP ‘Subduction Zone’ staat namelijk de afbeelding van een hart met een breuklijn erdoorheen. De tweede EP ‘Terranes’ heeft diezelfde breuklijn, maar die loopt ditmaal door de afbeelding van een stel hersenen heen. Door beide covers te combineren krijg je vervolgens het artwork van het album ‘Fault Lines’ dat bestaat uit een breuklijn tussen enerzijds je hart en anderzijds je hersenen, waarmee het verwijst naar de strijd tussen emotie en rationaliteit. Het moge duidelijk zijn dat deze ‘gimmick’ goed doordacht is, temeer omdat dit het thema is dat als een rode draad door het hele album heen loopt.

Nu was ik al redelijk enthousiast over de kwaliteit van de eerste EP ‘Subduction Zone’ en dan is het altijd nog maar de vraag of Nem-Q met deze tweede EP ‘Terranes’ de verwachtigen die gewekt zijn, ook daadwerkelijk waar kan maken. De geluidskwaliteit van ‘Terranes’ is wederom een stap vooruit ten opzichte van zijn voorganger. Deze is eigenlijk dermate goed en vergelijkbaar met die van commerciële albums dat je niet zou verwachten dat deze EP in eigen beheer is opgenomen. Het album is door Nem-Q samen met Dennis Geraads opgenomen, die ook de mix en mastering voor zijn rekening heeft genomen. De mix is zo goed gelukt dat de definitie van alle afzonderlijke instrumenten als ook de warme stem van Paul Sieben zelfs stand houdt in de hardste gedeeltes van de nummers. Dit komt de mogelijkheid tot het doorgronden van alle nuances en complexe arrangementen van het album als luisteraar zeker ten goede.

Ook muzikaal gezien kun je als liefhebber van progressieve muziek je hart ophalen. Nu staat er op ‘Terranes’ geen meezinger zoals mijn favoriet ‘Vanity’ op de eerste EP, maar het vijftal nieuwe nummers zal je alles behalve teleurstellen. Nem-Q lijkt haast moeiteloos compleet tegenstrijdige maatsoorten met elkaar te verweven en dromerige gedeeltes naadloos te combineren met bombastische beukende riffs. Kortom, alles wat je van goede progressieve muziek mag verwachten. Daarbij hebben de toetsenist Dennis Renders en het gebruik van samples een wat prominentere rol gekregen, wat de muzikale compositie zeker ten goede komt.

2017 Fault Lines bestaande uit Subduction Zone EP & Terranes EP
2012 301.81
2007 Opportunities of Tomorrow

Naast de muziek is het zeker ook de moeite waard om stil te staan bij de thematiek en teksten van de nummers. Dat deze voor het concept album ‘Fault Lines’ niet al te licht en luchtig zijn, was al duidelijk bij de eerste EP ‘Subduction Zone’ dat verhaalde over thema’s als tweestrijd en het toegeven aan  ijdelheid. De thema’s van ‘Terranes’ zijn mogelijk nog persoonlijker en meer duister. Nu pretendeer ik niet precies te weten waar elk nummer van Nem-Q over gaat. Ik kan hier enkel mijn interpretatie van de teksten en muziek weergeven voor zover ik deze tot nu toe heb kunnen doorgronden.

Het openingsnummer ‘Perpetual Motion’ verwijst naar de misvatting en het gevoel dat alles zomaar oneindig zal blijven voortbestaan en gaat over de vergankelijkheid van het leven. Het nummer begint met een zich telkens herhalend tegendraads staccato ritme om dit gevoel van oneindigheid te benadrukken. Zodra je echter tot het besef komt van deze misvatting nemen stevigere gitaar riffs het over en krijgt de drum een eenvoudiger herhalend 4/4 ritme. Het nummer eindigt met een climax en boodschap dat je vooral in het heden moet leven en genieten.

‘Bipolar’ is een stevig nummer dat gaat over de bergen en dalen die je in je leven en qua stemming meemaakt. Deze tegenstelling komt ook terug in de muziek dat afwisselend bestaat uit een energiek gedeelte met een 4/4 maat en een down, bombastisch gedeelte met een 6/8 maat. De twist en climax komen in het laatste gedeelte. De hoofdpersoon komt dan tot de conclusie dat deze bergen en dalen alleen nog maar hoger en dieper worden en bovendien ook nog eens niet synchroon lopen met het ritme van zijn omgeving. Het nummer eindigt letterlijk met een roep om hulp omdat hij nog maar één drastische uitweg kan bedenken. De outro op het keyboard dat langzaam vertraagt en uiteindelijk helemaal tot stilstand komt, is wellicht tekenend voor zijn lot.

Meer info over Nem-Q vind je op hun site.

Het nummer ‘Confusion’ begint met een dromerig intro bestaande uit voornamelijk keyboard en een sample. Zodra de drum erbij komt, krijgt het nummer een aangename groove dat wordt aangevuld door een melodieuze baspartij. Het ritme van de tekst van het eerste couplet is een van mijn favoriete gedeeltes van deze EP en verhaalt treffend over iets dat eigenlijk moeilijk in woorden te vatten is, namelijk ‘verliefdheid’. Het tweede couplet doet er qua tempo en gitaar rifs nog een schepje bovenop als de verliefheid overgaat in liefde en uiteindelijk volgt de climax die een eerbetoon is aan dit gevoel van euforie. Daarna volgt de complete verwarring als de hoofdpersoon zich realiseert dat het gevoel van verliefdheid in een mens enkel het gevolg is van een biologisch en chemisch proces en valt het nummer haast stil. Vervolgens bouwt het nummer weer geleidelijk op als de tweestrijd tussen gevoel en verstand plaatsvindt. Of het uiteindelijk de ratio is of juist het gevoel dat overwint, verklap ik niet. Het resulteert in ieder geval in een heerlijk bombastische climax en outro van haast twee minuten lang.

Het nummer ‘Misguided’ gaat niet zozeer over een innerlijke tweestrijd maar is een sneer richting de media die het verwijt krijgt dat ze de mensen doelbewust onwetend laat over hetgeen er zich allemaal achter de schermen afspeelt. Het opent met 8/8 hakkende riffs, die telkens worden afgewisseld door meer gedempt staccato 5/8 gedeeltes tijdens de coupletten met zang. Ook nu worden we weer getrakteerd op een climax met gitaarsolo van haast twee minuten die halverwege overgaat in een dromerig gedeelte als we weer belanden in onze emotieloze droom.

Het laatste nummer ‘Fault Lines’ verklaart de relatie tussen het breuklijn thema en de tweestrijd tussen verstand en emotie waar de meeste nummers op het album over gaan. Het nummer bestaat telkens uit een gedeelte met een golvende groove waarin de breuklijn letterlijk wordt beschreven. Deze golving wordt versterkt door het sample dat hierbij telkens van het linker naar het rechter kanaal golft. Het tweede thema is het refrein dat de gevolgen van breuklijnen beschrijft zoals bijvoorbeeld het verschuiven van tectonische platen. Het nummer eindigt met een laatste refrein waarin deze gevolgen ineens duidelijk over emoties en keuzes blijken te gaan. Pas dan realiseer je je dat het hele nummer over diezelfde tweestrijd tussen emotie en rationaliteit gaat.

Het moge duidelijk zijn dat Nem-Q met het album ‘Fault Lines’ bewijst dat ze serieus genomen mogen worden als progressieve rock/metal band. Tevens geven ze in mijn ogen een duidelijk signaal af dat ze klaar zijn voor het grotere werk.