Hoewel zijn vader muziekleraar was en het huis vol stond met instrumenten, begon Franck van der Heijden pas vrij laat met het spelen van gitaar. Het ging hem allemaal makkelijk af en hij had binnen twee maanden al zijn eerste bandje. Toen bleek ook dat het uitpluizen van muziekstukken iets is wat hem goed ligt.

"In no time speelde ik die partijen makkelijker dan de jongens in mijn eerste bandje die al jaren bezig waren. Ik was dus de hele tijd alles aan het voordoen aan anderen. Dat is natuurlijk de basis van arrangeren en componeren. Ik heb me ook altijd geïnteresseerd voor techniek, voor de opnamekant. Ik was al heel vroeg bezig met het maken van opnames, we hadden daarvoor ook alles in huis, zoals bandrecorders, dus dat scheelt. En later ben ik de studio in gegaan. Ik heb me dat allemaal zelf aangeleerd, microfoons, mengtafels, alles wat met opnemen te maken heeft. Ik heb daar nooit les of iets in gehad. Van het een kwam steeds het ander. Als je al die facetten beheerst dan probeer je dat natuurlijk zo goed mogelijk uit te voeren. Het is een voordeel, ook in het krijgen van werk. Doordat ik zo breed en multifunctioneel ben, ben ik ook altijd echt aan het werk gebleven. Het nadeel daarvan is dat ik soms veel te veel werk heb. Daarnaast ben ik altijd degene die altijd alles moet oplossen voor anderen, want op het moment dat  je dat doet, dan wordt het een gewoonte. Anderen gaan dan niet meer zelf nadenken, want het wordt wel geregeld", vertelt Franck met een glimlach.

Met het eerste bandje waar hij in zat maakte hij vooral jazz en jazzrock. Vrienden Frits, Rogier en Maarten zaten ook in die band. Franck was het fanatiekst en als het maar technisch uitdagend was, was het interessant voor hem.

"We maakten heel ingewikkelde jazzrocknummers, waarbij het publiek natuurlijk vaak met vraagtekens in de ogen stond. Wat zijn die jongens in godsnaam aan het doen? Langzamerhand wilden we wat meer aan het spelen komen, dus hadden we besloten om een commercieel project te proberen. Dat mondde uit in Class. We kenden Hank van Bosstraten, daar hadden we wel al eens mee samengespeeld. Die hebben we erbij gevraagd. In het begin was er ook nog een zangeres bij, Adriana. Ik was inmiddels op het Conservatorium bezig en ben daar een drummer tegengekomen, Bob Schimscheimer. Dat is een enorme groover dus die heb ik er ook bij gehaald. Vanaf dat moment, in 1987, noemden we ons Class. Ik ben zelf liedjes gaan schrijven maar we deden ook heel veel covers, om zoveel mogelijk optredens te krijgen. Dat werd groter en groter en we kregen redelijk wat bekendheid. Meestal stonden we bekend vanwege het feit dat onze muziek technisch hoogstaand was. Dat blijft voor het publiek toch wat moeilijker. We waren niet zozeer van de Bryan Adams rock ’n roll, waardoor we soms we ook helemaal op de verkeerde plaats speelden. Dan stonden we allemaal funknummers te spelen die het publiek niet helemaal snapte. Dat waren de jonge onbezonnen jaren. Later verschoof er van alles in de bezetting. Adriana ging eruit en we besloten er achtergrondzangeressen bij te halen. Dat werd niks want die waren voor de hobby aan het zingen. Inmiddels was ik een andere zanger tegengekomen die ook percussie kon spelen, Geralt van Gemert. Zo bleven we met z’n zessen over en hadden we twee ego’s op het podium, Gerald en Hank. Hank stopte er op een gegeven moment mee en daarna begon de boel langzaam allemaal uit elkaar te vallen. Dat was na ’89 nadat we met NCRV’s Popslag hadden meegedaan. Rogier zat inmiddels ook in een ander bandje; dat ging op een gegeven moment ook niet meer. Een half jaar later ben ik er ook maar mee gekapt. Dat was in 1991. Het was allemaal heel leuk maar het was ook allemaal wel provisorisch. Het ging niet vooruit. Ik denk dat we toen ook te jong en te eigenwijs in heel veel dingen waren. Het was een beetje prestige geworden en dat was niet meer goed. Zoals in elk leven, je ontwikkelt je en gaat andere dingen bekijken. Ik ben via weer een ander bandje uiteindelijk bij Rock The House terecht gekomen. Dat heb ik heel lang gedaan. Dat was veel meer van het echte rock ’n roll werk, totdat ik in 1995 een opdracht kreeg. Toen ging ik heel veel schrijven en arrangementen doen voor Metropole orkest, Night of the Proms, en allerlei andere symfonieorkesten. Ik heb me toen over de kop gewerkt en daarna besloten uit het bandcircuit te stappen want dat was echt een aanslag op mijn lijf. Ik heb wel altijd contact gehouden met bandleden van Class, zoals Rogier en Bob. Frits heb ik lang niet meer gezien. Dus ik kijk er wel naar uit om iedereen weer te zien en om gezamenlijk te kunnen feesten."

Dat feest vindt plaats op vrijdag 16 september 2016 in de Bosuil in Weert. Die locatie is voor de hand liggend, want Weert was altijd de vaste standplaats voor bandleden van Class.

"We repeteerden altijd bij mij thuis, bij mijn ouders. Ik had daar een ruimte geconfisqueerd, daar stonden alle instrumenten. Weert was onze vaste stek. Daar hebben we veel opgetreden, het vaste publiek woont daar dan ook. Dus Weert is dan echt de aangewezen plek voor een reünie. We kunnen dan moeilijk in Rotterdam gaan staan."

De aanleiding voor een reünie-concert is iets minder voor de hand liggend. Een echt jubileum valt er nu niet te vieren, zo 29 jaar na oprichting. Het initiatief voor een nieuwe reünie is dan ook per toeval ontstaan.

"We hebben in 1998 ook al een reünie gehad. Dat was heel leuk en gezellig, maar we hebben er verder nooit meer bij stilgestaan. Iedereen heeft het druk met z’n eigen leven en baan. Iemand, die helemaal niks met de band te maken heeft, had een heel oud artikel en oude foto’s gepost. Natuurlijk is het leuk om dat weer terug te zien. Opeens suggereerde iemand anders 'En? Een reünie?'.  Toen reageerde ik met: 'ach ja dat is misschien wel leuk om weer te organiseren'. Degene die vroeger nog geholpen heeft bij Class als roadie is erop ingesprongen, die is dat gaan organiseren. Die zei: 'wanneer kunnen jullie?'. Toen was er geen weg meer terug. Ik denk dat het juist voor het vaste publiek en de vrienden en kennissen die altijd aanwezig waren een ontzettend leuke avond gaat worden."

Over wat we van deze avond kunnen verwachten, is Frank heel duidelijk: "Heel veel oude jaren tachtig nummers. We gaan natuurlijk het repertoire spelen dat we vroeger speelden. Denk aan Wham!, James Brown, Huey Lewis and the News, Toto en een aantal eigen nummers. Dus het is eigenlijk een soort van flashback. We gaan niets nieuws doen. Daar hebben we ook helemaal geen tijd voor. Dit is al lastig genoeg, om het allemaal bij elkaar te krijgen. We spelen met zeven man, dat is de bezetting die we hadden toen Geralt erbij kwam. Dat wil zeggen Bob Schimscheimer op drums, Rogier van Wegberg op bas, Maarten Moris op percussie, Frits Kessels op toetsen, ik ga gitaren, en dan tekenen Hank van Bosstraten en Geralt van Gemert voor de zang. Dus iedereen die in de buurt is en zin heeft in een feestje moet de zestiende komen. Het wordt heel gezellig."

Voor meer informatie en het kopen van kaarten van dit unieke reünie-concert ga je naar de website van de Bosuil