Deze vijf mannen hebben bij elkaar een kleine drie decennia ervaring opgedaan in diverse bands en projecten in binnen en buitenland en in diverse muziekgenres. De richting die Rhei heeft gekozen is redelijk in dezelfde hoek te vinden als het werk van Alice in Chains, Velvet Revolver, Fatal Flowers, Jeff Buckley en Masters of Reality, compleet met progrock spekrandjes en sterke, melodieuze, seventies hardrock riffs. En toch duw je deze band niet in een vast omrand hokje.
Met acht nummers kun je er gerust even voor gaan zitten. ‘Nobody Knows’ trapt je deur in. Kunstige melodielijnen, de harmonische samenzang en spannende, rockende riffs pakken je bij de strot. In de tijd dat je nog een single zou uitbrengen om de wereld te laten weten wat je in huis hebt als band, zou deze track de voorkeur hebben.
Dat progrock tijdloos is bewijst de invloed die dit genre heeft gehad op ‘Song’, nummer twee van het album. Denk dan niet aan virtuoos gemusiceer maar aan de intensiteit die de karakteristieke synthesizer sound in het spacey intro wat uitmondt in een uptempo song. De harmonische samenzang zorgt hier voor de juiste lading, onheilspellend en spannend.
Rust en melancholie vind je in ‘A Tree’. Intens en melodieus. Een echt luisterliedje waar je best een aantal keren naar moet luisteren om ‘m helemaal door je door te laten dringen. ‘Seconds’ trekt je qua sound richting Alice in Chains, doorspekt met verrassende melodieën. Vertrouwd maar toch spannend.
‘Eyes Sewn Shut With Wire’ is een rauwe, ietwat onwennige track. Wijdse riffs en een lange opbouw geven het geheel een stoner-randje. De synthesizer en Hammond geven het een toegankelijker karakter. Live zal deze compositie het goed doen. Hoewel de opname zelf al vrij heftig is, blijft er voldoende ruimte om het nog intenser te brengen. Zet deze ook maar op repeat en je zal merken dat er opeens de click is: dit is lekker.