Vrijdagochtend om half vijf is de organisatie begonnen om het terrein zo goed mogelijk te prepareren voor de bezoekers na alle nattigheid van de week ervoor. En dat is gezien de omstandigheden uitstekend gelukt. Genoeg over het weer, de rest van het weekend bleef het nagenoeg droog. En het kon de muziekliefhebbers ook eigenlijk niks schelen.

De sfeer was geweldig en het programma dik in orde met The Amity Affliction als afsluiter op vrijdag en Pennywise op zaterdag.

Door naar Deez Nuts uit Australie. Er stond al een lange rij bij de meet and greet tent en er zijn veel t-shirts van de band te zien. Publieksfavoriet van de dag, als je afgaat op deze twee factoren. En dat maken ze ook waar. Hardcore punk, en dan erg strak en goed uitgevoerd. Circle pits alom, zorgvuldig georkestreerd door leadzanger JJ Peters.

Heel erg goed dit. Volg je hart en werk hard, dat is de boodschap.

In een bomvolle punkrock bar staat JB Conspiracy op de planken. Punk met blazers, dan denk je al gauw aan NOFX. Deze band maakt er een echt feestje van. Het dak gaat er bijna letterlijk vanaf. Dat kan ook komen door de crowdsurfer die per ongeluk een lamp raakt met zijn voet. Dat maakt allemaal niks uit. Zeven man op het podium springen, dansen en zingen met zichtbaar enorm veel plezier in het rond.

Misschien wel het meest verrassende optreden van het weekend. Als je ze ergens kan zien moet je dat zeker doen. Een feest voor ogen en oren.

Ook trash metal komt aan bod. Municipal Waste is de oceaan overgestoken om Ysselstein te veroveren. Een grote afbeelding van Donald Trump wiens hersenen eruit spuiten op de achtergrond verraadt het al. Ze zijn geen fans van het establishment. En dat zullen we weten. Hun "Kill the President" van elf jaar geleden wordt moeiteloos aangepast naar de huidige tijd. Trump is het mikpunt in 2016.

Deze band doet zijn ding met veel energie en boosheid. En dat mag, ze leveren gewoon een goed optreden af.

The Amity Affliction uit Brisbane, Australie sluit de eerste dag af. Post-hardcore dan wel metalcore brengen deze mannen. In augustus komt er een nieuw album uit. Een terechte afsluiter. Retestrakke show en een frontman, Joel Birch, die weet hoe hij zijn publiek moet vermaken.

Dat begint met een goede stem. Je fans vragen om mee te doen is stap twee. Vervolgens alles geven wat je hebt, en dan heb je je publiek te pakken. Klinkt eenvoudig, maar dat is het zeker niet.

Vol overtuiging staat de hele band op het podium. Genieten tot de laatste noot.

Dag twee staat voornamelijk in het teken van punk en hardcore. De bezoekers zijn over het algemeen wat ouder dan vrijdag. Dat is ook logisch met een line up waarin veel bands zijn te vinden die in de jaren negentig van de vorige eeuw zijn begonnen.

Sinds 1994 verovert Boysetsfire de podia wereldwijd met hun hardcore. In 2007 stopten ze ermee. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 2010 pakken ze de draad weer op. En daar kunnen we blij mee zijn. Heel veel power komt van het podium af.

Energiek en vol passie brengt de band een mooie show. Genieten van drie kwartier snelheid en lawaai. Niks mis mee.

Snel volgt de punkmuziek van H2o, uit New York. Feest op het podium en ook in de bomvolle tent. Een perfecte opwarmer voor de twee afsluiters van Jera.

Te beginnen met Sick of it All. Ze vieren dit jaar hun dertigjarige bestaan met een wereldwijde tour. Namens de band bedankt frontman Toby Morse de fans voor het feit dat ze nooit een baan hebben hoeven zoeken en dat ze muziek kunnen blijven maken.

Deze vier mannen zijn al vanaf het begin bij elkaar, geen enkel lid heeft de band ooit verlaten en daar zijn ze trots op.

Het eerste kwartier is een beetje mat. Het lijkt SOIA moeite te kosten om de toeschouwers mee te krijgen. Maar dan komen hun klassiekers aan bod. Een knip met de vingers en het gaat los in de grote tent. Dertig jaar ervaring betaalt zich uit in een heel goed optreden met veel nummers die luidkeels worden meegezongen. Veel te snel komt er een einde aan de show.

Dan is het alweer tijd voor Pennywise. Iedereen kent ze, vaak zonder het te weten. "Bro Hymn" is het nummer dat je overal hoort in heel veel verschillende uitvoeringen overal ter wereld.

Maar de band is meer dan dat ene nummer. Al meer dan 25 jaar spelen deze jongens festivals en clubs plat met hun punkliedjes. Maatschappij-kritische teksten en liedjes over vriendschap. Dat vat de band het beste samen.

De band zet in met "Peacefull day", gelijk een klassieker. Gitarist Fletcher ranselt zijn gitaar af alsof het niks is, Zanger Jim Lindberg zit er vanaf de eerste zin goed in. Bassist Randy Bradbury doet zijn ding en drummer Byron McMakin geeft het tempo aan. En dat tempo zit in de overdrive.

De verslaggever van dienst is een liefhebber van het eerste uur. Het komt wel eens voor dat ze er niet zo'n zin in hebben en dan wordt het allemaal een beetje rommelig. Zo niet vandaag. Ze sluiten Jera on air af, en dat willen ze goed doen.

Een ode aan Kim en Kanye, dat doen ze ook. In de vorm van "Perfect people". Mocht iemand daar van schrikken, niet nodig. De zin "screw the perfect people, they all look the same" maakt duidelijk dat ze niet veel op hebben met uiterlijke opschmuck.

Een uur lang punk zoals punk bedoeld is. Snel, strak, kritisch en een knipoog naar de maatschappij.