Het begin mag er wezen met Def Americans in de tent. Deze Brabantse Johnny Cash tribute band blaast iedereen omver! En dat 's ochtends...
Die pure country en het opzwepende geluid maakt iedereen vrolijk. Men is al in groten getale komen opdagen en maar goed ook! Één groot feest, nu al. Ook covers van andere bands zoals The Rolling Stones komen voorbij. Het einde is een lange mix van bekende Johnny Cash nummers. Die intensiteit is goed om de zondag mee te beginnen! 

Door naar het hoofdpodium. Een dame genaamd Trixie Whitley staat samen met haar bassiste en drummer een puike show weg te geven. Gehuld in zeer hoog uitgesneden rok en rode lippen. Tevens is het een hele fijne mix van blues, soul en roots muziek. De show is heel anders dan de voorganger. Het is muzikaal echt heel erg goed maar niet de sprankelende show die je wellicht wilt zien op Main Stage. Ze doet haar best maar ook het publiek weet nog niet wat het moet doen. Het is het wakker worden in combinatie met de warmte zo bovenop het hoofd.

De Counting Crows zijn al jaren een band die je graag op een festival wilt horen. Horen ja. Het is niet een band waar je vuurwerk van verwacht op het podium en daarbij, ook zij worden een dagje ouder. Lekker begin met Mr. Jones maar daarna zakt het in. Je kan het gezapig noemen en dat is niet negatief. Veel mensen hoor je het ook zeggen: dit is heel fijne achtergrondmuziek met een biertje in de hand. Niets mis mee lijkt me. Wél opvallend: géén Accidentally In Love of Big Yellow Taxi. Waarom zou dat zijn? 

Elvis Costello is zeker een grote naam en heeft hopelijk geen introductie nodig. Wel? Het is een Britse muzikant die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend, voornamelijk in de jaren 80. Over de muzikaliteit hoef je niet te twijfelen, samen met zijn begeleidingsband The Imposters geeft hij een hele fijne show op deze zondagmiddag. Het is erg muzikaal ondanks dat hij toch soms ietwat moet werken om binnen de lijntjes te blijven. Maar goed, Elvis Costello is ook niet meer de jongste! Wat wel opvalt, het had soms wat weg van Bruce Springsteen: behoorlijk catchy en energiek.

Waar je helemaal uit je bol kan gaan is bij The Boss Hoss. Deze Berlijnse rockers houden van een feestje en in een megawarme tent lukt dat makkelijk. De mix van country, americana en rock is aanstekelijk en het publiek doet vanaf het eerste moment dolenthousiast mee. Een hoogtepunt is het opkomen van Ilse de Lange op het podium. Op het laatste album van de band hebben ze samen 'Jolene' van Dolly Parton opgenomen. Het publiek zingt harder dan ooit tevoren en het zorgt ervoor dat het restant van het optreden alleen maar beter wordt! Iedereen die hierbij is, heeft hiervan genoeg energie gekregen.

Op Main staat dan de invaller voor Roxette: The Mavericks. Deze Amerikaanse band is natuurlijk bekend van hun grote hit Dance The Night Away. Het is een optreden waar ze een dansbaar gehalte in hebben gegooid maar ook menig rustig nummer waardoor de sfeer zeker minder energiek is. Erg jammer, er had mede dankzij die zon veel meer ingezeten! 

Steve Vai dan in de tent. Het regent hier en het giet daar (gitaar) zou Gerard Ekdom hebben gezegd en dat klopt. Deze Amerikaan bespeelt het publiek echt heel erg goed. Alsof het marionetten zijn. Die passie en die power die hij eruit gooit in combinatie met het fenomenale gitaarwerk, maar vergeet ook niet de mensen die hij om zich heen heeft staan, een hele ritmische bassist en een drummer waarvan je soms denkt dat hij er doorheen gaat slaan. Soms wat eentonig misschien, maar wie doet het hem na? Je kan hiervoor alleen maar respect hebben! Die energie heeft menigeen in het publiek ook een beetje nodig...

Santana is een fenomeen op zich. Hij staat hier nu niet als afsluiter en daar had hij zijn redenen voor. Maar goed, een man als Carlos Santana mag ook zijn wensen hebben en gelukkig maakt hij zijn status gewoon waar. De kenmerkende sound is vanaf moment één te horen en zorgt voor een hele gemoedelijke en ook energieke sfeer op het veld. Zeker ook vanwege de toffe introductie op het scherm, Santana beginnend op Woodstock. De zangers ondersteunen de ondertussen 69-jarige gitarist uitmuntend, de begeleidingsband laat geen steek vallen en dan zelfs 'Roxanne' van The Police tussendoor spelen is ook een verrassing op zich. 

De afsluiter kan betiteld worden als verrassend. Kensington. Na Santana? Ja! De Nederlandse rockers hebben zichzelf opgewerkt tot een festivalafsluiter. Maken ze het waar? Ja! Het knalt eigenlijk onmiddellijk en is ook kwalitatief steengoed. Natuurlijk, zoals bij elke show, halen de vier heren alles uit de kast. CO2 kanonnen, confetti en vuurwerk maar dat hoort ook bij een slotact. De afwisseling tussen oude nummers en de grote nieuwe hits is sterk en zorgt ervoor dat het publiek smacht naar het volgende nummer. Ook het enthousiasme van de band is prettig. Zoals Casper (gitarist) zegt: Het is onwerkelijk om het podium te delen met Santana. Mooi! 
Meer dan waardige sluiter van Bospop 2016.