Wessummer Breeze biedt een podium voor regionaal talent. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de eerste band van de dag: The Anaesthetics uit Horst. The Anaesthetics laat zich het best omschrijven als alternatieve rock of new wave, ondersteund met zweverige elektronische klanken. Het heeft qua gitaarwerk en klankkleur wat weg van The Cure en Echo and the Bunnymen. Wellicht is de band net iets te stemmig om het zonnige Wessummer Breeze af te trappen. Maar The Anaesthetics heeft niet voor niets bijna Nu of Nooit 2015 gewonnen. Dit is een band met een bijzonder geluid en een gave live-act.
Regionaal talent blinkt uit op Wessummerbreeze 2015
Zonovergoten tiende editie
Het is zaterdag 18 juli 2015 en de zon staat strak aan de blauwe hemel boven het rustieke Wessem. Vandaag vindt de tiende editie van Wessumerbreeze plaats. Ondanks dat een aantal bands (The Indien, Flaming Tours, Mantra Machine) hebben moeten afzeggen, is de programmering verrassend goed. Wessummerbreeze heeft een neus voor talent uit de regio. Bands als Birkenhead, The Black Marble Selection en The Dynamite Blues Band zetten de tent op z'n kop. The Soulsnatchers zijn een waardige afsluiter, met Jimi Belmartin die het publiek extra opzweept
Van de mainstage mag het publiek zich verplaatsen naar de tentstage. Daar klinkt een ander geluid. Het Eindhovense Tamarin Desert maakt psychedelische garagerock. Niet alles is even strak, maar met wat fuzzriffs eroverheen valt dat niet zo op. Tamarin Desert speelt hard, maar blijft speels. Van deze energieke Brabanders gaan we vast meer horen.
Na Tamarin Desert verschijnt op de mainstage een sexy band uit Brussel: Mountain Bike. Muziek is enigszins bijzaak voor deze Belgen. Als je het al ergens mee moet vergelijken dan zijn Beck of Ty Segall het meest passend. Mountain Bike is feestelijk, maar heeft weinig om het lijf; letterlijk. De heren gaan gekleed in een basketbalshirtje zonder broek.
Wessummer Breeze kijkt graag over de grens, met name in België. Birkenhead, uit Gent, stond aanvankelijk niet op het programma, maar mag als vervanger van Flamingo Tours optreden. En dat blijkt geen slecht keuze. Birkenhead kenmerkt zich met een duistere stemming à la Massive Attack of Portishead. De band oogt professioneel en goed op elkaar ingespeeld. Een hoofdrol is er voor zangeres Mathilde Smessaert. Haar krachtige stem en expressieve manier van optreden stelen de show. Het publiek kan het in ieder geval waarderen.
De vijfde act van de dag heeft weinig introductie nodig: Lesoir draait al een aantal jaren mee in Limburg en heeft haar naam zelfs internationaal gevestigd. In 2014 bracht Lesoir haar derde album, Luctor et Emergo, uit. Binnen de niche van symfonische prog-bands met een hoog Within Temptation-gehalte is Lesoir een succes. Het publiek in Wessem behoort niet per se tot die niche en is dus wat onverschillig. Dat ligt niet aan Lesoir, want de band speelt degelijk en met plezier.
Tijd voor een "Hollandse" act. In de tentstage is het de beurt aan de Utrechtse band My Blue Van. Afgelopen jaar stond My Blue Van nog in de finale van de Grote Prijs van Nederland. In februari kwam het tweede album Hush uit. Live komt de bluesrock van het drietal prima uit de verf. Dat is mede de verdienste van gitarist, tevens zanger, Bas Beenackers, die zijn uitstekende skills perfect weet te doseren. Eigenlijk verdient deze band een groter podium.
Het reservoir aan Belgisch bandjes is nog niet op, want Tubelight uit Diest mag aantreden op de mainstage. Begin dit jaar bracht Tubelight haar debuutplaat uit: Heliosphere. Eerder kon de single Coming After You al op lovende kritieken rekenen. In Wessem verschijnen de heren gekleed in een donker hemd. Hun optreden is jammer genoeg ook ietwat kleurloos. Misschien past het bij het genre van psychedelisch shoegaze dat de bandleden apathisch optreden: zonder interactie met elkaar of het publiek.
Dat is totaal anders bij The Black Marble Selection. Upbeat, rauw en buitengewoon dansbaar. Deze Tilburgse band doet oude tijden herleven met sixties-georiënteerde rhythm and blues. The Black Marble Selection is een absoluut feestnummer en het plezier straalt ervan af. De sympathieke Frontman JP Lilipaly maakt het feest in de tent compleet door tussen het publiek te dansen.
De lo-fi folk van Flying Horseman uit Antwerpen is wat minder toegankelijker, maar daardoor niet minder mooi. Toch haalt het publiek liever op haar gemak een biertje of wat te eten bij een van de foodtrucks en zit onderuitgezakt in de banken gemaakt van pallets. Het is jammer dat het talent van deze muzikanten zo verloren gaat.
De festivalgangers hebben blijkbaar meer zin een feestje. Gelukkig zorgt The Dynamite Blues Band daarvoor. Er wordt volop gedanst in de tent op de garageblues van deze heren, die al eens eerder op Wessummerbreeze te vinden waren. Als iemand in het publiek een hoolahoop in handen krijgt kan het feest echt niet meer stuk. De band geniet zelf ook overduidelijk van het enthousiaste publiek, die ook nog om een toegift vraagt. Gelukkig is er wat ruimte in het programma door de uitval van Mantra Machine, dus de heren van The Dynamite Blues Band kunnen gehoor geven aan dit verzoek.
Het feest gaat nog even door wanneer The Soulsnatchers op het podium verschijnen. De funk en soul van deze heren slaat aan bij het publiek dat nog lang niet naar huis wil. Als kers op de taart betreedt Jimi Bellmartin de mainstage van Wessummerbreeze en covert onder andere I've Got A Woman van Ray Charles. Hij geniet van alle aandacht en maakt van het feestgedruis op het festivalterein foto's. Dan neemt Curtis T. het stokje weer over voor een paar nummers. Tijdens de toegave doet hij samen met Bellmartin nog een nummer en dan moet iedereen echt naar huis.