Vaste locatie in de voorrondes van bandwedstrijd Nu of Nooit is de mooie Heerlense 'Nieuwe Nor' met Gulpener op de tap en altijd een goed geluid. De obligatoire loting bepaalt de volgorde van de acts, maar bewijst vanavond voor het publiek een uiterste geschikte opbouw van de avond op te leveren.

De enigszins verlegen ogende, Heerlense blondine Lotte Walda mag de avond openen met haar gevoelige liedjes. Met een stevig accent vertelt ze over de inhoud van de nummers. Daar draait het bij dit genre toch ook om: geladen nummers met inhoud, zo klein mogelijk gebracht en volledig in hun waarde gelaten. De leeftijd van Lotte, ze is pas 17, speelt natuurlijk mee dat de onderwerpen beslaan waar ze zelf het meeste mee bezig is. Zo neemt ze ons mee naar haar onbeantwoorde verliefdheid en het verdriet van haar beste vriendin. Als je dit leest verwacht je een kinderstemmetje zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar, maar als Lotte na een paar getokkelde akkoorden begint te zingen val je stil van het mooie volle geluid van haar stem. Nogal een contrast met de zenuwachtig, giechelende uitleg tussen de nummers. Het Heerlens accent (je mag het schattig noemen als je wilt) is in de Engelse teksten vrijwel helemaal verdwenen. Als je dan van de eerste indruk bent bijgekomen, waarin je verbaasd bent over dat er geen enkele valse noot gezongen wordt en technisch hoogstaand gebruik gemaakt wordt van kopstem en interessante zanglijnen, begint het op te vallen dat de akkoordenschema's en het gitaarspel wel passen bij een adolescent. Je kunt met een capodaster niet alleen prima de toonsoort op je eigen bereik aanpassen, maar ook ogenschijnlijk variëren in akkoorden terwijl je stiekem vrijwel hetzelfde schema speelt. Juist omdat de set zo beperkt is tot zang en akoestische gitaar, speelt afwisseling een belangrijkere rol. Geef Lotte nog een paar jaren de tijd om haar gitaarspel te verbeteren, waarbij het ontdekken van nieuwe akkoorden niet mag ontbreken, dan gaan we nog zeker heel veel van haar horen. (TB)

Met een Engelse bandnaam als Short Phusion verwacht je zo snel geen Nederlands raps, maar het is een verrassend vloeiend geheel, waarbij er in de set ook Engels werk voorbij komt. De eerste nummers van de set missen de groove die ik zo verwacht en gehoopt had bij deze band. Of dit nu ligt aan de opbouw van de nummers, het tempo of het te wollige gitaargeluid is me niet geheel duidelijk. Als je dan iets dieper luistert naar de nummers ontbreekt het aan de kleine details, de spreekwoordelijk puntjes op de 'i'. Zo zijn de coupletten bedoeld om rapper Dragan de ruimte te geven, daarbij valt het op dat de patronen van de drummer niet aansluiten op de interessante partijen van de bassist. Het gitaargeluid is mooi sferisch in de solo's en helder clean, maar voor de refreinen verdwijnt het geluid in een brei. Ook helpt het niet mee dat de DJ (lees: scratcher) door solo's heen scratcht. In het begin klinkt dat onrustig, maar op den duur gaat dat zelfs storen. Het is dan ook erg moeilijk om een DJ een passende en functionele plek in een band te geven waar de nummers al behoorlijk vol zitten met vocalen en de overige instrumenten. Maar naarmate de set vordert lijkt de band beter te spelen, of de nummers worden beter. Maar de groove zit er dan wel in en er kan ongegeneerd met het hoofd bewogen worden op de hiphop-rock-funk-mix van de heren. (TB)

Het beste blijkt voor het einde bewaard. Zo zie ik het namelijk wel.
Met Scarescone laten Marc Meesters en band zien dat Zuid-Limburg de laatste jaren niet stil heeft gezeten qua muziek. Na de eerste keer aftellen volgt er een instrumentaal nummer, niet direct iets dat je zult verwachten tussen het Funky New Wave Progressive Rock kabaal. Een nummer dat je direct meesleurt in de wereld van Scarescone, zo hoor ik ze niet vaak. Om dan ook maar meteen door te gaan naar het volgende nummer, een nummer waar de band écht laat zien waarom zij hier zijn.
Wanneer de zanger zijn strot open trekt, denk ik: dit zit wel snor. En dat zit het ook. De band blijft dit niveau volhouden en laat het ook niet meer los. Na nog een instrumentaal hoogstandje volgt het laatste nummer. Een iets heftiger nummer, ook weer op hetzelfde hoge niveau. Strakke gitaren, snelle solo's, een beukende ritmesectie. Duidelijk een band die dit niet nodig heeft om hogerop te komen en dan ook ver boven alles uitkomt. (RG)