De band kiest bewust voor een theatertour. Een tour waar de band de tijd zal nemen om zichzelf uitgebreid te profileren. En dat doen ze vanaf het begin van de avond. Tussen de Perzische tapijten en schemerlampen start een zittende zanger Marcel Veenendaal ("voor de buitenwereld ben ik nog steeds die nieuwe,ha!") met een prschtige uitgeklede versie van "Natural High", enkel begeleid door toetsenist Vince van Reeken. Iedereen raakt vanaf de eerste seconde in de ban van de twee en dat is knap. Langzaam neemt gitarist Spike van Zoest, drummer Jamie Westland, bassist Bas van Wageningen en toetsenist Paul-Jan Bakker, zes man sterk dus, ook plaats op hun stoel en knippen hun eigen lampje aan. Een huiskamergevoel neemt de overhand. Alsof de band je een kijkje gunt in hun repetitiehok en in hun zichtbare passie voor muziek.
Di-rect: het schoolvoorbeeld van volwassen worden
Nog steeds gekke jongens maar ouder en wijzer
Het is even graven in het geheugen, maar u weet het vast nog wel, toch? Die tijd dat Di-rect bestond uit een stel jonge Haagse jochies en vele tienerharten liet smelten door hun punkrock? Dat smelten van harten doen ze nog steeds en Den Haag staat ook nog steeds in hun paspoorten, maar in alle opzichten is de band geëvalueerd. Met hun laatste plaat Daydreams In A Blackout laten ze zien dat ze nog steeds die gekke jongens van toen zijn, maar ouder en wijzer. In de Limburgzaal van Theater Heerlen nemen ze de proef op de som.
En het komt echt uit hun tenen. "De eerste plaat met mij ging zo vanzelf, inclusief hits", legt Marcel uit. "De tweede was anders. De platenmaatschappij wilde hits, maar het is veel meer dan dat en dat willen we rustig en uitgebreid laten horen. "Die hits komen ook wel voorbij, zo krijgt het publiek wat ze hebben wil wanneer meezingers als "Long Way Home" en het van de laatste plaat afkomstige "Invincible" voorbij komen. Het mooie is dat ze de nummers uitrekken door goede gitaarsolo's en net wat meer toffe effecten dan op de plaat. Zo van : jongens, blijf lekker zitten in je stoel en laat het maar over je heen komen. Hoogtepuntje is dan ook wanneer Marcel en Spike met z'n tweeen op het randje van het podium staan, de andere bandleden verdwijnen en zij akoestisch het machtig mooie "All In Vain" spelen. Alles aan de mannen schreeuwt muziek en emotie en dat is heerlijk om te zien.
Dat de band niet alleen rustig aan wil doen wordt duidelijk na de pauze (pauze, jazeker). Het decor is omgebouwd, de stoelen zijn verdwenen. Vanachter het doek speelt Vince de eerste tonen van het bijna disco-achtige "You And I", waarna het doek heel rock&roll naar boven wordt getild en de hele band klaar staat. Tracks als "You And I" zijn nieuw voor de band:meer elektronisch, dansbaar en een trukendoos aan effecten. Een gave lichtshow, lekkere basloopjes: live blijkt het prima overeind te blijven. De stoelen staan zelfs in de weg, mensen willen dansen! Natuurlijk komen de succesnummers "This Is Who We Are" en "Hold On" voorbij, waar niets op aan te merken valt. De band neemt ook de tijd om volledig op te gaan in platen als "Still Life" en "Out In The Wild", niet gelijk meezingers maar muzikaal wel erg interessant. Lekkere toetsen, opzwepende gitaren, dit nieuwe Di-rect werkt. Afsluiter is "Young Ones", waar het uitbundige publiek mee mag doen op het podium. Di-rect heeft hun harten gestolen.
Ondanks deze verandering van richting is de speelsheid van Di-rect niet verdwenen. Van binnen zijn ze nog steeds die jochies van toen. Wanneer er een vrijwilliger op het podium wordt gevraagd, krijgt zij geen serenade of iets anders romantisch. Ze mag thee halen voor Marcel, onder luid gejoel van de zaal. Biertjes worden uitgedeeld door Spike en gekke dansjes krijgen iedereen aan het lachen. Wat ook enigzins dubbel is. De band wil als serieus neergezet worden, maar als Marcel tijdens de nummers een balletdanser poogt te zijn, wordt het je wel moeilijk gemaakt. Maar hey, laten we het zien als ongelooflijk enthousiasme. En dat is heel wat waard.