Voorprogramma op zaterdagavond in de Muziekgieterij is The Future's Dust uit het verre Friesland. Dit viertal speelt sfeervolle dreampop die geschikt is voor winterse landschappen. Het is een tijdje stil geweest rond The Future's Dust. In de Muziekgieterij spelen ze enkele nieuwe nummers. Sterkste punt van de band zijn de interessante wendingen in hun nummers.
Crippled Black Phoenix luidt New Dark Age in
Andere namen, zelfde stijl
Meer dan een jaar na de "444 tour" voor het album White Light Generator keert Crippled Black Phoenix terug in Limburg. In de tussentijd ging de band bijna ten onder aan een vete, maar de feniks is blijkbaar in een andere samenstelling herrezen. Het duistere geluid van CBP is in ieder geval hetzelfde gebleven.
Overigens was The Future's Dust oorspronkelijk een vijfkoppige band. In 2014 kwam het tot een breuk tussen zangeres Rosan Rozema en de overige leden. De vier overgebleven jongens besloten - tegen de zin van oprichter Rozema - om onder dezelfde naam verder te gaan. Saillant detail is dat een vergelijkbaar conflict speelde binnen Crippled Black Phoenix. Oprichter Justin Greaves en gitarist Karl Demata vlogen elkaar in de haren om het gebruik van de bandnaam. Na de nodige scheldkanonnades via (social) media bleek Greaves met een gewijzigde line-up verder te gaan met CBP.
Als The Future's Dust muziek is voor treurige landschappen, dan is Crippled Black Phoenix muziek voor een postapocalyptische woestenij: "endtime ballads" noemt de band het. Lang uitgesponnen, zwaarmoedige nummers, vergezeld van mistroostige, subversieve teksten. Muziek geïnspireerd door Pink Floyd, met een klankkleur die neigt naar Mogwai of Godspeed You! Black Emperor.
In Maastricht knalt CBP er meteen in met de stevige tracks Rise Up and Fight, Black Light Generator en Long Live Independence. De toon is gezet, hoewel dit begin er ook voor zorgt dat de spanning geleidelijk wegebt. Vooral het middelste deel van de set verbleekt bij het begin. Op de setlist staat ook de nieuwe track "New Dark Age" van de gelijknamige tour-EP. Wederom een typisch CBP-nummer. Tip voor Pink Floyd-liefhebbers: op de tour-EP staat ook een cover van "Echoes".
CBP geldt als een supergroup. Er staan zeven musici op het podium en na een tijdje komt er zelfs nog een extra zangeres bij. Nadeel van zo'n bezetting is dat - zeker binnen dit soort genres - sommige instrumenten en zanglijnen opgaan in een maalstroom van geluid. Vooral de zang van Daniel Änghede lijdt hier soms onder.
Gelukkig eindigt de set sterk met het gevoelige "We Forgotten Who We Are" en de fan favourite "Burnt Reynolds". Bij dat laatste nummer mag het publiek meezingen. Maar jammer genoeg valt de opkomst wat tegen - zeker voor een zaterdag. Een jaar geleden kon CBP nog rekenen op een redelijk gevulde zaal in Heerlen. In Maastricht is dat niet het geval.
CBP bestaat al sinds 2004. Ondanks een wisselende samenstelling is de band nooit radicaal van geluid veranderd. Nog altijd maakt Greaves zijn eigenzinnige "endtime ballads". Van een nieuw tijdperk lijkt voor CBP in ieder geval geen sprake.