Twee dagen feest op Pisart in Eijsden

Tent schudt op haar grondvesten

Roger Smeets (tekst), Antoine Bongers (foto's) en Pascal Lemijn (foto's) ,

In het uiterste zuiden van Limburg was het weer tijd voor Pisart. Dit tweedaagse festival wordt sinds 2003 georganiseerd met elk jaar een verrassende line-up. Het evenement is vernoemd naar Ferdinand Pisart, de man die van de Zinkwit in Eijsden een wereldconcern maakte in het begin van de vorige eeuw. De Zinkwit zorgt al decennia lang voor werkgelegenheid in Eijsden en omgeving. Oog voor traditie en historie, het siert de organisatie.

Pisart dag 1

Het weer is goed, het zonnetje schijnt. De wei waarin de tent staat is wel erg drassig, maar de weg ernaartoe is goed begaanbaar. De modder aan de schoenen is slechts een detail. Niemand maakt zich er erg druk om. Pisart begint erg rustig om 19.00 uur. Aan Bockryder de taak om het festival te openen. Oude rock met een hedendaagse klank. Goed in het gehoor liggende nummers met een stevige gitaar. Helaas voor de band is er bijna geen publiek. Dat weerhoudt ze er niet van om een mooie show neer te zetten.

De tent stroomt langzaam wat voller als de Janse Bagge Bend het podium betreedt. Wat opvalt is dat de muziek van de band ook de jeugd aanspreekt. De herkenbare, uit het leven gegrepen teksten, worden door de jongeren meegezongen. Zo is hun hit Sollicitere nu nog steeds actueel. Al speelt Janse Bagge na ruim 30 jaar later speelt wel enigszins op routine, vervelen doen ze niet. Ondanks de technische problemen met de gitaar van Henk laten demuzikanten zien dat ze nog steeds plezier hebben in hun optredens.

Intussen zoeken de fans van headliner Rowwen Hèze langzaam hun plek je in de tent. Maar eerst de Memphis Maniacs. Het concept is duidelijk. Gooi zoveel mogelijk muziekstijlen en zoveel mogelijk nummers door elkaar. Dat doen de heren vol verve. Werkelijk alles komt voorbij, behalve klassieke muziek. Het duurt wel even voordat Eijsden het doorheeft, maar het slaat aan. Een goed uitgedachte show, goed uitgevoerd en uniek in zijn soort. En alles helemaal live.

Rowwen Hèze en Pisart zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor de twaalfde keer komt de bus vanuit het noorden naar het zuidelijkste dorp in Limburg. De lichten gaan aan, Jack Poels roept "Danse" en de trein vertrekt. Bier vliegt met liters tegelijk door de lucht, voor het podium wordt stevig tegen elkaar op gesprongen. Achteraan in de tent wordt volop meegezongen en gedanst. Rowwen Hèze is een feestelijke afsluiting van deze eerste avond van Pisart.

Pisart dag 2

Vandaag valt het op dat het publiek gemiddeld gezien een stuk ouder dan gisteren. Dat is niet zo vreemd gezien de programmering van deze tweede dag van Pisart, die ervoor zorgde dat Pisart deze avond helemaal uitverkocht is.

Blueminded mag aftrappen. Een zware taak, zo blijkt. De band rondom gitarist Jorgen Koenen kan niet echt overtuigen. Ondanks de mooie warme stem van zanger Rob Rompen, klinkt het wel een beetje veel van hetzelfde. Bovendien is het echt muziek om naar te luisteren en dat blijkt voor het merendeel van de toeschouwers toch teveel gevraagd.

Het podium wordt omgebouwd om plaats te maken voor Het Goede Doel. De huis-dj draait nog een paar nummers uit de jaren tachtig om de stemming verder op te voeren.
Henk en Henk spelen met een volledige band vanavond. Op de toetsenist na komen alle bandleden uit Limburg. Henk Temming is verrassend goed bij stem vandaag. De hele hoge noten kosten hem wat moeite, maar verder is er op zijn stemgeluid nog steeds niks aan te merken. Dat geldt helaas niet voor de andere Henk op het podium. Zingen is een moeilijke opgave en de tekst wordt regelmatig vergeten.

Gelukkig compenseert de geweldige band de tekortkomingen van Westbroek ruimschoots. Alle grote hits komen voorbij en worden dankbaar meegezongen door bijna iedereen.
Herkenning alom bij de Nederlandse klassiekers die we allemaal wel kennen: Gijzelaaar, Vriendschap en Nooduitgang. Het gaat erin als gesneden koek. Hoogtepunt van de set in muzikaal opzicht is een lange versie van Alles Geprobeerd die subliem wordt uitgevoerd door de band rondom de heren.

De Engelse band UB40 leek ten onder te gaan aan interne strubbelingen toen zanger en boegbeeld Ali Campbell in 2008 de band verliet. Een heuse broedertwist lag hieraan ten grondslag. Deze strijd duurt nog steeds voort. Begin dit jaar kwamen de drie grondleggers van de band Ali, Mickey en Astro toch weer bij elkaar voor een nieuw album en een reunietour. Reykjavik, Shanghai, Dublin en Eijsden. Pisart staat er toch maar mooi tussen.

De verwachtingen zijn hooggespannen en je voelt de opwinding in de tent toenemen. De begeleidingsband zet in, één voor één komen Mickey, Astro en als laatste Ali het podium op. Here I am Baby wordt als eerste gespeeld gevolgd door Homely Girl. Je waant je voor even weer in de roemruchte jaren tachtig. Maar dat beeld wordt alleen verstoord door de talloze smartphones in het publiek.

Contact met de fans is er bijna niet, de muziek spreekt voor zich. Nieuw materiaal wordt maar lauw ontvangen. Ook een cover van Purple Rain komt niet helemaal uit de verf. De fans op de eerste rijen maakt het allemaal niks uit. Alles wordt uit volle borst meegezongen. Met Food For Thought en Red Red Wine als toegift komt er na een goed uur een eind aan het optreden.

Pisart heeft nog een toetje op het programma na de hoofdmaaltijd. De coverband D.E.M. heeft de eer om het tweedaagse evenement af te sluiten. Voor zanger Gino Frijns is dit een thuiswedstrijd, hij komt uit Eijsden. De band bestaat al twintig jaar en ze zijn zichtbaar vereerd dat ze Pisart mogen afsluiten. Goede, stevige rock-covers klinken door de tent. Een mooie afsluiter van twee dagen in het zuidelijkste puntje van Limburg.