Amish Winehouse heeft vanmiddag de eer om het spits af te bijten. Niet altijd even gemakkelijk om als eerste de planken te mogen betreden. Waar de meningen over de finaleplaats van het drietal nogal uiteenliepen, wordt die twijfel door de band zelf al in het eerste nummer weggenomen. De broze liedjes van deze Maastrichtenaren komen veel beter tot hun recht dan in de voorronde in de Muziekgieterij. De podium-presentatie blijft een beetje aan de magere kant, en dat houten schot voor het harmonium is érg knullig. Maar het is de muziek van Amish Winehouse die dit allemaal snel doet vergeten. De nummers zijn op mooie manier in elkaar gestoken, en zanger Martijn Riksen heeft duidelijk een bepaalde charme, die je ook bij artiesten als Lucky Fonz III terugvindt. Met hun rustige indiefolk wellicht een wat vreemde eend in de bijt vanmiddag, maar wel een uiterst charmante. [EJH]
Finale Nu of Nooit 2014
Neusje van de muzikale zalm presenteert zich in Maaspoort Venlo
Een zonovergoten zondag in Venlo. De vijf finalisten van dé Limburgse bandwedstrijd Nu of Nooit presenteren zich aan het publiek in de nieuwe middenzaal van theater de Maaspoort. Een prachtige locatie voor een evenement als dit, en een geweldige aanwinst voor de culturele infrastructuur in onze provincie. Alleen al het spectaculaire uitzicht vanuit de foyer is een bezoekje meer dan waard. Muzikaal ontmoeten we het neusje van de zalm.
Als daarna Cherry Darling van start gaat, zijn we weer thuis. Gitaren en drums en puike popsongs, dat is werk dat je in de bijt van Pinkpop verwacht. En Cherry Darling toont zich de meester van dit genre. Muzikaal maar ook fotografisch een belevenis, met drie mannen op (bas)gitaar en een steengoeie drumster die laten horen hoe je op rij nummers brengt die allemaal recht in de roos zijn. Het gaat van lekkere surfsound naar inventieve stoner-baspartijen en weer terug. In het midden van de set nemen ze even wat gas terug, even later doen ze alsof ze al op Pinkpop staan en geven het publiek de mogelijkheid van "klappen en meezingdeuntjes", en het eind is professioneel, met een afkondiging terwijl de muziek nog speelt en dan eindigen met een reprise. Heerlijk! [RE]
Gehuld in hun kenmerkende roodzwarte overhemd/stropdas combi betreden the Mothmen het podium in Venlo. Twee gitaristen - die beide ook zingen - en een drummer. Het ontbreken van een bassist geeft de band een lekker rauwe garagerock feel. In 'Ghost Train' verruilt een van de gitaristen zijn instrument voor een synthesizer, waaruit hij zowaar de intro uit 'Toccata e Fuga' van J.S. Bach tevoorschijnt tovert. De band put voor haar muzikale inspiratie vooral uit de jaren '60 maar steeds gehuld in een fijn trashy jasje. Naarmate hun set vordert lijkt de band het beter naar hun zin te hebben op het podium, waardoor de bands steeds meer begint te overtuigen. Ook de drummer doet een vocale duit in het zakje, en stuwt met zijn energieke spel de band naar een mooi hoogtepunt. De mannen uit Sevenum en Kronenberg weten een klein dozijn nummers in hun korte set te proppen en laten uw recensent met een grote glimlach achter. Catchy garagepunk uit het Noordlimburgse met een vette knipoog naar het legendarische Devo, die we hopelijk nog vaak gaan terug zien! [EJH]
En toen kregen we iets heel speciaals. Les Djinns, een band die houdt van het experiment. Goed, ze spelen liedjes, maar veel ruimte is er voor geluidseffecten en science-fictiongeluiden. De mogelijkheden van de synthesizer worden aan alle kanten benut. Daardoor bestaat het risico dat de stuctuur van het liedje wat uit het oog wordt verloren. Gelukkig is dat niet altijd het geval en als ze dan zo'n meer songachtige song spelen, blijken ze dat genre ook behoorlijk in de vingers te hebben. Vergelijkingen met een breed pallet aan artiesten (Joy Division, Rammstein en Serge Gainsbourg onder andere) kwamen bij me op, wat een ingewikkelde manier is om te zeggen dat Les Djinns behoorlijk uniek is. Wat de show echt wel máákt is de frontman. Hij heeft een hypnotiserende podiumpresence, soms lijkt het alsof Mr Dracula zelf het woord voert, met zijn eigen versie van fluisterachtige sisselspraak. Totaaltheater. De afsluiter is klasse. Een nummer in driekwartsmaat, met een heerlijke weemoedigheid. [RE]
CUDA is de vijfde en laatste band van deze Finale. "Cowpunk", beschrijft een van beide danseresjes de muziekstijl van de band. En qua uitstraling zouden de heren inderdaad niet misstaan op de gemiddelde ranch in Texas. De associatie met bands als het Eindhovense Peter Pan Speedrock is snel gemaakt, en zal voor CUDA zelf hooguit een bevestiging zijn dat het goede pad gekozen is. Deze mannen uit Echt en Sittard lijken maar voor eén ding geboren, en dat is precies waarvoor ze vanmiddag naar Venlo zijn gekomen: vettige redneck rock maken! Voor de band het podium opkomt staan er twee kauwgom kauwende 'Daisy Dukes' alvast klaar met de gitaren... de rechter tovert uit haar boezem een plectrum tevoorschijn voor de bassist; de toon is gezet. "It's time for Rock and Roll!" brult Bjorn Mevissen. Andermaal valt op hoe hoog het niveau van deze finale is. Er staat hier een uiterst solide band, die donders goed weet hoe ze een zaal moeten inpakken. Halverwege de set voorzien twee trompettisten het viertal van een Mexicaans tintje, een goed gekozen toevoeging aan hun 'turbocharged speedrock'. Gezien de grote diversiteit van de finalisten zal lang niet elke bezoeker een groot fan van het genre zijn, maar de gebalde vuisten van CUDA laten ook de neutrale bezoeker niet onbetuigd. [EJH]
Als intermezzo, en om de jury wat tijd te geven om hun oordeel te vellen, speelt de winnaar van afgelopen jaar een set. Christopher Green begint met drie nieuwe songs, bijgestaan door een volledige band. Het nieuwe werk is wat steviger dan het materiaal dat hem vorig jaar de winst bezorgde, maar met dezelfde bezieling als zijn meer akoestische werk. Goed om te zien dat deze Nu of Nooit winnaar zich is blijven ontwikkelen. Het blijft een naam om in de gaten te houden! [EJH]
En toen was het dus tijd voor de prijsuitreiking. De jury was eruit, de keuze was gemaakt wie de hoofdprijs, de eer van een plek op Pinkpop, te beurt zou vallen, en welke band de aanmoedigingsprijs zou krijgen: de kans om onder professionele begeleiding een videoclip te maken. De wethouder voor cultuur van Venlo, Jos Teeuwen, was aangezocht om die laatste prijs te overhandigen. Na een lange aanloop, kwam bij hem het hoge woord eruit: Amish Winehouse won de videoclipprijs.
Aan niemand minder dan Pinkpop-directeur Jan Smeets himself was daarna de eer om te komen vertellen wie de jury had uitgekozen als winnaar van Nu of Nooit 2014. De spanning was al tot het uiterste opgevoerd doordat van iedere band, in volgorde van optreden, een deel uit het juryrapport was voorgelezen. Uit de uitslag bleek dat de jury had gekozen voor originaliteit en durf, en een Europese sound die erg past bij een grensstreek als Limburg. De prijs ging naar Les Djinns! [RE]