De perziken smaken nog steeds erg zoet

PUSA heeft niets aan populariteit verloren

Jerome Crutsen ,

Als je de naam Seattle hoort, denk je automatisch aan Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden uit de befaamde grungeperiode met de nodige hits. Maar sinds 1989 is er nog een bandje uit die stad dat bekend is geworden namelijk The President of the United States of America, afgekort PUSA. Hoewel Peaches het meest bekende nummer van de band is, krijgt Lump de meeste credits als favoriete single. Ondanks de knipperlicht-relatie die de band had de afgelopen jaren met touren, break-ups en soms een nieuw album, heeft PUSA niet aan populariteit verloren. Zo blijkt ook in de goedgevulde RABOzaal van Parkstad Limburg Theaters te Heerlen.

Jong staat voorop bij het podium en oud staat bij de bar met een glimlach terugdenkend aan met name het Pinkpop-optreden van PUSA in 2005. Alweer bijna tien jaar geleden stond dit trio bestaande uit drie doodnormale vrolijke gasten, toen ook al in vergetelheid geraakt dankzij de break-up in 1998, op het grote podium als opener.
 
Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan want de drie mannen zien er nog steeds hetzelfde uit als destijds. En ook qua humor en energie heeft de band nog steeds even zoete perziken. Zanger en gitarist Chris Ballew maakt tussen de nummers door korte maar krachtige grapjes en grolletjes. Ook de nieuwe plaat ‘Kudos to You!’ wordt met regelmaat gepromoot met een grote slag vrolijkheid. Zo moeten de mensen die voor de merchstand staan, op het Stienstra-balkon, even aan de kant zodat de merchwaar even aangeprijst kan worden.
 

De muziek van PUSA wordt getypeerd door het gebruik van enkel een basitar en een guitbass, welke gewone zes snarige gitaren zijn, die zijn aangepast op het gebruik van slechts twee snaren (voor de "Basgitaar" bas) of drie snaren (voor "Gitaar" gitaar). De band scoorde hits met nummers als 'Lump', 'Kitty' en 'Peaches'. En opvallend is dat juist op die songs iedereen zit te wachten. Mensen durven nog niet meer te gaan roken, bang dat ze 'Lump' missen. Maar ook de onbekendere nummers zoals 'Dune Buggy' en 'Finger Monster' bevatten aanstekelijke ritmes en melodieën. Toch moet mister Ballew geregeld het publiek aanzetten tot het bewegen van de benen en voeten dat dan alleen op de eerste rijen lukt. Daarachter staat menigeen met een biertje in de hand lekker te keuvelen over die goede oude tijd. Zo nu en dan wordt er een jammy intermezzo gespeeld waarbij de band zichzelf doet verbazen door de polyritmische partijen van drummer Jason Finn.
 
Na een song of twintig binnen een uur en een kwartier gespeeld te hebben wordt eindelijk 'Peaches' ingezet. Vanaf de eerste toon gaat de tent plat en vliegen er enkele bierglazen, wel al dan niet gevuld nog, door de zaal. Onder luid gejuich verdwijnt daarna de band van het podium om vervolgens nog een toegift te spelen bestaande uit drie nummers. Beetje zuur is toch wel dat bij 'Video Killed The Radio Star' van The Buggles de zaal nog platter gaat dan bij 'Peaches' ervoor. De band speelt het met volle overgave en op hun eigen punky wijze maar het mag eigenlijk toch niet zo zijn dat een cover populairder is dan een eigen nummer. 

Afgesloten wordt er met 'Kick Out The Jams' waarmee het concert ook geopend werd. Na een tweetal breaks om het publiek op het verkeerde been te zetten, wordt de laatste toon gespeeld en schudt de band de handen met de voorste rij mensen en worden er enkele plectrums uitgedeeld. Een vermakelijk concert maar niet uitermate spectaculair.