Twaalf jaar lang hebben ze niet op het podium gestaan. Eind van de zomer dit jaar begon het toch te borrelen. Op zijn minst om elkaar weer eens te zien, een biertje te drinken, bij te praten, of zelfs repeteren. De energie en het gevoel zat goed, dus er werd een show gepland, 20 jaar nadat in 1993 de eerste Transpunk-show werd opgevoerd. In een weekend dat in iedere stad en uithoek van de provincie wel een band speelt, loopt Fraiche (voormalig Spuugh) te Vaals vol met mensen die het sentiment van die jaren ’90 willen herbeleven. Een enkeling (ofja, wie heeft ze eigenlijk geteld?) ziet of hoort de band nu pas voor het eerst. Er zijn zelfs band-shirts gespot die de jaren overleefd hebben.
Transpunk na al die jaren weer terug op het podium
Zijn de rockgoden definitief terug?
Wat waren ze toch fijn, de (eind) jaren ’90, met name qua muziek. Zelfs in Limburg waren de bands van een niveau dat de kwaliteit en vernieuwing in het tweede decennium van de 21e eeuw schaamtevol aan je voorbij zou moeten gaan. Grondleggers, ontdekkers, pioniers, meesters. Nummers die na 15 jaar nog altijd hun impact laten voelen. Transpunk was zo’n band met dergelijke nummers. Of moeten we al bijna gaan praten over dat Transpunk zo’n band ís?
Maar eerst wordt de avond geopend door Zuid-Limburgse band Roof. Wat voor een band wordt er nou bij een icoon als Transpunk geplaatst. Vrijwel alles zou misplaatst zijn. Roof is dan ook niet een band die past binnen het reünieconcept van de avond. Opgericht in 2011 heeft de band buiten ex-Action in DC-gitarist Laurent Schijns, geen noemenswaardigheden uit het einde van de 20e eeuw. Laurent is dan ook bijna het enige noemenswaardige aan de band. ‘Roof’ is een standaard blues-rock-band met meesterlijke gitarist en een zanger die zijn stem uitstekend beheerst. Verder valt het gebrek aan enthousiasme en energie op. Hierbij is de drumsolo de uitspatting van desinteresse en misplaatstheid. Na de laatste toon ben ik het optreden alweer vergeten.
De bandleden van Transpunk zijn de vlotte change-over verleerd en laten het publiek lang wachten. Het op het podium plaatsen van een hele lange microfoonstandaard zorgt nog even voor een kippenvelmoment; het doet terugdenken aan de intimiderende uitstraling van zanger Kai Kirch. Hij is met zijn grote lichaam het toonbeeld van de band en verzorgt het agressieve en enge deel van de zang. Hij was de voornaamste reden dat de band twaalf jaar geleden ophield te bestaan. En hij is de voornaamste reden dat Vaals nu getuige mag zijn van deze reünie.
Een ondefinieerbaar intro kondigt de band aan en onder applaus lopen de bandleden het podium op. Nog altijd allemaal omgeven van een aura van rocksterrendom. Ruim anderhalf uur wordt het publiek overdonderd door een rock-show die je nog maar zelden ziet van Limburgse, Nederlandse, of welke band dan ook. Vol overtuiging, kracht, zelfverzekerdheid en overgave worden de nummers van Transpunk’s twee albums, Jazz Monster en Champagne Pigs, gespeeld. De geluidsman heeft duidelijk moeite om de muur van geluid en de dynamiek van de zang van Kirch en zanger/gitarist René Savelsberg te finetunen. Maar als echte professionals trekt niemand zich iets aan van de terugkerende feedback. En de luisteraar trekt er zich al helemaal niets van aan. Zoals vanouds ontstaat er zelfs een heuse moshpit. Uiteraard mag de band niet weg zonder nog een toegift te spelen. Waarna het publiek gevuld met ontzag en adrenaline wordt achtergelaten.
De oplettende bezoeker heeft de camera’s op het balkon van Fraiche en de publieksmicrofoons zien staan. Wat zou dit betekenen? Een DVD van het concert? Bonusmateriaal op een nieuw album? Beviel het spelen voor het publiek in Vaals de band zo goed dat er een vervolg komt? Meer shows misschien? We blijven het volgen. En ik raad iedereen aan hetzelfde te doen.