De levende legende Living Colour viert feest in Roermond

Als oude kaas: langer gerijpt, des te smaakvoller

Michiel Vries (tekst), Twan Bakker (foto) ,

Het bonte heerschap uit New York heeft dit jaar iets te vieren. Vijfentwintig jaar na de release van hun debuutalbum Vivid staat de toer van 2013 geheel in het teken van deze plaat. Een volgepakte ECI Cultuurfabriek mag vanavond genieten van het integraal ten gehore brengen van deze klassieker. Genieten is het! Living Colour staat steevast garant voor een feestje vol muzikaliteit, humor en vlammende funkrock. Zo ook op deze winterse zondagavond in maart.

Het karakteristieke kwartet Living Colour geldt eind jaren tachtig begin negentig als pioniers. Donkere mannen die met  een vernieuwende mix van funk, hardrock,  jazz en heavy metal op de proppen kwamen. Naar mate de jaren verstrijken lijkt deze supergroep beter en beter uit het kleurenpallet te komen. 

Living Colour heeft het allemaal gezien. ’s Werelds meest toonaangevende concertzalen. Menige kleedkamer in de grotere (voetbal)stadions. Edoch geniet deze band duidelijk van het spelen in kleinere zalen zoals de ECI Cultuurfabriek in Roermond. Als opmaat voor een imponerend concert wordt "Preaching Blues" van Robert Johnson gespeeld. Met nummer twee van de set, "Cult Of Personality", wordt dé hit van het album al vroeg in de show prijsgegeven. Corey Glover blijkt waanzinnig goed bij stem te zijn. Grijs geverfde haren en gekleed in een ietwat oubollige doch hippe outfit, een subtiele knipoog naar zijn leeftijd. Door de 54-jarige gitaar-virtuoos van dienst, Vernon Reid, worden we vervolgens welkom geheten op de ‘Vivid 25th Anniversary Tour".  "Middle Man", "I Want To Know". Met de energie van een jonge Jack Russell tovert Living Colour een brede grijs op het gelaat van vele aanwezigen. Onder aanvoering van meesterbassist Doug Wimbish (die overigens niet op het album Vivid meespeelt) worden de meeste songs voorzien van nieuwe arrangementen en een extra groovend sausje. De hymne "Amazing Grace" , waarin Glover zijn kwaliteit als zanger en frontman nog eens extra benadrukt,  fungeert als intro voor het ingetogen "Open Letter (To A Landlord)". De band dirigeert ons om gaandeweg het lied mee te zingen om vervolgens tot een climax met de kracht van een tsunami te komen. "Glamour Boys" wordt ingezet, voor velen een feest van herkenning getuige de zwaar swingende menigte.

Living Colour speelt met een jeugdige onbezonnenheid waarin voldoende ruimte is voor het gepiel van Reid, Wimbish zijn elektronische geluidjes kan toepassen en het lijkt alsof de show verre van geregisseerd is. Er is ruimte voor country en gekscherend gejen tussen Glover en Reid. De vraag in "What’s Your Favorite Colour?" wordt door de hele zaal volmondig met Living Colour beantwoord. Het snelle funknummer "Wich Way To America" luidt het einde van "Vivid" in. De immer clowneske Reid deelt de onoplettende bezoeker nog even mede dat het gehele album gespeeld is.

Tegen het einde van de show krijgt de introverte en veelzijdige drummer, William E. Calhoun, zijn ‘ten minutes of fame’. Een drumsolo die van metal ritmes naar onnavolgbare Afrikaanse drumritmes vliegt, doorstuitert naar funk en landt bij jazz. Een stoer handje van Glover aan Calhoun kan niet uitblijven na deze inspirerende solo. Het rauwere en agressievere Stain, het eerste album waar Wimbish op te horen is, bestaat dit jaar twintig jaar. Tijd voor feestje nummer twee dus. De metal openingstrack van het album, "Go Away", knalt er vol in zo na de drumsolo. Briljante keus! Met het swingende "Ignorance Is Bliss" sluiten onze vrolijke vrienden hun show af om vervolgens "Postman" en -het bescheiden hitje van weleer- "Bi" als toegift te brengen.

Zoals het echte artiesten betaamt is de gehele groep tien minuten na hun gig te vinden bij de merchendise stand. Met een grote glimlach delen ze handtekeningen uit, gaan met de fans op de foto en nemen de felicitaties voor een waanzinnige show gretig in ontvangst. Conclusie: de tand des tijds heeft op Living Colour duidelijk een positieve invloed. De onbezonnenheid waar deze heren mee op het podium staan is ongekend. Een perfect uitgebalanceerde set wordt gespeeld en de loftrompet klinkt vanuit het aanwezige publiek. Living Colour kan met gemak nog vijfentwintig jaar mee. Het enige minpunt was dan ook dat het optreden ‘slechts’ anderhalf uur duurde. Het zij hun vergeven.