Nostalgie, toekomstgeloof, rave-esthetiek, het grote gebaar: De Cultuurbarbaren lonken opzichtig naar het verleden. Zoals échte cultuurbarbaren dat doen. Kunst? Pop? Voor de vier mannen uit Venray is er geen verschil. Jeroen Boom, Kimball Huwaë, Koen Mijnster en Chiel Schutte beschikken over de gave die in Europa doorgaans minder voorkomt dan in de Verenigde Staten: die van het negeren van grenzen tussen kunstgenres. Waarbij ik pop stiekem maar meteen onder kunst schaar. Had ook andersom gekund. Voor De Cultuurbarbaren bestaat, zoals gezegd, die kunstmatige scheiding immers niet. En dus maken de heren op hun in eigen beheer uitgebrachte debuut Habitat een mengeling van rave, house, techno, dubstep en pop. Een stijl die ik begin 2012 in OOR omschreef als bass music. De Cultuurbarbaren had ik met gemak kunnen opvoeren in het artikel. Sterker nog: was Habitat een jaar eerder verschenen, dan hadden de vier gebroederlijk naast Noisia, Nobody Beats The Drum, Sick Boy en platenlabel Basserk gestaan. De Cultuurbarbaren deelt een bepaalde esthetiek en houding met die medelanders, maar klinkt muzikaal anders. Zit ‘m in de rave, acid, house-elementen en niet-Nederlandse trance die prominent aanwezig zijn in het geluid van het collectief. Dat is vooral te danken aan de piepjonge Jeroen Boom die de meerderheid van de nummers op dit debuut in z’n eentje schreef. Zonder schaamte husselt hij disco-baslijnen, emotionele pianorifjes, bubbelende synths, Chicagohouse-percussie en popmelodieën door elkaar. Hi-hat hier, climax daar. Geen idee of Boom ‘m kent, maar in momenten steekt hij de Amerikaanse producer BT naar de kroon. En dat wil wat zeggen. Luister maar naar "Runnin". Het extatische "Catharsis", waarvan de tekst is geschreven door Koen Mijnster, zou zo maar eens de soundtrack kunnen worden van een nieuwe generatie Nederlandse dance-producers die zich nu eens niet laten inspireren door Dutch house of nedertrance, maar door wat er gaande is op de dansvloer bij onze oosterburen. De groovende, introverte bubbelhouse klinkt net zo actueel als die van Scuba. En ook dat is een compliment.

Is er dan niets af te dingen op Habitat? Oh, zeker. Ondanks de onderliggende esthetiek en houding klinkt dit debuut te weinig als een geheel. ‘Ingetrapt’, mengeling van hiphop en dubstep met rapper Jack van de Zalm, haalt de flow uit het album. De mixen, remixen en alternatieve versies aan het einde het album zijn eigenlijk overbodig en doen af aan de kwaliteit die de zeven overgebleven nummers, zonder ‘Ingetrapt’ dus, als geheel opleveren. Want De Cultuurbabaren doen iets opmerkelijks: ze leggen een lijntje tussen de trage dansvloer-esthetiek van Keulen en Berlijn naar de extraverte, ‘foute’ rave-cultuur in de VS. Lekker losjes. Lekker. Bijzonder lekker. 

Habitat van De Cultuurbarbaren is te beluisteren op BandCamp.