Interview met Ton Engels, Mister Inglish

Mysterieus nummer blijkt aankondiging nieuw album

Interview: Frank Hurkmans, Eindredactie: Ruud Everaerts ,

Een tijd geleden sloeg het in als een bom. Een mysterieus nummer, uitgezonden op Omroep Venlo, met een bizarre videoclip, en boordevol namen van muzikale helden uit de rockmuziek die inmiddels niet meer onder ons zijn. Wat is dit!? De aftiteling vertelde dat het nummer 'Fan Mail' heette, en als uitvoerende werd genoemd: Mister Inglish. En toen begon bij sommigen een lampje te branden...

Wie gaat er schuil achter de naam Mister Inglish? Mensen die thuis zijn in de Limburgstalige rockmuziek, herkenden, ondanks dat dit nummer niet in het Limburgs dialect was, toch onmiskenbaar de stem en de typerende eigen stijl van niemand minder dan Ton Engels, en konden waarschijnlijk een glimlach niet onderdrukken bij het doorzichtige pseudoniem dat de muzikant nu had aangenomen. Apart dat deze pionier op het gebied van dialectmuziek zich nu in het Engels uit.

Mensen die Ton Engels al volgen vanaf zijn tijd bij Blowbeat, zagen het van een andere kant. Die hoorden Ton Engels weer eens als vanouds in het Engels, zoals in zijn tijd bij Blowbeat, en vroegen zich af of ze getuige waren van het begin van een nieuwe Blowbeat-plaat. Zou de band die al vanaf begin jaren 80 furore maakt, na het Limburgstalig uitstapje van Engels, in oude stijl herrijzen?

Frank Hurkmans (interview) en Hen Metsemakers (foto's) reisden eind maart 2013 af naar de Vulcano Studio in Panningen, en hielden een interview met Ton Engels, om erachter te komen hoe het nu precies zat.

Het volledige interview is te lezen op The Blues Alone (
http://www.thebluesalone.nl/2013/04/11/mister-inglish-spreekt-de-wereld-in-het-engels-toe/ )

3voor12limburg citeert (met permissie) wat fragmenten:

Je hebt ons nieuwsgierig gemaakt met de clip en al die symboliek die uit de beelden sprak. Waar ben je mee bezig? Een nieuwe Blowbeat-plaat?

Na vijf dialectplaten vond ik het tijd voor eens wat anders. Ik heb op dit moment tien nieuwe Engelstalige nummers liggen die min of meer klaar zijn. En als het allemaal lukt willen we die eind van het jaar op CD uitbrengen. Onder de naam Mister Inglish.

Het album krijgt de titel 'Short Stories'. De nummers voor dit album zijn op een geheel andere manier tot stand gekomen dan de nummers die ik met Blowbeat heb opgenomen. De nummers voor de aankomende CD zijn in enkele gevallen al meer dan 10-15 jaar oud. Ik heb een enorme voorraad aan songs die liggen te 'rijpen'. Vaak zijn dat teksten, akkoordenschema's en arrangementen. In mijn hoofd, op papier en op de computer. Soms krijg ik of mijn medemuzikanten een idee, en dan is het schakelen, zo van; 'Hé! dat zou misschien wel wat zijn voor dit of dat nummer'. Zo ontstaan ook recent (vorig jaar) nog nieuwe nummers die ook op 'Short Stories' terecht gaan komen'.
 

Waar gaat Fan Mail over?

Fan Mail gaat eigenlijk over wat mij heel mijn leven al echt aanspreekt in muziek maken en luisteren. Ik hou van muziek die pure vitaliteit uitstraalt, waar je ziet dat de muzikanten echt energie delen en plezier hebben in hetgeen ze aan het doen zijn. En dat maakt heel bijzondere krachten los. Stel, je hoort een band op de radio. Hoor je een song uit de fifties, sixties, seventies dan is het samenspelen voor het grootste deel 'echt'. Een belangrijk deel van de song die je hoort werd gezamenlijk ingespeeld. Bij heel veel opnamen van latere datum is dat samenspelen vaak 'virtueel', anders gezegd: niet echt aan de hand. De instrumenten worden een voor een opgenomen met als belangrijkste argument: volledige controle over het geluid en de individuele performance. Alle oneffenheden worden gecorrigeerd, terwijl die kleine 'missers' vaak onderdeel van de charme zijn!
Het werkelijke 'samenspel', de muzikale interactie, is er dus niet of nauwelijks. En dat hoor je! En dat mis ik! Het wordt strak, gecontroleerd, maar ook koud en steriel. Je mist al die prachtige, vaak onbewuste elementen, die je wel krijgt als mensen ECHT samenspelen.

'Fan Mail' klinkt ons ook wel als een Blowbeat-nummer in de oren

Het klopt inderdaad dat 'Fan Mail' in de basis als Blowbeat klinkt. Maar de nummers op 'Short Stories' heb ik voor het merendeel zelf ontwikkeld: de teksten, akkoordenschema's, arrangementen. Per nummer varieert de instrumentatie nogal. In de kern is het een Blowbeat-plaat, maar buiten de gebruikelijke gitaren ben ik duidelijk andere instrumenten aan het verkennen. Op 'Fan Mail' heb je de Wurlitzer Clavinet, de Hammond en de koortjes al kunnen horen. Op andere songs wordt trombone en accordeon gespeeld en zelfs een strijkkwartet.

Welke redenen zijn er om onder een nieuwe naam naar buiten te treden?

Blowbeat heeft de naam een band te zijn die met name interessant is voor muzikanten. Als ik 'Short Stories' onder Blowbeat zou uitbrengen verwacht ik de reactie: daar heb je die muzikantenband weer. De oude naam dekt de lading niet. Het is dus tijd voor een frisse nieuwe naam.

Wat meespeelt is dat we op een andere manier componeren en opnemen. Maar ook weer niet helemaal. Op de laatste Blowbeat-CD 'Songs from the Crazy Planet' stonden ook al nummers die niet op de geijkte Blowbeat-manier tot stand waren gekomen. 'Laptop' en 'Trailer Trash' zijn hier voorbeelden van. Die zijn ook op de Mister Inglish-manier opgenomen.

Wat is de rode draad van de eerst CD van Mister Inglish?

De CD heet Short Stories. De rode draad is dat alle tien de songs verhaaltjes vertellen. Niet de 'klassieke' songwriter-teksten; anders. Observaties is eigenlijk een beter woord.

Heb je een voorbeeld van een typische story?

Hmm, ja. Neem het verhaal van de trombonespeler. Er is een tijd geweest dat wij regelmatig oefenden in een kelder in Eindhoven. En iedere week, op dezelfde dag in de week; zelfs tijdstip klopte, kwam er een man ook spelen in de kelder. In zijn uppie. De man speelde op zijn trombone elke keer, maandenlang, hetzelfde deuntje. Achteraf bleek dat deze man op doktersadvies regelmatig ademhalingsoefeningen moest doen. En dat deed hij op de trombone. Er moesten vooral lange noten inzitten.

Weet je, ik kan het jullie beter laten horen!

Ton kruipt achter de mengtafel en verontschuldigt zich dat de songs nog net niet helemaal af zijn. We vragen ons af waarom. We horen een prachtig melancholieke song met dito intro waarin het verhaal van de trombonespeler verteld wordt met prachtige instrumentatie en strijkkwartet op de achtergrond. Ik zie de trombonespeler in mijn geestesoog gewoon de trap aflopen en zijn ding doen. Prachtig, mij lopen de rillingen over de rug.

Het is wel duidelijk. Door Ton c.s. wordt gewerkt aan de afronding van een nieuw juweeltje, een werk waar alle ervaringen en inzichten die Ton Engels heeft opgedaan in zijn lange carrière in terug zullen komen.