Op 25, 26, 27 en 28 juli vindt het immense festival plaats voor de zeventiende keer, zonder ernstige onregelmatigheden afgezien van een vechtpartij op zondag, waardoor de Cross ook nog eens een van de veiligste festivals van Nederland is. Mascotte en logo van de Zwarte Cross is tante Rikie, moeder van Jovink manager Andre Nijman. Zij wordt, tegenwoordig vergezeld door een kloon, ‘vereerd’ door haar onder andere rond te dragen op een draagstoel tijdens het festival. Uiteraard wordt er ook een verscheidenheid aan merchandise verkocht met haar logo erop.
Zwarte Cross; de Kaufland van de festivals
Een wereld in een wereld waarin ook Limburg vertegenwoordigd is
De Zwarte Cross is het grootste muziekfestival van Nederland gecombineerd met de grootste motorcross ter wereld. In 1997 werd het voor de eerste keer georganiseerd door de heren van Jovink & de Voederbietels, zoon van Normaal zanger Bennie Jolink met een bezoekersaantal van maar duizend man. Inmiddels is het evenement uitgegroeid tot een capaciteit van maar liefst 162.000 bezoekers dit jaar.
Het abnormaal diverse programma bestaat uit onder andere een kermis, de cross met zijn verschillende klassen, een kinderparadijs, een theaterweide, een welnesscentre, de Nozem Dome, camping en uiteraard diverse muziek-area’s zoals The Meltdown (het hardere gitaarwerk), de Megatent (divers), de Rock ’n Roll Circus (undercoversessies & rock), de Dansvloer, de Tiroler Tent, het Walhalla en ga zo maar door. In totaal zijn er zo rond de 25 podia. Vier dagen is eigenlijk te kort om alles mee te krijgen wat er gebeurt en zich afspeelt op het gigantische festivalterrein van 137,5 hectare.
In het kader van het onder druk staan van de vrijheid van meningsuiting in Rusland is er in samenwerking met Amnesty International ‘The Naked Run For Freedom’ georganiseerd waarmee op vrijdag het festival geopend wordt. Slechts gekleed met een motorheld, rennen 450 naakte mensen over de crossbaan.
Naast de diverse internationale en nationale bands en acts zoals onder meer Jovink, Don Diablo, Will And The People, Di-rect, Beef, Normaal, Kensington, Hausmagger, Torre & Roos staan er ook enkele Limburgse artiesten.
Met een gigabrul van Limburger Che Snelting, voormalig zanger van Born From Pain, opent Herder op vrijdag haar set voor een zogoed als lege Meltdown. De mix van furieuze stonermetal, sludgemetal en doommetal in de trant van Down, Entombed, Kyuss en Goatsnake heeft even tijd nodig voordat het geapprecieerd wordt door de aanwezigen. Een aantal aangeschoten gekken schudt vanaf het begin mee met de hoofden maar de rest staat op een afstand te kijken. Che gooit letterlijk zijn gal eruit en schreeuwt dat Herder is harder is! Song ‘The Invisible Hand wordt opgedragen aan Guus Meeuwis die tegelijkertijd speelt op het hoofdpodium waarbij het volstaat. De band laat zich echter niet uit het veld slaan en knalt de een na de andere zware song eruit. ‘Heading South’ is bedoeld voor de zuiderlingen onder ons dat maar een handje vol is. De set wordt redelijk snel er doorheen gejaagd waardoor er vijf minuten van de speeltijd overblijven maar de koek is op.
Heideroosjes zanger Marco Roelofs staat in de te kleine theatertent maar ondergetekende komt er helaas niet meer in zo druk is het.
Over naar Pendejo, met voor de helft Limburgse muzikanten, die op zaterdag in de Megatent staan. Ook hier blijkt niet genoeg publiek interesse te tonen want de tent is jammer genoeg zo goed als leeg. Nu is dit dan ook het op een na grootste podium, alleen het hoofdpodium heeft voor nog meer mensen ruimte. Een betere podiumplek was The Meltdown geweest voor deze stoners maar de organisatie dacht daar blijkbaar anders over.
Maar goed, over naar de muziek. Pendejo maakt Spaanstalige stoner die zwaar en log is. Er wordt ingezet met een snerpende gitaarintro waarna met een nieuw nummer getiteld ‘Dos’ wordt geopend. Een aantal mensen loopt vrijwel meteen weg omdat ze wellicht toch net iets anders hadden verwacht na de eerste harde boost van logge gitaren, pompende bass en knallende drums. Er volgt een set van oude songs van hun eerste album ‘Cantos A La Vida’ uit 2010 afgewisseld met nieuwe nummers van het dit jaar nog te verschijnen nieuwe schijfje. Heerlijk zwaar hakwerk wordt afgewisseld met psychedelica waarbij een uur nog te kort is.