Het nummer 'Brighton' opent de gelijknamige EP, met mooie schuivende akkoorden op akoestische gitaar gevolgd door de zang. De warme stemmen van Shonagh en Arjan passen goed bij elkaar en worden hier in de melodie begeleid door het klokkenspel. Het couplet heeft een kalme sfeer maar dat verandert als de drums en basgitaar erbij komen. Shonagh zingt zelf een tweede stem op de zangmelodie en ook deze tweestemmigheid klinkt erg goed. De vraag is alleen hoe ze dit live zullen doen. De tweede stem voegt veel toe en het zou jammer zijn als deze stem live niet gedaan wordt. De drums blijven aan het einde alleen over en sluiten het openingsnummer van deze EP sterk af.

'Young Love Blues' is het tweede nummer. Een andere sfeer is meteen gezet door de opening met elektrische gitaar, akoestische gitaar en drums. Na het intro krijgt het nummer een country-sfeer door de loopjes in de basgitaar, de drumritmes en de akkoorden in de piano. De instrumenten stoppen steeds om ruimte te geven voor de zang en vallen dan weer in. Het nummer bevat ook solo’s door elektrische gitaar, piano en mondharmonica, waarna de zang weer overneemt. Het nummer eindigt met een typisch blues-akkoord dat goed past bij de titel van het nummer.

'The Game' opent weer met akoestische gitaar, akkoorden worden afgewisseld met een riff. De country-sfeer die we hoorden in het vorige nummer komt ook hier weer naar voren. De band stopt soms voor een zangregel die gedubbeld wordt in de akoestische gitaar. De piano begint in dit nummer de solo, gevolgd door de elektrische gitaar. De akoestische gitaar sluit het nummer toepasselijk af met een variatie op de riff waar het nummer ook mee begon.

En dan wordt het anders. 'Sorry' is het vierde nummer dat opent met de hoge akkoorden van de mandoline. De stem van Shonagh komt er al snel bij, en na een stop begint de band te spelen. Wat een ommekeer, dit had ik niet verwacht! De mandoline verdwijnt en maakt plaats voor een lekker drumritme, een melodische baslijn, en gitaarakkoorden die me doen denken aan The Kooks (toevallig ook uit Brighton). De meerstemmigheid is erg goed en de basis van het nummer staat als een huis. Het één na laatste nummer, Postcard, opent met een bekend geluid in de drums dat doet denken aan 'The Game'. Mij doet het denken aan nummers van Lily Allen een aantal jaren geleden. Origineel in dit nummer is de verandering als de elektrische gitaar het even alleen overneemt. Dan vallen de drums weer in met het eerdere ritme.

Het laatste nummer van deze EP, getiteld 'Brighton (Radio Edit)' herinnert me weer aan het openingsnummer. Het enige verschil met het eerste nummer is dat dit nummer iets korter is gemaakt om op de radio gedraaid te worden. Al met al een goede afsluiter van het album. Ik kan concluderen dat Southern Sunrise met deze EP een goede aftrap heeft gedaan richting hun verdere muzikale carrière. Zelf had ik graag meer nummers in de stijl van 'Brighton' en vooral 'Sorry' gewild, maar ook de andere nummers zitten goed in elkaar. De muziek van Southern Sunrise is dansbaar, vrolijk en vertelt een mooi verhaal.

Meer info over Southern Sunrise kun je hier vinden.

Op 20 juli speelt de band in De Dikke Stein in Elsloo en op 21 juli in De Gigant in Apeldoorn.