Neem bijvoorbeeld de opener van de avond: Synthetica. Een optreden van Synthetica is niet zozeer een optreden van een aantal muzikanten, als wel een totaalervaring, met videobeelden groot geprojecteerd achter de zanger. Totaaltheater. Naast de zanger, de gitarist en drummer schijnt het meeste geluid geleverd te worden door een mysterieus apparaat midden op het podium. En de thematiek is duister, rauw en onheilspellend. Sommige teksten zijn in het Duits en roepen herinneringen op aan Rammstein, sommige melodieën doen wat denken aan Joy Division. Maar dat zijn dan de wat meer mainstream-namen die je aan deze act kunt vastknopen. Conclusie is hoe dan ook: dit is muziek die je niet dagelijks op de radio zult horen. Pluspunten: het charisma van de zanger en het feit dat we hier te maken hebben met een band die visueel durft te denken en het experiment niet schuwt.
Moser is daarbij vergeleken méér een band die je op een bandwedstrijd als Nu of Nooit zou verwachten. Zo'n band waarvan je na een paar nummers denkt: ach, dit kennen we wel. Maar op een gegeven moment valt je op dat de nummers wel erg goed in elkaar zitten. Goede opbouw, de ontdekking van een riff waar je je steeds meer aan gaat hechten. Benieuwd wat dit nummer doet als je het vaker zou horen, bedenk je je. De band heeft een coole sympathieke uitstraling. Kan wat worden, het is alleen wachten op die ene hit. "Bad Friend" biedt wat dat betreft perspectieven, heerlijk melancholisch, maar trok me ook weer niet helemaal over de streep.
Junkestra heet de volgende band, en funk is wat ze spelen. Bij het eerste nummer geven ze meteen dat visitekaartje af. Een funky riff en in dat patroon buitelen de lyrics voorbij. Heerlijke opwarmer. Maar een verwende 3voor12/Limburg-recensent wil natuurlijk meer. Een vette dissonant, een band die niet netjes binnen de lijntjes blijft kleuren. Af en toe wordt er gehint in die richting. Soms gebeurt er iets dankzij de bijdrage van het synthesizer-keyboard en de falsetto-stem van de speler van dit instrument. De prominente aanwezigheid van de schuiftrombone doet veel goed, maar houdt zich ook vaak, te vaak, op de vlakte. De genadeloze zelfverzekerdheid die een hit tot een hit maakt, daar wachten we op, maar dat weerhoudt het publiek niet lekker mee te gaan met de floorfillers. De troefkaart van de band is de zangeres. Een adembenemende verschijning, met haar blonde haar en blauwe jurk rechtstreeks afkomstig uit Alice in Wonderland. Een zelfverzekerde frontvrouw met een stem die dit repertoire feilloos over het voetlicht brengt en die weet hoe ze met het publiek kan flirten.
Bij een band met de naam Algorythm verwacht je eigenlijk dat je te maken krijgt met een stelletje bleke wiskundenerds, maar het tegendeel is waar. Hoe het nu precies zit met de al dan niet vermeende fascinatie met wiskundige algoritmes van de bandleden (uiterlijk kan bedriegen), het zal eeuwig een raadsel blijven, want niemand interesseert zich daar meer voor vanaf het moment dat de drummer (gespierd type met tattoos) achter het drumstel kruipt en de gitaristen hun instrumenten stemmen. Dan is het heavy metal dat de klok slaat. Gruizig headbangen, met af en toe een melodieus intermezzo. Denk aan Metallica, Extreme en Led Zeppelin. De zanger speelt zijn rol met verve, en organiseert ter plekke zijn eigen headbangersball. Spierballenrock, je moet er van houden, maar de fans in de zaal doen dat overduidelijk. De spierballen van de zanger krijgen we overigens letterlijk te zien. Hoogtepunt van de avond is als de zanger zijn shirtje uittrekt en het publiek in gooit. We begrijpen het: Algorythm is klaar voor grote zalen en het lijf van de zanger is nog goddelijker dan zijn stem.
Wie durft er tegenwoordig nog muziek te maken die je kunt plaatsen in de stroming synth-pop? Waren we het er niet over eens dat te veel gebruik van de synthesizer er toe leidt dat kernwaarden in de muziek als authenticiteit en het "liedjes-gehalte" van liedjes in het gedrang komen hierdoor? Nou ja, die stelling is natuurlijk allerminst bewezen, en hoe dan ook, The Gobeat is een band die zich hierdoor niet zou laten weerhouden. The Gobeat is in te delen bij synth-pop en new wave, en het zijn bekwame meesters op dat gebied. Wat eerste indrukken: dit is muziek die intelligent in elkaar zit. De mensen op het podium brengen hun show sober, zonder opsmuk. De liedjes moeten het doen. De samenzang tilt de liedjes boven het dertien in een dozijn uit, maar is dat voldoende? Zijn de liedjes an sich sterk genoeg voor een doorbraak? We zijn benieuwd wat de jury vindt.
De avond werd afgesloten met de uitreiking van de prijs voor de muzikant van de avond. Die was voor de bassist van Junkestra.