Een ode aan Bruce Springsteen. Zo mag wat Frans Pollux deed op het Hoofdpodium wel genoemd worden. Pollux is in de uitgebreide catalogus van The Boss gedoken en heeft een aantal nummers naar het Venloos vertaald. Hij brengt ze nu live, met een geweldige band en de combinatie blijkt te werken. Pollux en Springsteen worden door de bezoekers van het Zomerparkfeest in de armen gesloten. De selectie uit het werk die Pollux gedaan heeft, is een uitstekende keus uit de greatest hits van de baas uit de Verenigde Staten. Veel nummers die je na een keer horen al kunt meezingen, dus ideaal voor een festival als dit.
En wie kan de vertaling naar het Venloos beter maken dan Pollux. Teksten van Pollux kenmerken zich door hoogst originele vondsten en een onmiskenbaar, hoe zullen we het noemen, Venloos gevoel. Pollux heeft ervoor gekozen het oorspronkelijke gevoel van het liedje te willen overbrengen, anders dan letterlijk te gaan vertalen. Dat je in een vertaling altijd de couleur locale verliest, werkt bij hem juist als een voordeel, omdat er daardoor plaats komt voor de Venlose couleur locale. Dus wordt Jersey Girl een meisje uit de Klingerberg (ook aan de andere kant van het water), Tradeport West komt voorbij waar Bruce Springsteen het leven van de gewone arbeiders bezingt. En in Pollux' vertaling van 'The River' vertelt hij over "As ik beej de Maas gaon zitte".
Toppers van de middag: 'Vieftien oor op ein sperriësveld' (Vijftien uur op een aspergesveld), 'Laat los' (dat gezongen wordt door Bart Jan Baartmans) en de bewerking van de traditional 'Old Dan Tucker'. Het is een geweldig optreden, met een band om je de vingers bij af te likken. Maar wat verwacht je anders met namen als Emil Szarkowicz (multi-instrumentalist) en Mike Roelofs (toetsen). (RE)
Zomerparkfeest Venlo dag 3
Pallet van muzikale feestjes met Limburgse inslag
Het eerste akkoord en het laatste akkoord van de hier beschreven derde Zomerparkfeestdag hadden een Limburgs tintje. Frans Pollux laat horen hoe Bruce Springsteen op zijn Venloos geklonken zou hebben, en Ondatrópica maakt zijn eigen vasteloavend-feestje. En wat daar allemaal tussenin zat, daar is veel over te zeggen, maar het vond in elk geval allemaal plaats in het Venlose Julianapark.
De eerste zwoele urban grooves van Re:Freshed Orchestra knallen de Circustent in en de twee zangeressen en een rapper proberen Venlo aan het dansen te krijgen. Zal het ze lukken? Het vijftienkoppige hiphoporkest brengt soulvolle herinterpretaties van artiesten als Nina Simone, Fela Kuti en Sly & The Family Stone. Inderdaad, dit orkest staat niet klakkeloos covers te spelen. Re:Freshed Orchestra maakt optimaal gebruik van de mogelijkheden die een band met extra blazerssectie en strijkers heeft. De arrangementen zijn aardig verbouwd en vaak niet onmiddellijk herkenbaar, al halen we Hard Knock Life van Jay-Z er met gemak uit.
Handjes in de lucht! Helaas is het geluid in de tent niet helemaal lekker, waardoor de cello en de twee violen niet te horen zijn. Dat geldt ook voor de gitarist, die achterop het podium mee staat te spelen. Zelden zo'n bescheiden snarenridder gezien. Op zich niet zo'n ramp, er is genoeg te zien en te horen. De basisband van drums, bas en toetsen komt goed door, net als de vocals en de blazers. Maar als iedereen tegelijk losgaat, levert dat een geluidsbrij op. Jammer, deze band had op een buitenpodium waarschijnlijk beter voor de dag gekomen.
Bij een hiphoporkest denk je natuurlijk al snel aan Kyteman's Hiphop Orchestra. Die vergelijking gaat maar ten dele op. Behalve dat het clubje van Kyteman eigen werk speelt, is dat hiphoporkest experimenteler en veel meer 'straat'. Re:Freshed Orchestra ziet er gewoon beschaafder uit. Wel is het een bonte verzameling van mensen en dat is altijd leuk om naar te kijken. Je ziet een rapper met een petje op, twee echte urban souldiva's. De dwarsfluitiste en cellist zien eruit alsof ze ook nog in een symfonieorkest spelen. De man met de dreads, die ook achter een synthesizer staat, stapt regelmatig met zijn keytar naar voren. Dat instrument kennen we allemaal nog wel van '99 Luftballons' van Nena. Even later blijkt hij prima te kunnen rappen en zingen tevens laat hij zijn orale scratchskills op ons los. Ja, hij gaat zelfs even de tent door met zijn microfoon.
De zangeressen en rappers doen er een tandje bij om de menigte mee te trekken in hun enthousiasme. Langzaamaan komen steeds meer mensen in de tent in beweging. De band trekt alles uit de kast en schuwt zelfs een inmiddels toch wat belegen middel niet: iedereen moet hurken en dan op commando springen. Het werkt. Venlo wil heus wel los, maar het publiek is waarschijnlijk toch wat te wit om direct raad met de muziek te weten. De band schiet het niet zo piepjonge publiek te hulp met een flard 'Miss You' van de Stones. De gitaarsolo(!) die er op volgt, wordt tegelijk benut als meeklapmomentje. Ook dat werkt! Er volgen in de rest van het optreden publieksparticipatiemomentjes tijdens solo's van onder meer de drummer, bassist, trombonist en saxofonist. Alle muzikanten geven nog even alles wat ze hebben en de sound komt in buurt van het ruigere Kytemangeluid. Dus ja, de band heeft Venlo uiteindelijk aan het swingen gekregen. Sterker nog: Venlo wil een toegift! Dat zit er helaas niet in, maar er gaan wel een paar bandshirts de zaal in. Al met al een goede show, al kwam de crowd wat moeizaam op gang. (BS)
Dag drie is inmiddels in volle gang en tien minuten later dan wat het programmaboekje aangeeft, begint The Delta Saints: vijf jonge gasten uit Nashville, zoals ze trots vertellen. Met twee albums op zak zijn ze geen groentjes meer in de Blueshoek.
Het eerste deel van de set is redelijk oppervlakkig, maar gaandeweg wordt het beter en ook interessanter. De mannen spelen een mix van blues, funk en southern rock en dan met name uptempo. Af en toe wordt dit afgewisseld met een rustig tempo, waardoor het leuk blijft. De energie en dynamiek van de Saints houdt de band vandaag op de been: het is een band met veel ervaring en het is een geoliede machine. Desondanks straalt het plezier er vanaf. Het blijft strak en de 'blues/rootsrock met stevige grooves' valt in de smaak bij het oudere publiek voor het hoofdpodium. Door de variatie - soms worden zelfs genres als jazz en gospel opgezocht - blijft het leuk om naar te kijken en luisteren, maar een uur is meer dan genoeg. De band heeft een redelijke indruk achtergelaten bij het Venlose publiek, want ze verlaten het podium met een groot applaus. Daarna wordt er nog geschreeuwd om een toegift met behulp van de presentator. "Dit waren The Delta Seats". Nee, dit waren de The Delta Saints. Ze lieten geen grote indruk achter, maar het was ruim voldoende vanavond in Venlo. (SS)
Gelukkig verstrekt Zomerparkfeest Venlo op haar website en in programmaboekjes informatie over de bands die komen optreden. Wat moet je je voorstellen bij de naam That Park Life? Een Blur-tribute-band? Een gelegenheidscollectief speciaal opgericht voor het Zomer-Parkfeest? Het boekje geeft uitsluitsel: hiphop. Maar dan hiphop die er niet voor terugdeinst om ook cross-over genoemd te worden. De virtuoze drumfills en ontregelende gitaarpartijen doen soms eerder aan jazz denken. Rode draad is toch de beat en de rapteksten. That Park Life is vooral de band van twee rappende broers, zij rappen, maar in hun meest hitgevoelige nummer durven ze ook gerust te zingen en dat klinkt bijzonder goed. Het geeft het nummer wat extra's. De gezongen vocalen worden verder voor het overgrote deel verzorgd door een zangeres waarvan je meteen hoort: ja, dit is een heerlijk soulstem. Geweldig, de meeste acts halen hun sample voor vrouwelijke vocalen bij Erykah Badu en andere groten, maar That Park Life doet het gewoon live, wat fantastisch klinkt. Zomerparkfeest Venlo wordt hier getrakteerd op een band die in bijna ieder nummer de pan uit swingt. (RE)
Mikal Cronin staat groot op het affiche van het festival en terecht. Zijn tweede plaat 'MCII' is nu al een van de beste albums van dit jaar. Met zijn eerste plaat getiteld 'Mikal Cronin' ging hij vol voor garagerock en met zijn tweede plaat gaat Cronin meer richting de 90's powerpop.
Mikal wordt bijgestaan door een bassist, gitarist en drumster. Het viertal loopt rustig het podium op en stemt eerst nog even de gitaren voordat ze beginnen. Het geweld kan beginnen. Zoals wel verwacht worden veel nummers van het nieuwste album gespeeld. Helaas valt Cronin vandaag een beetje tegen. Waar het door komt? De grote Circus-tent is eigenlijk te groot voor de band en ook laat vanavond het geluid te wensen over. Mikal is een geweldige muzikant, maar vanavond wordt zijn eigen zang te veel overstemd door de gitaren en dit is zonde. Zelfs kan hij dit niet goedmaken met het hitje 'Shout It Out'. Dit neemt niets weg van de kwaliteit van de zanger/gitarist; bij vlagen laat hij zien dat hij over genoeg talent beschikt. Opvallend is dat de band geen vooropgezette setlist heeft. Cronin laat vaak na een nummer weten wat het volgende gaat worden en dat is toch wel bijzonder om te zien.
Vanavond zagen we Mikal Cronin niet op z'n best. In augustus staan ze op Lowlands en daar wacht waarschijnlijk een volle India-tent. Daar zal de band het vast en zeker goed gaan maken, want dit is er een van grote klasse. Vanavond komt het helaas niet helemaal goed uit de verf. (SS)
Het affiche belooft ons een portie rock, gebracht door het duo City Hollers. Het Amsterdamse duo brengt een stevige portie Swamp rock naar Venlo. Duo? Inderdaad, met zijn tweeën brengen de uit Groningen afkomstige heren hun muziek. Een mix van diverse stijlen uit het rock genre.
Zowel qua zang als instrumentaal complementeren ze elkaar en dat maakt dat overige bandleden niet gemist worden. Dat is fijn maar hoe klinkt het? Rauw en energiek, dat is het eerste wat je te binnen schiet als de City Hollers beginnen met het spelen van hun meeslepende nummers. Deze nummers kennen een grote diversiteit aan stijlen en ritmes, waardoor je telkens weer iets nieuws hoort. Zowel groots uitpakkend, met alles wat ze hebben, als heel klein en ingetogen, het komt allemaal voorbij. Ze vertellen een verhaal en dat doen ze goed. De City Hollers nemen je mee naar het zuiden van Amerika en veranderen het Venlose Julianapark, dat toch al warm en broeierig was even in een swamp en dat is prima. (BM)
Ondatrópica maakt Colombiaanse feestmuziek en dat gaat er in Venlo wel in. Vanaf de eerste noten van dit achtkoppige gezelschap is iedereen in beweging. Wat een feest! Salsa, cumbia, de muziek die je kent van de Buena Vista Social Club, alles komt voorbij in de afwisselende set, die ervoor zorgt dat je blijft dansen. Steeds weer een nieuw aanstekelijk ritme. De band speelt strak, de sfeer is los, zowel op het podium als ervoor. De donkere frontdame in de blauwe jurk en de man met de pet hitsen iedereen op en geven niemand de kans om af te haken. Dat de meeste aankondigingen en aanmoedigingen in het Spaans zijn, maakt helemaal niet uit. Iedereen begrijpt wat de bedoeling is en de handen gaan gewillig in de lucht. De man met de pet zingt dat hij wel honderd wil worden om te feesten en te dansen met zijn makkers. En dat gaat hem op deze manier wel lukken ook. Leeftijd speelt geen rol bij deze muziek. Dat zie je aan de verschillen in leeftijd binnen de band, dat zie je aan het publiek. Iedereen kan gewoon lekker meedoen. Het lijkt wel vastelaovend. Maar dan in de zomer. Ja, het was twee keer carnaval in Venlo dit jaar. (BS)